Γι' αυτό και ο λόγος του Αριστοτέλη έγινε παρομοιακός του έθνους φθόγγος. Τους λόγους γεννούν οι μεγάλες στιγμές και τρέφουν διαιώνια οι "ώρες", που ξαναγίνονται "πέτρινες περιστέρες" και "ακούν με προσοχή".
Του Στέλιου Συρμόγλου
Υπάρχουν ωστόσο, θα έπρεπε ήδη να το ξέρεις, βαρήκοες ώρες και βαρήκοοι πολίτες σε επικίνδυνες εποχές, που δεν θέλουν ή αδιαφορούν ή και δεν μπορούν να ενωτιστούν τα προφητικά ρήματα. Οι Ελληνες μένουμε απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούμαστε αυτόχειρες και αυτόκτονοι "εις οδόν απωλείας". Δεν το βλέπεις; Οι καιροί μας θυμίζουν τέτοιες ακριβώς εποχές, αφού έχουμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμερία νάρκη...
Ναι, σε εσένα απευθύνομαι, που βρίσκεσαι σε κατάσταση σύγχυσης, αμηχανίας και ακρισίας, ενώ οι αντιστάσεις σου απονευρώθηκαν, η ζωή σου αποδυναμώθηκε και προχωρεί ράθυμα. Επαναλαμβάνεται χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Μεταμορφώνεται σ' ένα δίχως προβληματισμούς και ορμή προόδου γεγονός. Ναι, σε εσένα απευθύνομαι, που καθημερινά συμβιβάζεσαι με τον πολιτικό μηδενισμό, που υπαγορεύει η ευπιστία σου ή οι ανάγκες σου που απορρέουν από την εθιστική σου λειτουργία, από τη θητεία σου στην καταναλωτική κοινωνία. Σε εσένα απευθύνομαι, που αν παρέμεινε "ρωμαλέα" η συνείδησή σου, αναγνωρίζοντας το κενό της εποχής, θα πάλευε να συνθέσει με άλλα υλικά μια σχεδία έστω, ικανή να σηκώσει και πάλι την κοινωνία και να την πάει πιο πέρα...
Εγω το βλέπω, εσυ δεν το βλέπεις; Την πολιτική απάθεια ονόμασες χειμερινή νάρκη εν μέσω Ανοιξης. Και όποιος λαός πάσχει από πολιτική απάθεια είναι καταδικασμένος να υποφέρει καταμεσής του ιστορικού του Χειμώνα. Να δοκιμάζεται και να χειμάζεται, χωρίς μάλιστα να οραματίζεται το "γλυκύ έαρ". Γιατί φαίνεται πως ο Ελληνας, αυτός ο Ελληνας της δειλίας, της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού, ο Ελληνας του "δεν βαριέσαι αδελφέ", δεν εννοεί πόσο "ακριβή" είναι, όπως τραγουδάει ο Ελύτης, η Ανοιξη. Και το χειρότερο: Επειδή κατανοεί ακριβώς ότι "για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή", αντί για δουλειά και θυσίες, αντί για αντίσταση στην πολιτική δράση, προκρίνει τον εύκολο κατωφερή δρόμο της Απάθειας. Δεν αντιδρά. Δεν ομιλεί. Δεν διαμαρτύρεται. Φέρεται "ωσεί νεκρός". Κι αν "βολεύεται", τότε όλα καλά!..
Ναι, σε εσένα απευθύνομαι, που κάθε μέρα με τον στρουθοκαμηλισμό σου υφαίνεις το δικό μου μελλοντικό δράμα, το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας. Με την Ελλάδα να έχει μετατραπεί σε αποικία. Με την αλλοίωση της κοινωνίας. Με την ενότητα των κοινωνικών ομάδων να έχει υποστεί ρωγμές, με αποτέλεσμα να μην απηχεί τη θέληση του έθνους. Με την πολιτική των κυβερνώντων, αλλά και την καιροσκοπική σύγχυση των αντιπολιτευόμενων, να αποτελούν καθαρή άμβλωση της αξιοπρέπειάς σου και του ελληνικού πνεύματος. Δεν το αντιλαμβάνεσαι; Οσο εθίζεσαι στην ανοσία, δεν είσαι ικανός όχι να ζήσεις δημιουργικά και αξιοπρεπώς, αλλά ούτε να πεθάνεις. Αυτός ειναι ο Μιθριδατισμός. Απάθεια, ανοσία, εθισμός απέναντι στη δυσοσμία και στην πολιτική σήψη, εξευτελιστική προσαρμογή!..
Τα βλέπω εγω, αλλά δεν τα βλέπεις εσυ; Ζεις μια πολιτική κοινωνία, με τα διάφορα "προσωπεία" που εσχάτως εμφανίζεται, άκρατου ποσοτικισμού και χρησιμοθηρίας, σε μια φρενίτιδα υποκατάστασης των κοινωνικών λειτουργιών από την πολιτική αδολεσχία. Και η διεστραμμένη ομολογία ενός ματαιόσπουδου βίου, μεταγγίζεται εύκολα στα ανυπεράσπιστα παιδιά. Η έρημος ολοένα μεγαλώνει. Γιατί μπορεί να έπαυσαν να "ευημερούν οι αριθμοί", αλλά αντικαταστάθηκαν από την ευημερία των λέξεων. Η υπεσχημένη γαστριμαργία παλαιοτέρων εποχών, έγινε λεξιμαργία. Τι δεν καταλαβαίνεις, όταν βλέπεις αυτά τα "βουβά μάτια" , όλων όσων οδηγούνται στην "κοινωνική σφαγή" και στο κληρωθέν είδος της προσωπικής εξαφάνισης;
Σε εσένα απευθύνομαι, στον ιδιόμορφο Ελληνα της οικονομικής καχεξίας με το σύνδρομο της "προοδευτικότητας", της αφασίας, της δυσαρμονίας επιθυμιών, δράσης και αντίδρασης, της αγλωσσίας, που για χρόνια ύψωνες λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών και έχεις "γαλουχηθεί" στο εκτροφείο της παθητικότητας, ικέτης σήμερα των "κολακευτικών" λόγων των ανάλγητων δανειστών μας. Σε εσένα που δεν βλέπεις ότι μεταβλήθηκαν τα θεμέλια της δημοκρατίας. Νοσεί η δημοκρατία στην Ελλάδα. Πρέπει ωστόσο να καταλάβεις ότι η απάθεια και η παθητικότητα είναι συγχρόνως νόσος και θρυαλλίς. Δεν κυβερνούν τους λαούς οι αριθμοί, αλλά η ψυχή. Οι Ελληνες ξεχάσαμε το ψυχικό μας μεγαλείο!..
Ναι, κοίταξέ με! Μην αλληθωρίζεις! Μην ονειρεύεσαι κατά τον ήχο των ανγκών σου και εκμηδενίζεις κάθε θεώρηση και κρίση. Προσδοκάς ένα "καλύτερο αύριο". Πως, αλήθεια, προσδιορίζεται το περιεχόμενο αυτής της αναμασημένης φράσης; Πως μπορεί να υπάρχει ένα καλύτερο αύριο, όταν το πολιτικό προσωπικό "βολεύεται" στην ανοχή σου και απλώς αναπαλαιώνεται; Δεν βουλεύονται οι βουλευτές, μόνο βολεύονται. Περιφέρονται ως επαίτες της πρόσκαιρης δημοσιότητας και αναμασούν τη στημένη επιχειρηματολογία. Καταγέλαστοι αρκετοί, αλλά ευνοούμενοι του τηλεοπτικού συστήματος, που εμπορευματοποιεί πολιτικές καρικατούρες, όταν δεν έχει "γραμμή" απλώς να τις προωθήσει...
Και οι λίγοι από το χώρο της πολιτικής όλων των αποχρώσεων, οι ελάχιστοι θα έλεγα, που προσπαθούν να λειτουργήσουν, υποχρεώνονται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, καταβάλλοντας τα επίχειρα της διαφωνίας αρκούμενοι στα ψιχία της συμφωνίας. Και κάθε μέρα όσο θα περνάει ο καιρός, θα διαπιστώνεις ότι θα έρχεσαι αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα που θα είναι οδυνηρό. Τι δεν καταλαβαίνεις; Η πρόθεση και η διαδικασία είναι προνόμιο των πολιτικών. Και έτσι συντελείται η υποτίμηση της υπόστασής σου. Και το προνόμιο αυτό των πολιτικών εκλαμβάνεται με τη βοήθεια της ανοχής σου ως αυθαίρετο δικαίωμα...
Βλέποντας εσένα, βλέποντας να εγκλωβίζεσαι σε ανούσια και εκβιαστικά διλήμματα, να παρακολουθείς από τον καναπέ τους πολιτικούς διαξιφισμούς για τα αυτονόητα και να συνεχίζεις να τρέφεσαι με προσδοκίες για έξοδο από την κρίση, για "στημένες" εξόδους στις αγορές, για "βιωσιμότητα" του υπέρογκου ελληνικού χρέους και άλλα πολιτικά φληναφήματα, που καλλιεργούνται σ' ένα οργουελικό σκηνικό, πολύ φοβούμαι ότι η ελπίδα μας δεν έχει μέλλον!..
Ναι, σε εσένα απευθύνομαι, που παγιδευμένος σε "πλαστικά όνειρα" και τρομοκρατημένος από τις ίδιες τις ανάγκες σου, εθίστηκες στο "μηδέ εν", στο "τίποτα", που αποτελεί την κυριαρχία της απαξίας. Σε εσένα που δέχεσαι το "ελάχιστο" της πολιτικής κοροιδίας, ακόμη και υπό τη μορφή του επινοούμενου "κοινωνικού μερίσματος" ή άλλως ελεημοσύνης, που ωστόσο το αναγάγεις σε πολύ σημαντικό...
Και μη με ρωτάς πως τα ξέρω όλα αυτά και πως τα αντιλαμβάνομαι; Πως ένα παιδί διατυπώνει με συγκλονιστική σαφήνεια τη δοκιμασία σου, τη δοκιμασία της κοινωνίας των ανθρώπων που φανερώνεται στο μαρτύριο, στη δίωξη των στοιχειωδών δικαιωμάτων του πολίτη, στη δοκιμασία της ελευθερίας; Το "παιδί" είναι η ίδια η...συνείδησή σου. Εγω είμαι εσύ! Είμαι το παιδί μέσα σου! Η ελευθερία δεν είναι κάτι έξω από τη συνείδηση. Ξεκινά από αυτή και προς αυτήν επιστρέφει έχοντας ως ιερό προορισμό την ακεραίωση του ανθρώπου.
Και το "παιδί" μέσα σου αποκαλύπτει το πρωτογενές ζεύγμα που υπάρχει ανάμεσα στη συνείδηση σου και στην ελευθερία! Κι αυτή η συνείδηση, έτσι ιδωμένη, υποφέρει και βασανίζεται μέσα στην εμπλοκή των καιρών μας, γιατί αιωρείται στο κενό μιας γενικότερης απιστίας. Αυτή ειναι το δράμα της...
Και είναι καιρός να σκεφτούμε με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου μας, του έθνους, που προσδοκά το δικό μας ρωμαλέο χέρι για να τη χειραγωγήσει. Το χέρι του καθενός, επειδή σήμερα είναι "χλωμό" να βρεθεί από το πουθενά ένας Ρήγας Φερραίος, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκεται και ανάμεσά μας...Και η μοίρα του τόπου πρέπει να χειραγωγηθεί όχι με προσπάθεια γαλήνης. Η γαλήνη ευνουχίζει την ένταση της θέλησης, χαλαρώνει το πάθος. Να σκεφτούμε το πνεύμα και το ρόλο του πνεύματος με τη γόνιμη ταραχή της συνείδησης. Το "παιδί" μέσα μας!..