Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι, πώς ανάσαινα.
Μέσα σε τόσο καιροσκοπισμό, τόσα ψεύτικα συναισθήματα, μέσα σε τόσες πλασματικές ελευθερίες, τόσες κατευθυνόμενες "αξίες", τόσους χαμένους κόπους και προσπάθειες, να ανανεωθεί ένας χώρος σάπιος ως το μεδούλι.
Ένας χώρος, αυτός της πολιτικής, που το μόνο που επιθυμεί είναι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα κι όχι να αποκτήσει κι αυτός κατσίκα. Έκλεινα τα μάτια, τ' αυτιά και τη μύτη και έκανα μακροβούτι στα θολά νερά για να βρω το στόχο μου.
Μέσα σ' όλο αυτό το αποχετευτικό συνονθύλευμα, μπόρεσα να παραμείνω ανέπαφη, καθαρή, όπως είχα μάθει από παιδί.
Μπόρεσα να λέω το δίκιο κι ας ήταν σε βάρος μου.
Να ακούω την άποψη του άλλου, αφού κι εκείνος έχει δικαίωμα να την εκφράζει.
Να λέω το σωστό ή το λάθος με ισχυρή γνώμη κι ας ήταν κόντρα στα συμφέροντά μου.
Να αποδέχομαι και να παραδέχομαι το καλύτερο και να προσπαθώ να το φτάσω, χωρίς να το αποκαθηλώσω.
Να μην υποτιμώ την αξία, την τιμή, τη γνώση και την προσφορά του "αντιπάλου" μου.
Να παίρνω αποφάσεις που γκρέμιζαν τις προσπάθειες 10ετιών, που έγιναν παράλληλα με τη ζωή μου, αλλά δεν ήταν η ζωή μου.
Μπόρεσα να δημιουργήσω πέρα από, πολλούς και καλούς φίλους, πολλούς και καλούς εχθρούς κι αυτό είναι επιτυχία.
Είναι επιτυχία να υπάρχει ζύγι στης ζωής τα πράγματα και χαίρομαι και αισθάνομαι υπερήφανη που το κάνω καθημερινότητα.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να λυπηθώ γι αυτούς τους σερνάμενους ανεμοδούρες αυλικούς, τους σιχαμερούς οσφυοκάμπτες, τους λιγδιασμένους σφουγγοκωλάριους, που σήμερα γλείφουν εκεί που χθες έκαναν εμετό.
Που σήμερα χειροκροτούν, αυτούς που χθες φασκέλωναν.
Που σήμερα εκθειάζουν αυτούς, που πριν λίγες μέρες καταγγέλανε. Που σήμερα ψηφίζουν αυτούς που χθες αφόριζαν.