Ο παραδαρμός της εποχής μας, που εξακολουθούμε κατ' ευφημισμό να αποκαλούμε "μεταπολιτευτική" και εποχή του "πολιτικού πολιτισμού", παίρνει πλέον τις αντιαισθητικές διαστάσεις του γελοίου με τον αυξανόμενο "εμπαιγμό" της κοινωνίας από τους πολιτικούς των αλχημικών μίξεων και τους "δικτάτορες" των αριθμών, για τον αποπροσανατολισμό των πολιτών.
Μια πρακτική που τροφοδοτεί τον καθημερινό μας βίο. Στην προέκτασή του όμως διογκώνει το άγχος και την ανασφάλεια του σύγχρονου Ελληνα και συνέχει τον όλο ιστορικό στοχασμό του.
Ο ιστορικός χρόνος διαρρέει. Αδιάκοπα διέρχεται το ιστορικό Μέλλον από την αφαιρετικά σχηματοποιημένη γραμμή του Παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό Παρελθόν. Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της, χωρίς να παρατηρούνται δομικές αλλαγές στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο, καταλήγει να κάνει καταθλιπτικό το βάρος της "μακροιστορίας". Το άγχος του "ιστορικού Ελληνα" επιτείνεται ανάλογα.
Η μορφοπλασία είναι μοχλός της πολιτικής "έμπνευσης" αλά ελληνικά. Να βάζεις στη θέση των μορφών, που δεν έχεις, κατασκευές και να τις παρουσιάζεις για μορφές, διαφθείρεις εσωτερικά το έργο σου. Κάνεις ένα ανάπηρο πλάσμα με δεκανίκια ή ένα απλώς ανθρωπόμορφο ρομπότ. Το κρίσιμο πρόβλημα είναι η πραγματική αξία των "μη ωραίων" και "μη εύμορφων" στοιχείων όταν αυτά αποτελούν συστατικό μιας σαρωτικής πνευματικής, πολιτιστικής και πολιτικής συλλήψεως και δημιουργίας.
Η αισθητικότης του πολιτικά γελοίου έγκειται στο ότι.δι' αυτού, η πολιτική ασχημία νομιμοποιημένη, εκτρέπεται στην υπερβολή. Οι κοινωνικές καταστάσεις δεν μπορούν να ξεφύγουν επίσης από το γελοίο. Για χρόνια "τραγουδούσαμε" οι Ελληνες ξέγνοιαστα αν και μας μπούκωναν τα στόματα με ματωμένα μπαμπάκια και γάζες. Και τώρα "τραγουδούμε", αλλά οι φθόγγοι μας τώρα ήχούνε παράτονα, βγαλμένοι από λαρύγγια σακατεμένα και από πνευμόνια χτικιασμένα. Και με το "τραγουδούσαμε ξέγνοιαστα" εννοώ τους διανοούμενος, τους καλλιτέχνες και κάποιους πολιτικούς, που προσπαθούσαν να πουν κάτι.
Τιμωρήθηκαν όμως για το θάρρος ή την επιθυμία τους. Αλλους τους φιμώσαν κι άλλοι επέλεξαν το δρόμο της εξαγορασμένης επιβίωσης. Και πόσοι άλλοι δεν λησμόνησαν την εφηβική τους πίστη και "καμαρώνουν" το βασίλεμα ακουμπισμένοι στη γεροντική ηλικία, ανεχόμενοι το πολιτικά γελοίο; Και άλλοι, τόσοι άλλοι, που κουράστηκαν να ψάχνουν για τα αίτια. Σκλήρυνε η καρδιά τους, χάνοντας την πίστη. Και μολονότι μεσήλικες, αναπολούν νοσταλγικά μια άδεια, μια χαμένη ζωή.
Και πόσοι άλλοι αντιμετωπίζουν τη δυσκολία να πουν την αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς, ελεύθερα και αυθεντικά. Υπάρχουν και οι άλλοι, οι λίγοι ίσως, που λένε πολλές και δοκιμασμένες αλήθεις με μια φωνή αδοκίμαστη, ασυνήθιστη. Ο τόνος τους θυμωμένος για όσα τεκταίνονται στο οπτικό τους πεδίο και βρίσκονται στις παρυφές της πολιτικής γελοιότητας. Τρομερά σαρκαστικοί, ενίοτε βάναυσα αληθινοί. Γραφικοί και περιθωριακοί, ωστόσο, για τους πολλούς, τους εγκλωβισμένους στη φοβία τους και στις μικροαστικές τους συνήθειες. Η εποχή μας ζητάει επιτυχή επικοινωνία, μετάδωση των δεδομένων, αφύπνιση των συνειδήσεων. Δεν ζητάει κενολογία, ρητορική της πομφόλυγας και πολιτικό βερμπαλισμό.
Και οι ξένοι "μαέστροι" του πολιτικοκοινωνικού λόγου, γράψανε και μιλούσανε για τις διαχρονικές αλήθειες με τρόπο επίμονο, ενίοτε παράδοξο και παράξενο, συχνά χονδροειδή, εξεζητημένο, εξερεθιστικό, έκδηλα αντισυμβατικό και επαναστατικό, για να αναγκάσουν την κοινωνία να "ξυπνήσει" και να αρχίσει να σκέφτεται υπεύθυνα για τα θέματα που είχε παραβλέψει ή και αγνοήσει...
Η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να βρει σωτηρία στα ψεύτικα σχήματα, τις θεωρίες, τις κίβδηλες πολιτικές υποσχέσεις, τις ξεπερασμένες πνευματικές αξίες. Ολα αυτά δεν είναι παρά ένα δράμα, μια θεατρική παράσταση των Σαρδανάπαλων της πολιτικής, με στόχο να πετύχει μια ειδική κάθαρση των συναισθημάτων μας, που βασίζεται στην αποδοχή του πολιτικά γελοίου, στην πίστη του "πολιτικά ορθού" που διανθίζεται με εκβιαστικά διλήμματα, στην αποκάλυψη. Η σημερινή κατάσταση της κοινωνίας όμως απαιτεί μια κάθαρση που να βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια και στην τεκμηριωμένη πολιτική πρακτική, όχι στην αποκάλυψη του πολιτικά αόριστου.
Η διαφορά μας ως κοινωνία από τον Φαουστικό τύπο της Αναγέννησης ( τον διανοούμενο που πάσχιζε να συνταιριάσει την αποκάλυψη με την εμπειρική αλήθεια) είναι απλή: Η εμπειρική μας πραγματικότητα αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, ενώ η δήθεν αποκάλυψη ως απότοκος του πολιτκά αόριστου δεν αποτελεί ούτε συζητήσημη υπόθεση. Είναι ένα παραμύθι, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες ενίοτε προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Η πολιτική γελοιότητα όπως εκδιπλώνεται στην εποχή μας, σαν μίγμα αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα καθήκοντά του, αλλά και ως αποτέλεσμα της "ασκητικής" αναμονής κάποιων έστω λαικών στρωμάτων για ένα καλύτερο αύριο, απευθύνεται σε όσους πιστεύουν σε φθηνούς προφήτες της πολιτικής, σε αναχρονιστικούς συντηρητικούς με σύμπλεγμα εθνικής μειονεξίας, σε αφελείς Ρόμπιν Χούντ και μωρόπιστους που τρέφονται με μυθοπλασίες..