Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν κανείς παραμερίσει το "μακιγιαρισμένο" πρόσωπο της επικαιρότητας και αγρεύσει τα γεγονόττα "πίσω από τα γεγονότα", χάριν της ώριμης εποπτείας των δρώμενων, χωρίς αποκρύψεις και αποσιωπήσεις, με κριτική μεν διάθεση, αλλά χωρίς μονομέρεια και προκατάληψη, αν μάλιστα γωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εύκολο να διαπιστώσει τις επαίσχυντες πολιτικές μεθοδεύσεις και την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. Θα διαπιστώσει,επίσης, ότι αν και ζούμε σε καιρούς ρευστούς, οι σκέψεις και τα κινήματα της ψυχής μας πειθαρχούν στα γεγονότα που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας. Και οι αντιδράσεις μας για χρόνια τώρα μετατρέπονται σε υπόκωφες κραυγές, που προσπαθούν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα και να εναρμονιστούν με το αίτημα που η συγκυριακή στιγμή αναδίνει.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με έμφαση τη διετία της εκτρωματικής κυβέρνησης των εταίρων της συμφοράς μας, το "αλλήθωρο" ξύπνημα ήταν το πάγιο φαινόμενο της ελληνικής πραγματικότητας. Αλλού κοιτάζαμε κι αλλού βλέπαμε. Οταν οι προηγμένοι λαοί περνούσαν το καθαρτήριό τους, εμείς ανακαλύπταμε την κόλαση. Ως Δαντικοί εραστές, ρίξαμε στο κολαστήριο όλες τις προυποθέσεις της κάθαρσής μας. Ποτέ ένας μυαλωμένος λαός ή ένας υπεύθυνος πολίτης δεν υποκαθιστά την καιρικότητα της πολιτικής με τη διιστορικότητα των ριζών του λαού. Η πολιτική και τα συστήματα μεταβάλλονται. Η αλλοίωση όμως του λαού ως εθνικού φορέα, τον αφανίζει ιστορικά.
Το "μπαλάκι" ειναι στα χέρια μας!.. Οι κάλπες θα αναδείξουν ή θα καταπνίξουν την εθνικής μας αξιοπρέπεια! Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, έστω και τις τελευταίες αυτές μέρες, πριν βρεθούμε ενώπιον της ευθύνης μας και ρίξουμε τη ψήφο μας στην κάλπη, ότι η μοιραία πορεία μας άρχισε από τα ιδανικά του λαού, που στη συνέχεια τα έκανε "ιδανικά" και σήμερα ζητά δανεικά "ιδανικά", για να μπορεί να μιλά και να ακούει όσα τον κολακεύουν και φαίνεται να τον συμφέρουν. Καμιά κολακεία, αλλώστε, δεν είναι ασύμφορη στο άκουσμά της. Και βέβαια πρόκειται για την κολακεία της ανάγκης. Εκεί αιχμαλωτίζεται ένας λαός. Και στα ψέματα. Και στη διασπορά των εκβιαστικών διλημμάτων.
Οταν μάλιστα η πολιτική εμποτίσει την ψυχή του λαού με την εκδίκηση και την προσδοκία κάλυψης της ανάγκης του, τότε η πρώτη εξουδετερώνει τη δεύτερη.και εκείνο που απομένει είναι η θριαμβολογία του μηδενός, αν είναι μηδέν ή η παρουσίαση των απωλειών ως μεγίστων κερδών! Οι Ελληνες ζήσαμε τη φάση της εκδίκησης με μανία καταστροφική. Και η πολιτική πετυχαίνει πάντα την εξουδετέρωση της αντίδρασης του λαού, παίζοντας με λεπτούς χειρισμούς την πιλάτια νέμεση. Μόνο που οι "αθώοι" είναι ο λαός, όχι όμως και χωρίς καταλογισμό ενοχής.
Και η αντίδραση ενώπιον της κάλπης των δύο επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, και πέραν των πομοφολυγωδών εκβιαστικών διλημμάτων κυβερνώντων ή και των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, πρέπει να αρχίσει από τη συνειδητοποίηση της ενοχής μας. Η πρώτη μας ενοχή είναι η ανοχή για ό,τι γίνεται σε βάρος της χώρας, σε βάρος της οικογένειάς μας. Η δεύτερη είναι η άκριτη αποδοχή των όσων λέγονται υπέρ μας και συνήθως "εν ονόματι" μας. Η τρίτη είναι η ρευστοποίηση του μυαλού και των συναισθημάτων μας.Οταν πέσουν αυτά τα τρία αντερείσματα, τότε περνάμε στον κύκλο της κατάπτωσής μας ως λαός και ως έθνος: Εκμαυλισμός, εκφαυλισμός και εκφυλισμός.
Και ξεκομμένοι από κάθε εσωτερικό "κράτημα" αφηνόμαστε έρμαιοι στον "αγοραίο πολιτικό έρωτα", που αιτιολογεί τα πάντα χωρις να δεσμεύεται από τίποτα. Ετσι, απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα, το ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνουμε ότι "χανόμαστε". Μας λένε ότι φταίμε. Δεχόμαστε μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος. Κι αυτή η ροπή οδηγεί αναπόφευκτα στη φελλαχοποίηση του Ελληνισμού και σε "μνημόνια" για τη...σωτηρία μας, γραμμένα με το δικό μας αίμα!
Το "μπαλάκι" ειναι στα χέρια μας! Η ευθύνη μας μπροστά στην κάλπη!..