του Στρατή Μαζίδη
Δεκάδες χιλιάδες τζαμιά υπάρχουν σε όλη την Τουρκία και φυσικά αναρίθμητα στην Κωνσταντινούπολη, ποιο το πραγματικό και ουσιαστικό νόημα αυτής της ενέργειας;
Απεναντίας αν κάτι συμφέρει την Τουρκία τουλάχιστον οικονομικά, είναι η απόδοση του ναού της του Θεού Σοφίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και η επαναλειτουργία της ως ορθόδοξης εκκλησίας.
Εκτός του ότι θα αποτελέσει ένα πολύ καλό δείγμα γραφής για τους ίδιους στη διεθνή κοινή γνώμη, θα θησαυρίσουν στην κυριολεξία.
Θυμηθείτε πριν λίγα χρόνια τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στο Προκόπιο της Καππαδοκίας και πόσος κόσμος έδωσε το παρόν ή το άνοιγμα ανήμερα της Παναγίας της Ι.Μ. της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα όπου συρρέουν χιλιάδες χριστιανοί.
Φανταστείτε λοιπόν μετά από 561 χρόνια να λειτουργούσε ξανά η Αγία Σοφία ως ορθόδοξος ναός. Πόσοι και πόσοι δε θα συνέτρεχαν ώστε να λειτουργήθουν και να ζήσουν ιστορικές στιγμές διότι κάθε φορά που περνάς την πύλη αυτής της Εκκλησίας αισθάνεσαι κάτι που δεν μπορείς να περιγράψεις.
Πόλος έλξης ακόμη περισσότερων τουριστών και προσκυνητών θα αποτελούσε η Κωνσταντινούπολη που θα βούλιαζε κυριολεκτικά από κόσμο.
Από την άλλη μεριά όμως μια τέτοια ενέργεια λογικά θα ενδυνάμωνε το εκεί ελληνικό στοιχείο με ότι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται για την ίδια την Πόλη μεσομακροπρόθεσμα και σε ένα ρευστό διεθνές πλαίσιο που διαρκώς μεταβάλλεται.
Μπουνταλάδες; Φοβισμένοι; Ή και τα δύο;