του Στρατή Μαζίδη
Τυχαίο; Δε νομίζω. Ως κίνημα του facebook χαρακτήριζε ο πρόεδρος του κόμματος τους ΑΝΕΛ και δυστυχώς φαίνεται πως περιορίστηκε σε αυτό.
Δύο χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές θα περίμενε κανείς μια οργάνωση των ΑΝΕΛ με κομματικά γραφεία και τοπικές. Στο δήμο που διαμένω, έναν από τους μεγαλύτερους της χώρας, οι ΑΝΕΛ απλά δεν υπάρχουν. Αυτό είναι ένα στοιχείο πως η οργάνωση όσο κι αν προχώρησε, δεν έφτασε εκεί που έπρεπε.
Ακόμη και σήμερα δείχνουν να ψάχνονται και το βασικότερο να μην σταθεροποιούνται όταν άλλος μπαίνει κι άλλος βγαίνει ή μάλλον μόνο εξέρχονται. Αυτό είναι κι ένα δείγμα πως αρκετοί εισήλθαν αρκετά στο σχήμα (πχ Μαρκόπουλος;) για να παραμείνουν στον αφρό της πολιτικής σκηνής και να εξασφαλίσουν μια βουλευτική έδρα.
Και είναι απορίας άξιο καθώς στις εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012, με το 11% που κατέγραψε, φάνηκε ότι οι ΑΝΕΛ αποτελούσαν ένα ασφαλές πατριωτικό αντι-μνημονιακό λιμάνι. Στη συνέχεια όμως ακολούθησε η ιστορία με το περιβόητο non-paper Καμμένου στον Παπούλια και άρχισε η κάτω βόλτα ήδη από τις τότε επαναληπτικές εκλογές όπου οι ΑΝΕΛ απώλεσαν το 1/3 της αρχικής εκλογικής τους δύναμης.
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες αποδεικνύονται περισσότερο ανεξάρτητοι από όσο και οι ίδιοι θα επιθυμούσαν.
Κάπου κάτι δεν πάει καλά και αυτό ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ οφείλει να το διερευνήσει πριν εξαφανιστεί από το χάρτη κι ο ίδιος. Η πρότασή του για συνένωση όλων των δεξιού τύπου πατριωτικών δυνάμεων μπορεί να είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν αποτελεί θεραπεία για μια νόσο που εξελίσσεται ταχύτατα και δεν του επέτρεψε έστω να διατηρήσει δυνάμεις στις εκλογές της θεωρητικής χαλαρής ψήφου.