του Στρατή Μαζίδη
Η Εργατική Πρωτομαγιά θεσμοθετήθηκε για να τιμηθεί η εξέγερση των εργατών του Σικάγο όταν τον Μάη τα εργατικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Σήμερα άραγε:
- υπάρχει 8ωρο;
- υφίστανται αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας;
- τηρούνται τα ασφαλιστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις αντίστοιχα των εργοδοτών;
- έχει εκλείψει εκείνη η κατηγορία εργαζομένων που δουλεύουν δίχως να πληρώνονται;
- παρέχεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τόσο πολύ την έχουμε πληρώσει;
Νομίζω δε χρειάζεται να απαντήσουμε στο ερώτημα.
Εργαζόμενοι με συνθήκες / δικαιώματα προ μνημονίου αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση. Μισθωτοί των € 2.000,00 έπεσαν στα χαρακώματα και αντικαταστάθηκαν από απελπισμένους νέους που λαμβάνουν το 1/4 και αν, των όσων λάβαιναν οι πρώτοι.
Οκτάωρα με μισθό € 300,00 ή θέσεις εργασίας με αντιπρόταση φιλοξενία και σίτιση...
Σε ποιο μεσαίωνα μας γυρνάτε;
Λίγοι εργατοπατέρες, το πατέρας κατ' ευφημισμό διότι ένας πατέρας νοιάζεται και φροντίζει για τα παιδιά του, κρατώντας πανό στο Σύνταγμα. Άλλη μια χιλιοπαιγμένη βαρετή ταινία. Να ζητούν πράγματα ανεδαφικά για μια κατηγορία ανθρώπων, των εργαζομένων, που απλά δεν υπάρχει πλέον.
Ας καταργήσουμε επιτέλους αυτή τη...γιορτή. Δε δικαιούμαστε να την εορτάζουμε.
Δεν υπάρχουν πια δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν πια μισθοί, πολλώ δε μάλλον αξιοπρεπείς
Δεν υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας
Δεν υπάρχουν πια εργαζόμενοι
Μόνο νεκροί. Ζωντανοί Νεκροί!
Πρωταπριλιά ανημέρα εργατική Πρωτομαγιά; Μα ποιον κοροϊδεύουμε;