Το φιλοθεάμον κοινό δεν θα "στερηθεί" των κακότεχνων παραστάσεων των Ταρτούφων της πολιτικής, για το επόμενο τουλάχιστον χρονικό διάστημα.
Μπορεί το τίμημα της απόλαυσης να είναι ακριβό, αλλά το διονυσιακό στοιχείο του Ελληνα προκρίνει συνήθως "χαλαρή" διασκέδαση για να "πάνε κάτω τα φαρμάκια" και διαθέτει πολύ φλέγμα και απάθεια, χωρίς ιδιαίτερη αξιολογική κρίση, για να παραμερίζει τις συνήθειές του και τη "φλέγουσα" επικαιρότητα για χάρη της ώριμης εποπτείας.
Το αληθινό δράμα της ζωής του Νεοέλληνα, από την εποχή που μύριοι παράγοντες έχουν παρεμβληθεί για να επιταχύνουν το ρυθμό της διαλεκτικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας, είναι ότι η σκέψη περπάτησε με βήμα πολύ νωθρό και η φωνή των αναγκών επέμενε στις απροσδιόριστες προθεσμίες για να ακουστεί. Αν κατορθώσουμε ποτέ να υπερνικήσουμε την ελαφρότητά μας στις παρυφές της επιπολαιότητας, που μας κρατά δέσμιους απέναντι του ζωντανού σώματος της πραγματικότητάς μας, θα υπάρξει ο τρόπος να συνδεθούμε αμεσότερα με ό,τι απέμεινε, ιδίως στα τελευταία χρόνια των ραγδαίων μεταβολών της ζωής μας, σε απόσταση από την ψυχική μας δεκτικότητα και την κοινωνική μας ευαισθησία.
Ζούμε λοιπον το "δράμα" μας το καθημερινό, ανίκανοι να σταθμίσουμε τις συνέπειες που συνήθως με βιαιότητα έρχονται εκ των υστέρων στο προσκήνιο, με το αίτημα που η ευκαιριακή ανάγκη υπαγορεύει, με το αίτημα που η Στιγμή αναδίνει. Μπορεί να μην έχουμε οικονομική ευρωστία, κοινωνική και ατομική, αλλά έχουμε την πολυτέλεια της σιωπής και της αναμονής και την...αριστοκρατική δυσπιστία για κάθε νέο που μπορεί να ανατρέψει τις συνήθειές μας. Και βέβαια η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία, που επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής σε άλλες κοινωνίες, για μας δεν υφίσταται. Και συνεχίζουμε να αλαφροπατούμε επάνω στα ίχνη της παλιάς πορείας, για να οδηγηθούμε στο αδιέξοδο και πάλι των τετελεσμένων.
Η Στιγμή και η ουσία της Στιγμής, κατά την οποία μας δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσουμε και να αλλάξουμε τη ζωή μας, την παραμερίζουμε και μαζί της "χανόμαστε" στην απαθή ροή του χρόνου. Ολα εκείνα που υπήρξαν κάποτε για τους Ελληνες πεποιθήσεις, ιδέες, ελπίδες, κίνητρα ενέργειας και στόχοι αγώνων, τα εξοβελίζομε ή τα μετατρέπομε με πρωτοφανή κάθε φορά επιπολαιότητα σε κέντρο της δοκιμασίας μας. Επιδεικνύοντας, μάλιστα, μια μαζοχιστική συμπεριφορά, που περνάει πλέον στη δικαιοδοσία της Ψυχοδιαγνωστικής και της επιστήμης της Κοινωνιολογίας. Οπότε και είμαστε ανίκανοι να αξιολογήσουμε τα γεγονότα που μας πολιορκούν, ανάλλαχτα από το χρόνο, που μας δυναστεύουν και ζητάνε την κατάφασή μας ή την άρνηση μας.
Και συνήθως αποσπούν την κατάφασή μας. Εχουμε αποδεχθεί ότι δεν υπάρχει διαφυγή, άλλη λύση, ούτε χωρεί συμβιβασμός. Το Ναι μας είναι ο εαυτός μας ολόκληρος. Το προσφέρουμε αφείδωλα με τη φοβία ότι το Οχι μας, θα ανατρέψει τη ζωή μας ή θα αλλάξει τις συνήθειές μας. Σκύβουμε λοιπόν το κεφάλι, αναμοχλεύουμε μνήμες ραγιάδικης νοοτροπίας, "στήνουμε" και το...προσωπικό μας παραμύθι και διαγκωνιζόμαστε ως φιλοθεάμονες και παθητικοί χειροκροτητές των πολιτικών δρώμενων, βάζοντας σε διαδικασία επώδυνης ταλαιπωρίας τη συνειδήσή μας, όσοι τουλάχιστον σκεπτόμαστε, αλλά φοβόμαστε να αντιδράσουμε μη τυχόν χάσουμε τα πολλά ή τα ελάχιστα κεκτημένα μας...
Ετσι γινόμαστε αναχωρητές από την ίδια την ελπίδα, από την ίδια τη ζωή μας! Γινόμαστε Homo Ignorans, ανίκανοι να συμφωνήσουμε ακόμη και πιο θα ήταν το ελάχιστο ποσοστό της συμφωνίας γύρω από μερικές βασικές και προυποθετικές ανθρώπινες αξίες, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και της εθνικής μας υπερηφάνειας. Με την ευθύνη μας να αποκτά την ελαφρότητα "πούπουλου και φτερού" και να την παίρνει ακόμη και το πιο ελαφρύ ανοιξιάτικο αεράκι...
Οι παραπάνω σκέψεις αντί κάποιας πομφολυγώδους πολιτικής ανάλυσης του χθεσινού εκλογικού αποτελέσματος. Κάθε εκλογικό αποτέλεσμα άλλωστε, σ' αυτή τη χώρα των εκκωφαντικών υπερβολών και της παχύρευστης φαιδρότητας των πολτιτικών ταγών, επιδέχεται πολλές ερμηνείες και πολυπλεύρες αναλύσεις, τόσες ώστε ο πολίτης χάνεται στην κατανόηση της ίδιας του της εκλογικής απόφασης.
Χθές όλοι απεδείχθησαν νικητές! Ο ψευδομανής Αντώνης δεν έχασε από τον "αγραβάτωτο" Αλέξη, έχασε από τον ανίκανο και κακό εαυτό του. Ο Αλέξης δεν μπορεί να επαίρεται για εκλογικό επίτευγμα που δεν του ανήκει. Η δε Χρυσή Αυγή, ως άλλη μια συμπαγής "καρικατούρα" του συστήματος, παρουσιάζει θεαματική άνοδο και διεκδικεί συμπρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή, ενώ τα λοιπά κόμματα θα συνεχίσουν να παίζουν ρόλο "κομπάρσου", χωρίς να έχουν προσλάβει την πραγματική διάσταση της πολιτικής τους ανυπαρξίας. Και το φιλοθεάμον κοινό, το προερχόμενο από τον κυρίαρχο λαό, θα είναι ο μεγάλος "ηττημένος" των χθεσινών εκλογών και θα παραμείενι εθισμένο στις κακόγουστες πολιτικές παραστάσεις...
Η παράσταση των Ταρτούφων της πολιτικής συνεχίζεται...Σπεύσατε να εξασφαλίστε θέσεις, για να μη διαγκωνίζεστε την τελευταία ώρα μπροστά στο ταμείο. Αλλωστε, ήταν δική σας επιθυμία και απαίτηση να συνεχιστεί η "παράσταση" και "ψηφίσατε" συνειδητά να μην πέσει η αυλαία της πολιτικής αυθαιρεσίας!..