ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Κι έπειτα … έρχεται
μια στιγμή που λες … «και τώρα;»
«Σέρνουν χορό» οι φίλοι
και οι συγγενείς, άλλοι μ’ ένα χτύπημα
στην πλάτη και το χέρι προτεταμένο για
μια χειραψία, κι άλλοι μ’ ένα ψεύτικο
χαμόγελο που δηλώνει … «καλά, δε με
θυμάσαι;!».
Κι εσύ, μ’ εκείνο το
αυθόρμητο σμίξιμο των φρυδιών, δηλωτικό
μιας απορίας που μοιάζει περισσότερο
με έκπληξη, νιώθεις για λίγα δευτερόλεπτα
σα να έχεις μόλις, καταμεσής του δρόμου,
χτυπηθεί από ένα πρόωρο Αλτσχάϊμερ!
Έως ότου η διευκρίνιση
του «αυθόρμητου» χαιρετισμού, έρχεται
να διαλευκάνει την αιφνίδια σκέψη πως
πρέπει σύντομα να επισκεφθείς κάποιο
νευρολόγο.
«Μα είμαι ο τάδε! Ο
συμμαθητής σου από το … Δημοτικό» (!) ή
«Ο ξάδελφος της θείας του μπατζανάκη
σου» (!) ή, το χειρότερο, «Ο αδελφός του
Σταύρου» όπου θα πρέπει να θυμηθείς και
ποιος είναι ο … Σταύρος!!
Τι κι αν τελείωσες το
Δημοτικό πριν … 30 χρόνια, τι κι αν η
χαμογελαστή φυσιογνωμία απέναντί σου,
δε σου θυμίζει τίποτε απολύτως (πόσο
μάλλον … ο Σταύρος!). Όλα αποκτούν νόημα
με τι συνέχεια της «συζήτησης». «Κατεβαίνω
υποψήφιος με …»
Είναι περίεργο πώς
μερικές φορές, ο εγκέφαλος μοιάζει να
μιλά! Κι αυτή, είναι μία από αυτές. Αρκεί
εκείνο το «πες το χριστιανέ μου !» που
σε δέκατα δευτερολέπτου ψελλίζει ο νους
(και κάποιες φορές τα χείλη), για να
διώξει κάθε σκέψη επίσκεψης στο ιατρείο.
Μέχρι φυσικά την …επόμενη παρόμοια
συνάντηση.
Θα μπορούσε, πιθανόν,
η συνέχεια του κειμένου ν’ αποτελεί
μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα
εύθυμο χρονογράφημα, εάν τα πράγματα
δεν ήταν εξόχως σοβαρά. Αυτή τη φορά,
περισσότερο από κάθε άλλη.
Σε λίγες μέρες, όλοι
και όλες, θα κληθούμε να αποφασίσουμε
για τις ζωές μας, όχι απλά για τα αμέσως
επόμενα πέντε χρόνια, αλλά για το πώς
αυτές οι ζωές, κι όσες ακολουθούν μετά
από αυτές, θα έπρεπε να είναι.
Εάν λοιπόν μοναδικά
κριτήρια στην επιλογή της ψήφου μας,
αποτελέσουν τα «είναι συγγενής», «είναι
φίλος», και όλα τα συναφή, δεν κάνουμε
τίποτε άλλο από το να διαιωνίζουμε την
ίδια ακριβώς συνήθεια, που μας έφερε
σήμερα στην κατάσταση που βρισκόμαστε.
Ο φίλος, ο συγγενής, ο γνωστός του γνωστού,
ο συγχωριανός, χωρίς κανένα
άλλο κριτήριο
επιλογής, είναι απλά … η λάθος
επιλογή.
Ναι, είναι δύσκολο να
πει κανείς «όχι» σε όλους τους παραπάνω.
Ναι, είναι δύσκολο να παλεύει κανείς με
τη συνείδησή του, προσπαθώντας να
συμβιβάσει μέσα του το «πρέπει» με το
«θέλω». Είναι όμως απείρως δυσκολότερο
να παραμείνει άνεργος, άστεγος, χωρίς
αξιοπρέπεια, χωρίς πατρίδα.
Αυτή τη φορά λοιπόν,
αφήστε το νου, και όχι την καρδιά, ν’
αποφασίσει για την ψήφος σας.
Γιατί, όταν το μέλλον
είναι αβέβαιο, η ευθύνη της ορθής ψήφου,
γίνεται επιτακτικό καθήκον.