Οι μέρες μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, της σημερινής και της επόμενης Κυριακής, διατηρούν τη σπαρακτική φρεσκάδα των τροπαίων μιας μάχης σκληρής, εκ του συστάδην, με την πολιτική αθλιότητα.
Και θα φανεί η υψηλόκαρδη συνείδηση των καιρών μας, ώστε ο σύγχρονος Ελληνας να δικαιωθεί και να μη μείνει αμάρτυρη η εποχή που έζησε. Πρέπει επιτέλους δια της ψήφου του να αποτυπώσει την ηθική του παλληκαριά και να επισφραγίσει την έκφραση της αγωνίας μιας κοινωνίας, όχι απλώς σε δοκιμασία, αλλά σε πλήρη αποσύνθεση. Πρέπει επιτέλους ο Ελληνας πολίτης να διεκδικήσει δια της ψήφου του και τη δημοκρατική του αντίδραση μια διακεκριμένη θέση στην κίνηση των ιδεών στο ευρωπαικό γίγνεσθαι.
Είναι καιρός πια να καταδείξει ότι υπάρχει. Και με βαθειά στόχαση, σαφήνεια εσωτερική κι ένα εύρος ματιάς που να εκπλήσσει τους επίμονους καταπατητές της ζωής του και τους μεταπράτες των ελπίδων του, να αγκαλιάσει την εποχή του, σε μια περίοδο που όλα είναι βυθισμένα στη σύγχυση και την αμηχανία. Σε μια κοινωνία με πληγές ολάνοικτες και τα ερείπια από τις μνημονιακές πολιτικές να καπνίζουν ακόμη.
Στη διάλεκτο της ιστορίας, η περίοδος των τελευταίων τεσσάρων χρόνων που έζησε ο Ελληνας, με το στόμα γεμάτο φαρμάκι, ήταν μια δεινή δοκιμασία της συνείδησης του. Γιατί της αφαίρεσαν τα ερείσματα, της "πολτοποίησαν" τις ιδέες που την έθρεφαν και την έριξαν μέσα σ' ένα χάος. Η οδύνη , το χρέος, η αναζήτηση μιας διεξόδου, όλα μαζί συναρθρώνονται στην προσωπική περηφάνεια του Ελληνα, που πρέπει να διαβεί την πυρίκαυστη ζώνη στοχαζόμενος με ευθύνη και συνέπεια.
Ο κάθε Ελληνας, ακόμη κι αυτός που δεν έχει υποστεί τις βάρβαρες συνέπειες των ανάλγητων και αυταρχικών πολιτικών με πρόσχημα τη "σωτηρία" της χώρας, ακόμη κι αυτός που συντάσεται με τα όποια συμφέροντα, δεν μπορεί πλέον να μη συνειδητοποιεί ότι η κρίση που διέρχεται ο τόπος, είναι πρώτιστα κρίση της ελευθερίας, είναι κρίση της συνείδησης. Αυτός ο τρόπος απόκρισης άλλωστε στα διλήμματα με τον όποιο εκβιαστικό χαρακτήρα παρουσιάζονται από τους εξουσιολάγνους, φανερώνει βαθειά και συνειδητή βίωση της ελευθερίας και υπό την ατομική, και υπό την κοινωνική της μορφή.
Σ' ένα χώρο ιστορίας, όπως είναι η Ελλάδα, δεν μπορούμε να δεχθούμε τη μηχανοποίηση της ζωής. Η προσταγή της ιστορίας, επείγουσα και δραματική, επιβάλλει να αντιληφθούμε το ταχύτερο ότι με το θάρρος και την περηφάνεια μιας ελεύθερης συνείδησης,μπορούμε να διεκδικήσουμε το δίκαιό μας και να προτάξουμε τις ιδέες μας σ' ένα ευρωπαικό περιβάλλον που έχει ήδη μπεί σε τροχιά αλλαγών και ανατροπών.
Οσο αποδεχόμαστε τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη και όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθώ τον Ροίδη, είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία των αμετακίνητων συμφερόντων και της κοινωνικής παρακμής, τόσο θα βυθιζόμαστε στη σύγχυση και στην υποτέλεια.
Εν αναμονή λοιπόν!..