Μόλις τρεις μέρες πριν τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση με την υποκρισία και το ψέμα να οργιάζουν.
Και αντικρύζοντας την αθλιότητα της πολιτικής υποκρισίας, θέτω στον εαυτό μου το "βέβηλο" για τους ανερμάτιστους της πολιτικής ερώτημα: Σε τι μπορεί να ενδιαφέρουν την κοινωνική αγωνία οι κομματικές μεθοδεύσεις και οι πολιτικές προθέσεις; Σαν τι απομένει για την κοινωνική προσδοκία; Οπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του προσκρούει σε αγωνίες, ρακένδυτες προσδοκίες, μιζέρια και κοινωνικά γκρεμίσματα. Ολα μαζί σωρευμένα ταλαιπωρούν την "καθαρή" συνείδηση των σκεπτόμενων πολιτών.
Η όραση, η νόηση, η αίσθηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζέουσα επαφή με το καθημερινό γεγονός, που δεν είναι αποδεσμευμένο από τις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων, που εμποδίζουν την ελεύθερη πορεία των συνόλων για την κατάκτηση της ευτυχίας τους και τη δικαίωση της ζωής τους.
Η ισοπεδωτική κυβερνητική επιβολή, ιδίως τα τελευταία δύο χρόνια, προσπαθεί να περάσει τον οδοστρωτήρα της επάνω από τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών, των ελεύθερων ψυχών, καθώς ζητεί τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή του δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη των συμφερόντων, ξένων και εγχώριων. Αυτό κάνει και προεκλογικά "ενσπείροντας" σαθρά εκβιαστικά διλήμματα, με την ατμόσφαιρα να "δηλητηριάζεται" από τα νοσηρά στοιχεία της παρακμής σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και να ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε "σκίρτημα" της ελληνικής ψυχής.
Η στάση τούτη της εξουσίας είναι καθαρή άμβλωση του ελληνικού πνεύματος και προδοσία! Μέρα με τη μέρα ακρωτηριάζεται η εθνική αξιοπρέπεια. Μέρα με τη μέρα η κυριαρχία της μαζικής επιβολής οδηγεί τους πολίτες και τις ελεύθερες συνειδήσεις ακόμη να ενταχθούν σε μια τεράστια φάλαγγα άβουλων και φοβισμένων, καθορίζοντας έτσι το εύρος,τις κλίσεις και τις ιδέες της κοινωνίας. Κάθε μέρα υφαίνεται το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας. Με την Ελλάδα να έχει ήδη μεταραπεί σε αποικία με ή χωρίς μνημόνια...
Με την κοινωνία να έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση. Με κάποιους πυρήνες της ωστόσο να αποζητούν πάντα το όνειρο και την ιδεατή προέκταση της ελπίδας, να αποζητούν την ενότητα των κοινωνικών ομάδων γύρω από το βασικό αίτημα της εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά και της κοινωνικής. Την ενότητα που θα ήταν ικανή να ορθώσει ένα ηθικό φραγμό κατά της οποιασδήποτε απόπειρας της πολιτικής εξουσίας, για την παραπλάνηση της σκέψης των πολιτών. Την ενότητα που θα ήταν αποφασισμένη να μείνει ενότητα, αντιμετωπίζοντας κάθε διλημματικό εκβιασμό, κάθε δολιότητα και ψέμα ασύστολο, απηχώντας τη θέληση του έθνους.
Δεν γνωρίζω πότε θα το συνειδητοποιήσουμε. Στις τρείς μέρες μέχρι την εκλογική αναμέτρηση, ας προβηματιστούμε τουλάχιστον για το τι δεν κάναμε εμείς για τη...σωτηρία της χώρας. Ας σκεφτούμε ότι ζούμε ως μέλη μιας βαθιά δοκιμαζόμενης κοινωνίας, είτε έχουμε και κατέχουμε είτε αγωνιούμε για την επιβίωσή μας, τον εξευτελισμό και την καταρράκωση της ζωής μας. Το κάθε μέλος τούτης της κοινωνίας στο δικό του φυσικά επίπεδο. Ζούμε τη μετατόπιση των αξιών με την παγερή αδφιαφορία του αναχωρητή. Κι ας περνάει καθημερινά από τη ρυτίδα της περίσκεψης το αυλάκι της αδυσώπητης καθημερινότητας των πολλών και των δεινοπαθούντων.
Μέχρι σήμερα οι όποιες αντιδράσεις μας, αν δεν περιορίζονται σε λεκτικές κορώνες έστω και με τον ανάλογο εκνευρισμό, όπως κι αν εκφράζοντααι, θυμίζουν χαρακιά από κιμωλία στην άσφαλτο. Με τους πολιτικούς να χρησιμοποιούν το όποιο μυαλό διαθέτουν, για να μεθοδεύουν τα χείριστα. Κι όσοι καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα επίπεδα των σκοπιμοτήτων, σ΄όλους τους τομείς ευθύνης, έχουν όλες τις καλύψεις. Οι άλλοι απλώς παλεύουν και συνήθως σκιαμαχούν. Και στον τόπο ευδοκιμούν αλαζονεία και φόβος.
Και που πήγαν σεμνότητα και ανδρεία; Χρόνια τώρα πριονίζουμε τη ρίζα μας και μπολιάζουμε το κορμί του έθνους με θνησιμαία. Μας απέμεινε μόνο ο ήχος των κυμβάλων που αλαλάζουν.Η αγυρτεία κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας ζωής. Η εξουσία αλαζονεύεται και ψεύδεται με κυνική αναίδεια. Και για να μην είναι επιχρινομένη, μετέβαλε αυτόν το λαό σε αποδέκτη της αλαζονείας της και του φόβου της.
Δεν μας άφησαν τίποτα, έχοντας αδειάσει εκτός από τα δημόσια ταμεία και τις τσέπες μας, αλλά και διαγράψει λέξεις ταμπού για τους πολιτικούς της μίζερης αθλιότητας, όπως: Αρετή, ευγένεια,σεβασμός, εντιμότητα και συνέπεια. Ολοι αυτοί που συνιστούν το εκάστοτε ανεύθυνον αυτού του τόπου δεν είναι σε θέση να υποψιαστούν καν τη σημασία του Παρθενώνα, της μεταφυσικής και πνευματικής του αξίας.
Δεν μας άφησαν τίποτα ή...σχεδόν τίποτα. Ολοι διαθέτουμε ωστόσο κάποιο "σάρωθρον" στο σπίτι μας. Το...σάρωθρον είναι πλέον το αίσθημα ευθύνης και ενοχής μας. Ας το χρησιμοποιήσουμε την ερχόμενη Κυριακή για να αντιμετωπίσουμε την πολιτική απάτη και την πολιτική ανικανότητα. Και με τη δύμανη του σαρώθρου να τη στείλουμε εκέι που της αξίζει: Στα σκουπίδια!
Της σωτηρίας ημών το...σάρωθρον λοιπόν!..