Οι σύγχρονοι Κολόμβοι της πολιτικής πηδαλιούχησαν αυτή τη χώρα προς αδιέξοδα. Πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με την "ανοχή" σε πολλές περιπτώσεις της "βολεμένης" Αριστεράς, έχουν να επιδείξουν πολιτικούς μετεωρισμούς και σωρεία πολιτικής βλακείας, με σκάνδαλα πρωτοφανή, όλα με αναίδεια εκπλήσσουσα.
Με κομματική αγωνιστικότητα εκφυλισμένη σε μικροχαρείς εκδουλεύσεις και πελατειακές σχέσεις, σε επιφατικές πολιτικές συμφωνίες και στον ψυχεδελικό κόσμο της πολιτικής μέθης.
Κανείς απ' όλους αυτούς τους εξουσιολάαγνους της πολιτικής, οι οποίοι σήμερα εμφανίζονται ως "σωτήρες" μας, δεν κατέφυγε στη δημόσια συγγνώμη, για τον καιροσκοπικό "πριαπισμό" τους. Μαζική παρέλαση...ελεφάντων στην πίστα της πολιτικής! Και οι...φιλοθεάμονες πολίτες μόνιμοι "χειροκροτητές" αυτής της παχύδερμης πολιτικής λογικής, μολονότι για πολλά χρόνια έζησαν και ζουν μια στάσιμη και μονοσήμαντη πραγματικότητα, προς όφελος μιας καταχρηστικής και άκριτα μανιχαιστικής χρησιμοποίησης του παρελθόντος, που παρεμπόδιζε την πρόσβαση στο μέλλον, με όραμα των εκάστοτε κυβερνώντων τη λιτότητα. Αυτή η "λιτότητα" ωστόσο αφορούσε και αφορά μόνον το λαό. Οι ίδιοι απομυζούσαν και απομυζουν εν πολλοίς τους προσοδοφόρους "μαστούς"του κράτους.
Ηταν και οι άλλοι πολιτικοί, οι μη κυβερνώντες, οι της αντίπερας όχθης, που σχοινοβατούσαν και εξακολουθούν να σχοινοβατουν χωρίς πυξίδα πολιτικής πλεύσης. Εγκλωβισμένοι στις Συμπληγάδες, όχι απλώς των δυσεπίλητων προβλημάτων της χώρας, αλλά και σε αναμνήσεις εξουσίας και ελπίδων για την ανάκτησή της. Με το δίλημμα "κοσμοπολιτισμός ή λαικισμός", με την πολιτική του "ώριμου φρούτου" και με την πατερναλιστική αντίληψη, που κυριαρχεί στις παρυφές των κομμάτων, ιδίως των δύο πρώην κραταιών και εσχάτως του ΣΥΡΙΖΑ.
Διατρέχουμε μέρες όχι απλώς οικονομικής κρίσης με υπόβαθρο πάντα την κρίση αξιών και θεσμών, αλλά και μέρες πολιτικής παράνοιας. Μια πολιτική παράνοια που βρίσκει, εντούτοις, απήχηση στον δυσπραγούντα απ' όλες τις απόψεις ελληνικό λαό. Είναι θέμα ιδιοσυστασίας και ιδιοπροσωπίας του λαού, είναι θέμα ραγιάδικης και φοβικής νοοτροπίας των πολιτών, είναι και θέμα λαικής αφασίας ως απότοκος εκπαίδευσης ή και εθισμού της μαζικής λογικής στην πολιτική βλακεία...
Κι όλα αυτά συνιστούν μια πραγματικότητα οδυνηρή με έκδηλα παθογενή συμπτώματα, που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους πολιτικούς επιστήμονες και τους κοινωνιολόγους. Οπως σ' ένα πολιτικό περιβάλλον με παλινωδίες, κενολογίες, με "κωλοτούμπες" των..εκφραστών της λαικής βούλησης, με τον παραγοντισμό να απολακτίζει την αξιοκρατία, με αναδιπλώσεις των κυβερνώητων σε θέματα ζωτικής σημασίας, με έναν "χαλκοπρόσωπο" πρωθυπουργό να ψεύδεται ασυστόλως και να αποκτά "λουμπάγκο" από τις επικύψεις του στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα, συρρικνώνοντας ταυτόχρονα την άλλοτε κραταιά ΝΔ, την οποία στο παρελθόν είχε προδώσει και λοιδωρήσει και μετέπειτα εξελέγη αρχηγός της ως αποτέλεσμα εσωκομματικών μικροτήτων, αλλά και με την αξιωματική αντιπολίτευση να ιχνηλατεί το δρόνο προς την εξουσία, η παρουσία του ιχθύος αφωνότερου και αεροπαγίτου σιωπηλότερου, του "απολιθωμένου" Κώστα Καραμανλή, παρουσιάζεται συχνά ως "αινιγματική".
Πόσο όμως "πολιτική" και ποια "σκοπιμότητα" εξυπηρετεί η σιωπή , κοινώς βουβαμάρα και μουγγαμάρα, του πρώην πρωθυπουργού τα τελευταία χρόνια; Και πως ερμηνεύονται οι κατά καιρούς δήθεν σκέψεις του που διοχετεύονται από "κύκλους" του περιβάλλοντος του ή από κάποιους υποτεθέμενους "κολλητούς" του, που "τουιτάρουν" διάφορες ανοησίες υπό μορφήν "χρησμών" και εκφράζουν έτσι τον τηρούντα αρποκράτεια σιγή Κώστα Καραμανλή;
Σε τι αποσκοπεί εν τέλει η "αφωνία" ή η "κρυφομιλία" με στενούς συνεργάτες του Κώστα Καραμανλή, όταν δια γυμνού οφθαλμού διαπιστώνει την ερήμωση της κοινωνίας από τις αυθαίρετες πολιτικές και τα δυσβάστακτα μέτρα, τον αφανισμό της μεσαίας τάξης και προιόντος του χρόνου τη διάλυση της φιλελεύθερης παράταξης, της οποίας ηγείτο για αρκετά χρόνια και μάλιστα ως πρωθυπουργός;
Ολα αυτά τα "χρόνια της χολέρας", όλοι στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο ανέμεναν και αναμένουν από στόματος Καραμανλή μια στοιχειώδη, έστω λεκτική αντίδραση, για τα συμβαίνοντα τόσο στην δεινοπαθούσα κοινωνία, όσο και στη συρρικνωθείσα με τρόπο βάναυσο ΝΔ. Γιατί για ανάληψη πρωτοβουλίας, η αξίωση θα ηταν μεγάλη...Ο εύλαλος και ευφραδής προ αμνημονεύτων χρόνων Κώστας Καραμανλής, επιδίδεται σε ασκήσεις σιωπής και αλαλίας, διαμορφώνοντας έτσι, κατά τις εισηγήσεις και των γνωστών και μη εξαιρετέων συμβούλων του, την "εικόνα" της "μυστηριώδους" ελλοχεύουσας πολιτικής δύναμης, την ενίσχυση του "μύθου", ως συνέχεια της πολιτικής στάσης του θείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Μόνο που ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, ζώντας σ' ένα πολιτικό περιβάλλον όπως το σημερινό και σ' ένα δεδομένο πλαίσιο ιστορικής συνείδησης και λαικής διάπλασης, δεν θα απεμπολούσε την ευκαιρία και την ιστορική του ευθύνη, να ενστερνιστεί τις θεμελιωδέστερες ιδεολογικές αντιλήψεις και κοινωνικές ανάγκες του πλαισίου αυτού, οπότε και αναλόγως θα αντιδρούσε, χωρίς να υπόκειτο σε καταναγκασμούς από το κομματικό περιβάλλον, εκτός από τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι προβληματισμοί και η αγανάκτηση των πολιτών.
Πολύ περισσότερο ο Κώστας Καραμανλής, αντί να μένει σιωπηλός και "κερωμένος" πολιτικά, είτε αναμένοντας την...εθνική υποτίθεται πρόκληση για να "συνταχθεί" στον αγώνα για τη...διάσωση της χώρας και της ΝΔ, είτε από έκδηλη πολιτική δειλία, έχοντας κάνει τον απολογισμό του και την αυτοκριτική του, για παραλείψεις και ολισθήματα κυβερνητικά που κατά την πρωθυπουργία του δεν μπορεί και δεν δικαιούνται να αρνηθεί, όφειλε να αναλάβει προ πολλού πολιτικές πρωτοβουλίες εναντίον των... σύγχρονων γρεναδιέρων της πολιτικής!
Δεν δικαιούται να παριστάνει τον "βούδα" και να συνδιαλέγεται με τους όποιους αυλοκόλακες πρστρέχουν στο γραφείο του, με όρους κομματικών σκοπιμοτήτων ή προσωπικών ανομολόγητων επιδιώξεων. Τα βήματά του έπρεπε να είναι συγχρονισμένα με τα βήματα εκείνων των πολιτικών, που έδωσαν μάχες για μια πιο ανοικτή και φιλελεύθερη κοινωνία. Κι όχι να περιορίζεται στο "κλειστό κύκλωμα" μιας αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής νοοτροπίας. Συντασσόμενος με τη σιωπή του επι της ουσίας, αλλά και με την ανοχή της ψήφου του ως βουλευτής, με αυταρχικές πολιτικές και με αποφάσεις κυβερνητικές που διαστρέφουν την κοινωνική πραγματικότητα.
Δεν μπορεί ο Κώστας Καραμανλής "βαρύφορτος" με την πολιτική ιστορία του θείου του, χάριν της οποίας και εξελέγη αρχηγός της ΝΔ κατόπιν ασυμφωνίας των τότε "βαρώνων" του κόμματος, να υποστηλώνει με τη σιωπή του μια πολιτική επιφάνεια χωρίς νόημα και ουσία. Οσοι αναλώνονται με την πολιτικλή επιφάνεια είναι παγιδευμένοι στη βουλητική τους εσωστρέφεια, στον απολυτοποιημένο εγωισμό τους και στη μέθη του ευκαιριακού. Είναι όλοι αυτοί οι ευνουχισμένοι καριερίστες των πολιτικών πανδοχείων, που τα πρόσωπά τους έχουν χαραχθεί από τα ψευτοχαμόγελα με τις επαναλαμβανόμενες διολεύσεις τους και την επιληψία του ελιτισμού τους.
Είναι όλοι αυτοί που θυμίζουν ομοιόμορφες ψηφίδες ενός απρόσωπου πολιτικού μωσαϊκού!...