Αν σ' αυτή τη "μηχανική" αισιοδοξία, που τόσο επίμονα μας διοχετεύουν ττα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια, προστέσουμε και τη δογματική μας αντίληψη ότι "Η Ελλαδα ποτέ δεν πεθαίνει", ως απότοκο της "εθνικής μας παραίσθησης", σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες και κυρίως ζωές, ανεξάρτητα από τις "φιλότιμες" προσπάθειες των κυβερνώντων να μας παραπείσουν με επικοινωνιακά τεχνάσματα περί πακτωλού κινέζικων επενδυτικών κεφαλαίων, τότε είναι περιττό να ειπωθεί ότι τρεφόμαστε με μύθους.
Ο Καζαντζάκης προσπάθησε να πείσει το κοινό της εποχής του για την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα και να του δώσει ένα είδος πρτο-υπαρξιακού θάρρους, για να το αντιμετωπίσει. Η έκταση του αγώνα του είχε παγκόσμια, όχι ελληνικά στενά όρια. Αν η μεγάλη αυτή προσωπικότητα βίωνε σήμερα τον "σουρεαλισμό" της ελληνικής πολιτικής σε συνδυασμό με την εξαθλίωση της κοινωνίας, η έκταση της "πάλης" του θα ήταν πολύ πιο περιορισμένη.
Το σημείο αφετηρίας του, τρόπον τινά, θα ήταν το τελικό σημείο του στοχαστή. Η στάση του έκδηλα υπαρξιακή και ο σκοπός του δεν θα ήταν να κηρύξει το "τίποτα" στην κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας γνωρίζει ήδη την πραγματικότητα και τον αντίκτυπό της στην καθημερινή ζωή. Θα έδινε μορφή έντεχνου λόγου, στη γραφτή μαρτυρία της συνάντησής του, της στενής του επαφής, με τον πολιτικό σουρεαλισμό και την παράνοια. Και θα συνέθετε ένα εκκεντρικό, θρασύ, θα έλεγα, δυναμικό "πιστεύω", που απαρνιέται, παρωδεί και χρησιμοποιεί ή και καταχράται οτιδήποτε είχε επινοήσει, καθιερώσει η απύθμενη πολιτική βλακεία και ο εθισμός της κοινωνίας σ' αυτή.
Σε τι πιστεύει ο Ελληνας σήμερα; Μήπως σ' ένα παράλογο παντοκράτορα του πολιτικού τρόμου, ποιητή πάντων των δεινών της κοινωνίας και πάντων των αοράτων προπτικών της; Και θα φτάσει στην έσχατη αποδοχή της μόνης του ευχαρίστησης να λαχταρά να κρατεί ένα κλαρί ελάχιστο ελιάς (διαχρονικό σύμβολο του ελληνικού κλέους...) με τα "σπασμένα του δάκτυλα" από την επιμονή του να κτυπά ερμητικά κλειστές θύρες ελπίδας, στο παρόν του αιώνος χρόνου.
Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να βρεί "σωτηρία" στα σημερινά κομματικά σχήματα, τα ενσαρκωμένα πολιτικά απανθρακώματα, τις αλλοπρόσαλλες οικονομικές αλχημικές μίξεις και τις ξεπερασμένες θεωρίες της παλαιοκομματικής λογικής. Ολα αυτά που βιώνει η κοινωνία, δεν είναι παρά το δράμα μια κακότεχνης θεατρικής παράστασης, με στόχο να πετύχει τη διάβρωση συναισθημάτων και συνειδήσεων. Ενας πολιτικός μύθος ή παραμύθι, που επινόησαν οι κρατούντες τα ηνία της εξουσίας και που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Η πορεία μας ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια κάνει κατάδηλο πως δεν είναι φυσιολογική, όπως ο αυτοματισμός της αναπνοής, αν δεν είναι συνταυτισμένη με το φυσικό ρυθμό της, παρά ακολουθεί παθητικά, ενίοτε πειθήνια,ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο εξαθλίωσή της. Ετσι, το οδυνηρό απρόσιτο δεν αποκλείεται όσο "προσδενόμαστε" στις πιθανότητες "σωτηρίας", που απλόχερα προσφέρει ο πολιτικός αβδηριτισμός. Αν ήταν να αναζητούμε μονάχα πιθανότητες γύρω μας, δεν θα υπήρχε καμία δημιουργική κοινωνική προοπτική.
Καταφεύγουμε σ' ένα πεδίο από πιθανοφάνειες για να λυτρωθούμε από τις ασφυκτικές πιθανότητες της καθημερινής ζωής, δηλαδή από ένα κύκλωμα δίχως νόημα. Βιώνουμε έτσι μια αναστροφή της φυσικής τάξεως πραγμάτων. μετατρέπεται η κοινωνία σ' ένα ιδιότυπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω του τις κατάλληλες για την επώασή του συνθήκες. και φτάνουμε "ασφαλώς" στην κοινωνική τραγωδία ή σε ό,τι μοιάζει με τραγωδία και απελπισία.
Συνειδήσεις πολιτών στρατευμένες στο καθολικό δόγμα, που προσπαθούν να επιβάλουν οι διάφοροι ψευδοσωτήρες του λαού, διαμορφώνει εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, τον ίλιγγο του κινδύνου και θα ξυπνήσει ακόμη ίσκιους φόβου για το μέλλον του τόπου. Με το να παραχωρούμε απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον, επηρεασμένοι από την έντεχνα διοχετευμένη κυβερνητική αισιοδοξία, διανθισμένη και με κινέζικές επενδύσεις, δεν εξυπηρετούμε τίποτε.Τον εαυτό μας κοροιδεύουμε, επιτείνουμε την ουτοπία.
Τι άλλο περιμένουμε; Οι καιροί δεν είναι πια "μενετοί", που θα έλεγε και ο Θουκυδίδης. Οι εξετάσεις δόθηκαν. Το αποτέλεσμα βαθμολογήθηκε. Το σύστημα της μακάριας εμπιστοσύνης στην πολιτική αβελτερία έχει καταρρεύει. Μια προσπάθεια ακόμη εμφύτευσης "αισιοδοξίας" που επιχειρείται εσχάτως από την συγκυβέρνηση, που προοδευτικά συμβάλλει και στην κοινωνική ανθρωποφαγία για λόγους ευεξήγητους, με αντίτιμο τον ες αεί εξανδραποδισμό του Ελληνα, δεν είναι λύση και τόσο χαμογελαστή. Το γελοίο έγινε τραγικό!..