του Στρατή Μαζίδη
Γύρισα ασυναίσθητα πολλά χρόνια πίσω. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν πολλά πρωινά στην Κάρυστο τα ελληνικά Mirage έσχιζαν κυριολεκτικά τους αιθέρες ανά ζεύγη πετώντας από πάνω μας στο δρόμο για να αναχαιτίσουν τους τούρκους απρόσκλητους καλεσμένους.
Ήταν τέτοιος ο θόρυβος ώστε με ενθουσιασμό τα παιδιά τότε φωνάζαμε «Μιράζ! Μιράζ! Μιράζ!».
Σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε, με το που ακούω το γνωστό ήχο κοιτάζω πολύ ψηλά κι εντοπίζω το ελληνικό Mirage!
Σαν παιδί ξανά, φωνάζω τα δικά μου πια παιδιά και τους λέω, «Κοιτάξτε! Μιράζ! Μιράζ! Μιράζ!» δείχνοντας παράλληλα προς τη θέση του αεροσκάφους.
Μικροί-μεγάλοι, μια ολόκληρη παραλία, χαμογελώντας κοιτάζουν όλοι μαζί ψηλά την ώρα που ο πιλότος κατευθυνόμενος προς την Εύβοια και ανεβάζοντας ύψος έκανε ένα ελιγμό μέχρι που χάθηκε από τα ματιά μας.
Κακά τα ψέματα. Αυτοί οι άνθρωποι εκεί ψηλά μας φυλάττουν, μας προασπίζονται και διασώζουν την υπερηφάνεια αυτού του τόπου. Εκεί βλέπεις την Ελληνική Ψυχή.