Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα υποφέρει από τη οικονομική κρίση, από τον πολιτικό τρόπο διαχείρισης της κρίσης, αλλά κυρίως από τη συνθλιπτική επιρροή της "μη αντίδρασης" των κοινωνικών ομάδων. Και η πείρα παρελθόντων χρόνων μας έδειξε πως τα διαστήματα αυτά της "μη αντίδρασης", ιδιαίτερα όταν είναι μακρόχρονα και οδυνηρά, καταλήγουν σε αναπόφευκτες εθνικές συμφορές.
Το συμπέρασμα είναι πως η θέληση του πολίτη, αν δεν ειναι ικανή να γίνει τελικά αναιρετικός παράγοντας ανερμάτιστων και αλλοπρόσαλλων πολιτικών, είναι ωστόσο ικανή, όταν θέλει να υπηρετήσει ανάγκες κοινωνικές, αντίρροπες προς την κατάσταση που κυοφορούν οι πολιτικές μεθοδεύσεις, να τιςεπιβραδύνει, να τις κάνει να λοξοστρατίσουν και να δημιουργήσει περιθώρια επιβίωσης ενός φαινομενικά "καταδικασμένου" κοινωνικού συστήματος. Κι αυτό είτε "εφευρίσκοντας" νέα στηρίγματα του, είτε μεταβάλλοντάς το προς μια συγκεντρικότερη και ευκολότερα διεπόμενη από την ατομική θέληση πολιτική μορφή.
Παράλληλα όμως η θέληση του πολίτη έχει την ικανότητα να εκμεταλλευτεί γόνιμα τους προωθητικούς της παράγοντες και να επισπεύσει τις δυνατότητες που προσφέρει, για να βοηθήσει την κοινωνία να εξοικονομήσει άσκοπα διαλείμματα χρόνου,που συνήθως αποτελούν περιττή χρονοτριβή προς την πραγμάτωση του αντικειμενικού σκοπού. Ο δε σκοπός δεν μπορεί παρά να είναι η αρτίωση της δημοκρατίας μέσα στο πλαίσιο της άμιλλας των κοινωνικών δυνάμεων.
Οταν οι πολιτικοί ολισθαίνουν στην αυθαιρεσία, δεν επιτρέπεται στον πολίτη να παραμένει αποξενωμένος από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής. Αντίθετα, πρέπει να κρατεί διαρκώς το σφυγμό της εποχής του και να κινείται και αυτός σαν πολίτης μέσα στο τεράστιο στίβο της πολιτικής,στην υψηλότερη έννοια του όρου, ώστε να προσφέρει υπηρεσίες στο εθνικό σύνολο. Και το καθήκον αυτό πρέπει να είναι επαυξημένο στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, γιατί μπορούν να εισδύσουν βαθύτερα στην κοινωνική ψυχολογία, να συλλάβουν και να αναλύσουν τις ανεκδήλωτες ή ανεπαρκώς εκδηλούμενες ροπές του πλήθους.
Αλίμονο για τους ανθρώπους του πνεύματος και τους καλλιτέχνες, αν στις σημερινές συνθήκες, παραμερίζουν το υψηλό αυτό καθήκον τους, για να κλειστούν στον ελεφάντινο πύργο του διανοητικού ή καλλιτεχνικού ναρκισσισμού. Και δυστυχώς αυτό γίνεται. Και μαζί τους το εύρος των κοινωνικών ομάδων. και έτσι διαπιστώνουμε ότι "πειθαρχούμε" μεσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα. Και ότι εναρμονιζόμαστε με το δράμα το καθημερινό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μα ςτο αίτημα που η αγωνία για το αύριο αναδίδει. Οταν ο καθένας ασχολείται με το δικό του σαράκι, αυτό το "σαράκι" καταντά η μικρή μας αναπόδραστη "ευτυχία".
Ας μη φανεί παράξενο. Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή σο ρυθμό της πολιτικής βλακείας; Ο εθισμός μας στην οσμή που τα βοθρολύματα του πολιτικού λούμπεν περιθωρίου αναδίδουν; Και ένα πρωί "ξυπνάμε" και βρισκόμαστε ενώπιον της προδοσίας, που πάντα ωστόσο "ακκίζεται" με την ανοχή μας και την αυταπάτη μας. Γιατί για τις...ενοχές μας ούτε λόγος να γίνεται.
Τόσες προδοσίες κι εμείς "χαμπάρι". Υπάρχει κάθε φορά κάποιος ή κάποιοι συνασπισμένοι που μας προδίδουν. Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι το πλαίσιο, τους ρυθμούς και ζητείται...λυτρωτής που θα μας προδώσει; Μήπως πασχίζουμε να μετουσιώσουμε την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουμε μέσα στα ασφυκτικά όρια της αυταπάτης μας;
Μας κατάληστεψαν. καταληστεύουν το εισόδημά μας, τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας και τα όνειρά μας. Και "βάλανε χέρι" και στα όνειρα των παιδιών μας,ισοπεδώνοντας ταυτόχρονα τη ψυχολογία της κοινωνίας και τη νόηση του λαού. Ετσι, τείνουμε να συνηθίσουμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρις προβληματισμό. Και να "απολαμβάνουμε" το ξεπούλημα της Ελλάδας, αλλά και της ίδιας της κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους!
Κι αν κάποιοι εγκλωβισμένοι στο "βολικό"τους μικρόκοσμο, διαβάζοντας τα παραπάνω με "κατηγορήσουν" ότι επιβραχύνω την απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και μελοδράματος, ας κοιτάξουν τον ευατό τους στον καθρέπτη του σπιτιού τους...Κι ας διερωτηθούν αν αξίζει η ζωή τους να μην είναι και πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας και της δειλίας, της δουελίας και τις φθαρτές παγίδες του βίου.
Κι αν επιμένουν να κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο διαφανές ή να διαφεύγουν σε χώρους ανώδυνους και αδιάφορους, ο γράφων θα επιχειρεί επίμονα τη στοχαστική έστω διαφυγή από την πνιγμονή των ψευδών προσδοκιών, με θέματα που προκαλούν την μήνι της άγρυπνης και χονδροειδούς πολιτικής βλακείας και ανικανότητας!..