Το λαικό φρόνημα έχει ακόμη αποθέματα αντιδραστικής ρώμης. Αυτό είναι βέβαιο, αρκεί η καχεκτική αυτοπραξία του κοινωνικού συνόλου να υπερβεί τις αδυναμίες της αυτοσυνειδησίας της. Οπως είμαι βέβαιος ότι υπάχουν ανεξάρτητα πνεύματα.
Και η ανεξαρτησία του πνεύματος αποδεικνύεται πάντα ένα από τα μέγιστα αγαθά στους καιρούς του ζόφου, όταν η ισοπεδωτική εκ των άνω επιβολή προσπαθεί να περάσει τον οδοστρωτήρα της επάνω από την έξαψη ,το πάθος ή και τις ανάγκες των ελεύθερων ψυχών. Οταν ζητεί επίμονα τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της δουλικής πειθαρχίας και στη δύναμη.
Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι ο λαός δεν γνωρίζει. Και τα "ανεξάρτητα πνεύματα", που δεν μπορούν απλώς να κρατούν το ρόλο του παρατηρητού των κοινωνικών φαινομένων, με το πρόσχημα της φυγής από τις επιταγές των καιρών, γιατί μια τέτοια στάση είναι καθαρή άμβλωση του πνεύματος ή και προδοσία του, οφείλουν να διατρανώνουν τη παθογένεια ενός πολιτικού συστήματος. Μιας εκτρωματικής κυβέρνησης με ταυτότητα "Homo Passocus Neodimocraticus". Δύο πρώην "κραταιά" και "πολυσυλλεκτικά" κόμματα μεν, με ίδια "ιδεολογία" δε και με κοινή θεώρηση των πολτικών πραγμάτων ενώπιον του κινδύνου αφανισμού τους. Και επ' εσχάτοις σχεδόν ταυτόσημη. Κι ας εγείρονται διαφωνίες ενδοκυβερνητικές. Κι ας εκδηλώνονται επιφατικές συγκρούσεις, που μόνο πρόσφορο έδαφος για κοινωνιολογική έρευνα δημιουργούν...
Δύο κόμματα, μια "λειτουργία" ατελεύτητης πολιτικής φλυαρίας και κοροιδίας, παραπλάνησης και εξαπάτησης των πολιτών, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και των ελπίδων του λαού συνάμα. Ο λαός ακούει σπασμωδικές φωνές, ενώ αμετροέπεια και βερμπαλισμός προσλαμβάνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας εν μέσω μάλιστα θέρους. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, για να μην ξεχάσουμε και την αντίπερα όχθη της πολιτικής ανικανότητας και ανοησίας, πορεύονται χωρίς "πυξίδα", χρησιμοποιώντας ενίοτε γλωσσικούς κώδικες, που δημιουργούν κρυπτικό και αδιαφανές λεξιλόγιο.
Ο λαός βλέπει πολιτικούς που "αιματοδοτήθηκαν" από κάποια ανάπηρη ιδεολογία και που συμπαρατάχθηκαν ακόμη και με ...γραβατωμένους αγίους. Βλέπει πολιτικούς να σηματοδοτούν την παρουσία τους με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, ώστε να αναταποκρίνονται στις επικύψεις που επιβάλλει η διαπλοκή και το πλέγμα των δανειστών. Στα σημερινά της Ελλάδας πράγματα, πίπτουν ως ώριμος καρπός, στην υγιά ελληνική συνείδηση, οι εξής διαπιστώσεις:
Διαπίστωση πρώτη: Η ανθρώπινη ψυχή, και επί του προκειμένου η ψυχή του σημερινού Ελληνα, πάσχει από απάθεια. Είναι η απώλεια της ταυτότητάς του, λόγω της κακής παιδείας, σε τέτοιο σημείο ώστε, με τη συνεχή πλύση εγκεφάλου από την εκάστοτε κυβέρνηση των μνημονίων, να ζει, δίκην αόμματου, κωφάλαλου και παραλυτικού, στον κόσμο του πολιτικού παραλόγου και της κοινωνικής ελαφρότητας, όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται. Ακόμη κι εδώ στο facebook εκδιπλώνεται η ελαφρότητα και εν πολλοίς η φαιδρότητα του νεοέλληνα με τυποποιημένες αντιδράσεις και ευτράπελες αναρτήσεις από την καθημερινότητά του, είτε αυτές αφορούν δανεικές σκέψεις και ατάκες "εξυπναδίστικες", είτε ποικιλία φωτογραφιών από γεύματα, διασκέδαση ή και αμιγώς διαπροσωπικών στιγμών...Ακόμη και η...συχνουρία των ανάλαφρων χρηστών αποτυπώνεται με φωταγραφικά στιγμιότυπα!..
Διαπίστωση δεύτερη: Η πολιτική και πνευματική σήψη, η εξάρθρωση της κρατικής μηχανής, η έλλειψη αισθητικής στην πολιτική και ευρύτερα, η αντιπαιδεία και η αγλωσσία, η αποκοπή από τις ρίζες, η αδιέξοδη οικονομική κρίση, τα ανεκδιήγητα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα και η εκμηδένιση του εθνικού γοήτρου, έδεσαν και σύρουν την Ελλάδα με το άρμα της πολιτικής σκοπιμότητας σε συμφορές άνευ προηγουμένου. Μ' ένα ανάπηρο, στην πράξη πολίτευμα, που λέγεται δημοκρατία. Μια "δημοκρατία", όπως την αντιλαμβάνονται βέβαια οι κρατούντες.
Διαπίστωση τρίτη: Η απάθεια της ελληνικής ψυχής οδηγεί στον εκφυλισμό της δημοκρατίας, σε σημείο ώστε: Πολιτεία, κόμματα, παιδεία, θεσμοί να εναντιώνονται όλοι εναντίον όλων, σ' ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας ταυτόχρονα.
Το δημοκρατικό πολίτευμα πάσχει. Παραβιάζεται πανταχόθεν. Ομως, δεν πρέπει να λησμονείται ότι και εκδικείται. Στο ένα χέρι κρατά τον δαυλό της ελευθερίας, αλλά στο άλλο του το σχοινί της αγχόνης. Και εν πάση περιπτώσει, επικράτησε η αντίληψη ότι η Ελλάς δεν πεθαίνει. Μια ακόμη εθνική παραίσθηση; Ναι, τα έθνη δεν πεθαίνουν, καταρρέουν ωστόσο τα κράτη και εξαθλιώνονται οι πολίτες τους, πολύ περισσότερο όταν η εποχή μας είναι εποχή της συλλογικής και ομαδικής καπηλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Μήπως επίσης οδηγούμαστε στην αυτοκτονία των δημοκρατικών μας αξιών;
Μήπως με τους σημερινούς Ελληνες συμβαίνει ό,τι και με τους Αθηναίους του πλέον επικίνδυνου δημαγωγού Στρατοκλή, ο οποίος τους παραπλάνησε με τα καταστροφικά για τους Αθηναίους αποτελέσματα της ναυμαχίας της Αμοργού, με τους Μακεδόνες; Και διασκέδαζαν και με "κρεοδαισία", όπως συήθιζαν, μέχρις ότου κατέφτασαν τα τραγικά υπολείμματα του αθηναικού στόλου με το μήνυμα της καταστροφής. Ο δε αναίσχυντος Στρατοκλής, αντί να κρυπτεί από "προσώπου Αττικής γης", ανήλθε στο βήμα, όπως κάνουν και οι σύγχρονοί του δημαγωγοί, και ατάραχος είπε στους Αθηναίους: "Τι κακό πάθατε; Εξαιτίας μου περάσατε μερικές ακόμη καλύτερες μέρες".
Τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει η αντίδραση του Στρατοκλή...Το Success story" του Σαμαρά μήπως; Τις "καλύτερες μέρες" του κραταιού τότε και πεισιθανάτιου σήμερα ΠΑΣΟΚ; Τα "λεφτά υπάρχουν" του Γιωργάκη Παπανδρέου ή το "Μαζί τα φάγαμε" της παχύδερμης λογικής Πάγκαλου; Και πόσες άλλες "αρλούμπες" για τους αείποτε μωρούς αυτού του τόπου! Μήπως τέλος αρμόζει να υπενθυμίζεται εκείνο, που ως λογοπαίγνιο, είπε ο δεινός ρήτωρ Δημοσθένης για τον αντίπαλό του Αισχίνη;
"Ασχίνη, ουκ ασχύνη"