Εθνική ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ομάδες, παιχνίδια, πρωταθλήματα, παίκτες, αγορές, μεταγραφές και δεν ξέρω τι άλλο, συζητώνται και αναλύονται όσο πιο διεξοδικά γίνεται.
Κι όταν έχει αγώνες - όποιος το τσεκάρει λίγο, θυσιάζοντας λίγα λεπτά από τον αγώνα και βγεί έξω, θα το δεί - οι δρόμοι είναι ερημωμένοι με όλον τον πληθυσμό να έχει πάθει συλλογικά υπνωτισμό μπροστά στην τηλεόρασή του. Γιατί όσο έχει "αγώνα", το μόνο που σπάει την νεκρική σιωπή της κοινωνίας, είναι οι σποραδικές παθιασμένες κραυγές των οπαδών, που πιστεύουν ότι έχουν να αποδείξουν κάτι. Θα έλεγε κανείς ότι κάτι σημαντικό έγινε. Αλλά που τέτοια τύχη... Το μόνο που έγινε, και το μόνο που γίνεται κάθε φορά που ακούγεται μια τέτοια κραυγή, είναι ότι κάποιος κατάφερε να βάλει ένα κομμάτι δέρμα, μέσα σε ένα δίχτυ, μια τρύπα ή κάποιος κατάφερε να χτυπήσει σοβαρά κάποιον άλλον.
Και μην σου τύχει και βρεθείς μπροστά σε κάποιο αμφισβητήσιμο πέναλτι ή καμιά κόκκινη κάρτα. Γιατί τότε είναι πιθανόν να βρεθείς μπροστά σε απίστευτες καταστάσεις. Παράλογα μαλώματα να γίνονται μέχρι περασμένα μεσάνυχτα. Φιλίες χρόνων να καταστρέφονται για την τιμή της αντίστοιχης ομάδας του καθένα.
Μην αρχίσετε να σκέπτεστε ότι μισώ μόνο το ποδόσφαιρο. Ναι το μισώ σήμερα και θα το μισώ, μέχρι να απελευθερωθούμε. Αλλά είναι κι άλλα "ποδόσφαιρα" που μου φέρνουν αναγούλα και αποτροπιασμό. Γιατί μετά, έχεις και το άλλο "ποδοσφαιρο". Αυτό της αριστεράς ενάντια της δεξιάς και το αντίστροφο. Εκεί να δεις παιχνίδια, μεταγραφές, μίζες και διαπλοκή... Τι να πω γι αυτά, που δεν έχω πει ήδη; Τι άραγε; Αααα, κάτι έχω στο μυαλό μου....
Θυμάμαι κάποια στιγμή, όταν ήμουν έφηβος, που είχα ακμή. Κάθε μέρα, καθάριζα το πρόσωπό μου και αναρωτιόμουνα πότε επιτέλους θα φύγουν. Χρόνια αργότερα, τα σπυράκια μου άρχισαν να χάνονται από μόνα τους, και μέσα σε λίγους μήνες, το πολύχρονο αυτό ενοχλητικότατο πρόβλημα ξεχάστηκε για πάντα.
Αργότερα, όταν τελείωσα τις σχολές και τον στρατό, και πάλι ένιωσα αυτό το αίσθημα, ότι επιτέλους άφησα τις σαχλαμάρες πίσω μου και ΄ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που ήταν το πάθος μου. Όπως και πριν με τα σπυράκια της ακμής, έτσι και πάλι, η λαίλαπα αυτού που μου είπαν ότι είναι "παιδεία", αλλά όμως προσπάθησε για πάνω από μιάμιση δεκαετία μάταια να μετατρέψει το μυαλό μου σε χυλό, και το απίστευτο χάσιμο χρόνου στον στρατό, ξεχάστηκε άμεσα.
Σήμερα, αυτό που μένει να ξεχαστεί από την λίστα των απολύτως ανούσιων πραγμάτων, είναι το ποδόσφαιρο. Όχι μόνο το ποδόσφαιρο όμως, αλλά το κάθε "ποδόσφαιρο". Πόσο θα ήθελα, να χαθούν σε μια στιγμή όλα τα γήπεδα ποδοσφαίρου, οι αναλύσεις περί πέναλτι, οι ειδήσεις περί των μιζών και διαπλοκών, των χωρών των εκατομμυρίων του ποδοσφαίρου την ίδια στιγμή που ο Λαός λιμοκτονεί και αυτοκτονεί, και όλων των άλλων τρομακτικά στείρων ασχολιών που μας αραδιάζουν συνεχώς, περί "γιορτής του ποδοσφαίρου" , "γιορτής της δημοκρατίας" κ.ο.κ.
Μπορεί τότε επιτέλους, να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τα πιο ουσιώδη και σημαντικά, πριν τα χάσουμε και αυτά. Γιατί αν ασχοληθούμε με τα σηματικά, τότε ίσως, και στον βαθμό που θα οργανωθούμε, μπορεί και να μην τα χάσουμε. Και τότε, όταν τα διασφαλίσουμε, τότε και μόνο, ας τα ξαναχτίσουμε και τα "γήπεδα", και ας ξαναδούμε όλοι και το "ποδόσφαιρο" και όλα τα άλλα "αθλήματα" με άλλο μάτι. Αυτήν την φορά όμως, ας τα δούμε ως μέρος της εξίσωσης "νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ" και όχι ως μέρος της εξίσωσης "φραπεδιάς, μπύρας και πρασινοκοκκινοκίτρινης λοβοτομημένης και τελείως παράλογης διαμάχης" που δεν έχουν να δείξουν τίποτα, εκτός απο την συνέχιση της ίδιας της διαπλοκής και διαφθοράς τους.
Μέχρι τότε, δυστυχώς, κάθε φορά που έχει "πρωτάθλημα", θα αναγκάζομαι να αποκαλύπτω κάθε αγώνα και κάθε "ποδόσφαιρο" σαν να μην ήταν τίποτα περισσότερο από ένα απόστημα που έχει επιγόντως ανάγκη από σπάσιμο. Θα αναγκάζομαι δηλαδή να σπάω δηλαδή κάθε τέτοιο αηδιαστικό τέτοιο σπυρί, μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια του κάθε ενδιαφερόμενου, ώστε να ξεχύνεται το αηδιαστικό πύον που έχει μέσα και την δυσωδία που προκαλεί όταν αρχίσει να διαφαίνεται η αλήθεια του.
Την αλήθεια εκείνη δηλαδή του σημερινού "ποδοσφαίρου", που όπως είπα παραπάνω και με την παιδεία, έχει ως μοναδικό σκοπό την πολτοποίηση του κάθε μυαλού που είχε την ατυχία να εθιστεί σε κάτι το τόσο στείρο, διαβρωμένο και ανούσιο για την σημερινή εποχή.
Ας πούμε επιτέλους ένα ΤΕΡΜΑ στον αντιπερισπασμό που προκαλεί το κάθε ποδόσφαιρο, είτε αυτό λαμβάνει χώρα στα γήπεδα, είτε στα κοινοβούλια. Γιατί ένα από τα πολλά κοινά που έχουν, είναι η ολοκληρωτική αποσάθρωση και αναχαίτιση της κοινωνίας που προκαλούν, δια μέσου της χυδαίας διαφθοράς που επιδεικνύουν.
Θα μου πεις, έλα ρε φίλε, γιατί τόσο μίσος για ένα τόσο διαδεδομένο και αγαπητό άθλημα; Και σου απαντώ:
Όταν δίπλα μου πεινάει ο κόσμος, πεινάνε τα παιδιά μου, πεινάει ο παππούς και η γιαγιά, ναι βέβαια, όχι μόνο θα το μισώ, αλλά ακόμη χειρότερα, θα ήθελα να μην υπάρχει καν, κανένα από αυτά τα "ποδόσφαιρα".
Γιατί όσο ακούγονται οι άναρθρες, στείρες και ζωώδεις σχεδόν κραυγές όσων τα ακολουθούν, τόσο δεν θα ακούγονται οι κραυγές των ωρυόμενων συμπολιτών μας που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και τόσο δεν θα βλέπουμε να αλλάζει τίποτα. Τόσο παράλογο είναι δηλαδή;
Τόσο παράλογο, είναι να θέλω να εξαφανιστούν επιτέλους όλα τα όπια που μας έχουν καταντήσει άβουλα όντα, έτοιμα να δεχθούν και την πιο απάνθρωπη εξόντωση από τους επικυρίαρχους, αρκεί ο καθένας μας να έχει το ποδόσφαιρό του διαθέσιμο;
Τελικά, μήπως δεν είναι τυχαίο, που τόσα κράτη, ιδιωτικά συμφέροντα, και κυβερνήσεις υποστηρίζουν, χρηματοδοτούν, και γενικότερα επιδοτούν με κάθε τρόπο, όλα αυτά τα "ποδόσφαιρα", ενώ δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να ενδυναμώσουν πραγματικά τους Λαούς τους;
Μην μου πεις ότι δεν το είχες σκεφτεί. Μην μου πεις ότι δεν ήξερες ότι κάτι βρωμοκοπάει πάρα πολύ άσχημα με το πραγματικό, αλλά και το μεταφορικό ποδόσφαιρο...
Σ. Κατσούλης
stavroskatsoulis.blogspot.gr