Δεν έχουμε απλώς εξοικειωθεί και με το αναμάσημα της "σταθερότητας", μια λέξη που έχει χάσει το ειδικό της βάρος το τελευταίο χρονικό διάστημα στην ελληνική πραγματικότητα, ως επινόημα αποπροσανατολισμού του πλήθους από τους αυτόκλητους ή και επίδοξους "σωτήρες" όλων των πολιτκών αποχρώσεων, αλλά η αδιαφορία, η απάθεια, οι χαλαρωμένοι κρίκοι της ευθύνης μας ως πολίτες, η φοβία μας μήπως και χάσουμε ό,τι απέμεινε από τα κεκτημένα ή από την όποια εθιστική μας λειτουργία, μας οδήγησε μπροστά στον έσχατο των κινδύνων:
Να ζούμε με την αυταπάτη της ελευθερίας και την ψευδαίσθηση ότι συλλογιζόμαστε, βουλευόμαστε και πορευόμαστε...
Οταν όλη η γύρω περιοχή μας υποδουλώνεται στην πολιτκή αυθαιρεσία, στις αναίσχυντες βαναυσότητες των πολιτικών αποφάσεων, στους λωποδυτικούς σφετερισμούς των δικαιωμάτων του λαού, αλλά κυρίως αυτό το ανελεύθερο περιβάλλον συντηρείται από τις δειλίες μας και τις ανομολόγητες φοβίες μας, οι κούφιοι κομπασμοί περί ατομικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας είναι κενοί περιεχομένου και συνιστούν το μέγιστο της αυταπάτης μας.
Γεμάτη η ατμόσφαιρα από την πτωμαίνη της αυταπάτης μας!..
Προς τα που αλήθεια πορευόμαστε ως κοινωνία και ως λαός, όταν η ελευθερία με τις κακώσεις που έχει υποστεί, δεν έχει φωνή για να φωνάξει με τα μύρια στόματα του πλήθους; Οταν με την ιδέα της "καταστροφής" που διατρέχει τη συνείδησή μας και ασκεί ακαταμάχητη επιρροή, ένα είδος μαζοχιστικής "γοητείας" διαστρωματικά στην κοινωνία, εγκαταλείφθηκαν οι ιδέες της αντίδρασης και τις ανοικοδόμησης, ενώ αναπτύχθηκε το εκβιαστικό δίλημμα της εκλογής σταθερότητα ή περιπέτεια; Και η εκλογή τούτη μας παρουσιάζεται σαν μια άφευκτη επιταγή. Πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Και ο πολιτισμός, οι επερχόμενες γενιές είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν την όποια καταστροφική μοίρα που θα διαλέξουμε, με βάση πάντα το δίλημμα που επινόησαν οι επιτήδειοι της πολιτικής απάτης.
Πολλοί αντιμετωπίζουμε αυτό κι άλλα κατά καιρούς εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα, με τη λογική ότι η ηθική είναι ζήτημα ατομικής αγωγής , και ότι δν υπάρχει καμία ανάγκη ηθικής εκλογής για το σύνολο της κοινωνίας. Πως όμως θα επιλέξουμε; Και τι θα επιλέξουμε; Την αλήθεια των πραγμάτων ή την αυταπάτη; Τη...βολική παθητική αναμονή και την αποδοχή των τετελεσμένων ή την ατομική και κοινωνική αξιοπρέπεια; Και δεν στέκομαι στις λέξεις που απλώς σχηματοποιούν τις έννοιες.
Ο αναμενόμενος εντός των επόμενων ίσως ωρών κυβερνητικός ανασχηματισμός, δεν είναι παρά μόνο στάχτη στα μάτια μας, που, ούτως ή αλλέως, έχουν εθιστεί να βλέπουν μέσα από το παραπέτασμα του φόβου και της δειλίας. Στα έγκατα της ελληνικής ψυχής κυριαρχεί η σύγχυση και το χάος. Και είναι βέβαιο ότι οι εκδηλώσεις της εξωτερικής μας ζωής, όσο κι αν κάποιες διατηρούν μια επίφαση αντίδρασης, καθρεπτίζουν την εσώτερη ζωή της κοινωνίας.
Η ιστορική στιγμή διεκδικεί την παρουσία της αφύπνισής μας. Οχι τη προσαρμογή μας στη συγκυρία. Διεκδικεί τη θέλησή μας να εγκαταλείψουμε την αυταπάτη, που αποτελεί πρόλογο της επερχόμενης συμφοράς, για να δούμε κατάματα την πραγματικότητά μας. Να δούμε πως μας κατάντησαν οι διαδοχικές εκδορές των τελευταίων χρόνων, των πολιτικών πειραμάτων και των αλχημιστικών πολιτικών αποφάσεων.
Αρκετά με την αυταπάτη της...σταθερότητας. Μας χρειάζεται ένας καινούργιος έστω μύθος. Ξέρουμε άλλωστε να δημιουργούμε "μύθους" ή να αποδεχόμαστε άλλους τόσους και να ζούμε εναρμονισμένοι με αυτούς. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε τον καινούργιο μύθο του ελεύθερου ανθρώπου, του ελεύθερου Ελληνα. Ο παλιός έχει φθαρεί, έχει ξεφτίσει και έχει παραχωρήσει τη θέση του στο "μύθο" του δουλοπάροικου. Αν ως κοινωνία πολιτών υιοθετήσουμε έναν τέτοιο "μύθο", τότε είναι βέβαιο πως θα εμφανιστούν και οι "μπροστάρηδες" για να οδηγήσουν την κοινωνία. Θα την απαλλάξουν από την αβουλία και την αδράνεια των πρωτοβουλιών.
Και θα αποκτήσει η πολιτική αφετηρία και στόχο ξεκάθαρο: Μια κοινωνία ελεύθερων ατόμων. Και δεν θα βιώναμε μια πολιτική ολοκληρωτική, ενίοτε νευρωτική, ψευδεπίγραφη με "νέα" προσωπα υποτίθεται που δεν είναι παρά ανακυκλωμένα πολιτικά σκουπίδια. Μια πολιτική που απλώς ξεκινάει από μερικές επιβιώσεις ελευθερίας, για να επιτύχει ένα ομοειδές ανώνυμο και κονσερβοποιημένο σύνολο, μια κοινωνία πολιτών της αυταπάτης με επηρρέπεια και στην απάτη, αφού το παράδειγμα δίνεται απλόχερα από τους ίδους τους πολιτικούς...
Και μην σπεύσουν κάποιοι να διατυπώσουν ότι τα παραπάνω είναι θεωρίες και λόγια επιχρυσωμένα, αναμηρυκάζοντας τετριμμένα και "δανεισμένα επιχειρήματα" περί συγκεκριμένων προτάσεων ή αναμασώντας ατάκες διοχετευμένες από τα κομματικά "μαγειρεία". Ας διαβάζουν καλύτερα ό,τι διαβάζουν, για να αντιληφθούν, αν το αντιληφθούν βέβαια, ότι οι τυποποιημένες αντιδράσεις τους, ως απόρροια μιας εξυπναδίστικης εμπεδωμένης νοοτροπίας και αναμφίβολα της αυταπάτης τους, είναι και ένας πιστός κατοπτρισμός της βαθύτερης αρρυθμίας του εσωτερικού τους κόσμου. Κι ας αναλογισθούν πόσο έχουν αποξενωθεί και απομακρυνθεί από τον αυτοέλεγχο και την ευθύνη του...