του Στρατή Μαζίδη
Η ρύθμιση για τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια που βγήκε με θράσος να ανακοινώσει ο Βεληγκίκας του υπουργείου οικονομικών είναι στην ουσία ένας διακανονισμός ότι πρέπει για τις τράπεζες.
Διαβάζοντας το ρεπορτάζ της εφημερίδας "Δημοκρατία" απλά σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο όπως της γάτας όταν εξαγριώνεται.
Αυτός που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές του υποχρεώσεις, έρχεται σε επαφή με τις εταιρείες ακινήτων που θα προκύψουν ώστε να εγγράψει την κυριότητα του σπιτιού του στην τράπεζα και να μείνει σε αυτό έναντι ενοικίου για μια περίοδο χάριτος ύψους 5 ετών.
Όταν όμως μεταβιβάζεις την κυριότητα, τι σημαίνει; ΠΩΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΔΙΚΟ ΣΟΥ.
Ενδιάμεσα πληρώνεις ενοίκιο το οποίο όμως δεν αφαιρείται από το χρέος!
Τι σημαίνει αυτό στην ουσία;
Ότι παγώνει η όλη διαδικασία και σε πέντε χρόνια θα σου πει η τράπεζα έχεις τόσα να το πάρεις πίσω; Και το τόσα, πόσα θα είναι; Με βάση την τιμή που το αγόρασες με την αγορά ακινήτων στα ύψη; Τη σημερινή που είναι στα τάρταρα όταν και θα έρθεις σε συμφωνία με την τράπεζα; Ή την τότε;
Βέβαια με τις προοπτικές να φαίνονται κατάμαυρες, αποκλείεται να το πάρεις πίσω όσα και να σου ζητήσουν.
Και πόσο θα είναι αυτό το ενοίκιο; Και ποια θα είναι η διαφορά του από τη δόση του δανείου διότι θα πρέπει να είναι σημαντική για να ανταπεξέλθει κανείς αλλιώς ποιος ο λόγος; Και σε τι βαθμό θα επιδοτεί το κράτος αυτούς που είναι σε δύσκολη κατάσταση;
Ένα άλλο ερώτημα το οποίο προκύπτει είναι το εξής. Ένας άνθρωπος που έχει αποπληρώσει πολύ παραπάνω από το μισό, πχ το 65% ή το 70% και τώρα δεν έχει δουλειά, δεν έχει τίποτε, αλλά στην πράξη έχει αποπληρώσει και το κεφάλαιο και μέρος των τόκων, πάει κι αυτός άπατος; Διότι σαφέστατα υπάρχουν και οι περιπτώσεις ανθρώπων στη 10ετια του 2000 που άπλωσαν τα πόδια τους πολύ πιο μακριά από όσο τους έπαιρνε με τεράστια δάνεια για σπίτια που δεν μπορούσαν να έχουν και μέχρι ένα βαθμό, τα θέλουν και τα παθαίνουν. Όταν είσαι μισθωτός με € 800,00 το 2005, δεν παίρνεις δάνειο € 290.000,00 για 40 χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, έχω την εντύπωση πως η ρύθμιση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μια βελούδινη απώλεια των ακινήτων δικαίων και αδίκων, με τέτοιο τρόπο ώστε ο ιδιοκτήτης στο τέλος να νιώσει αυτός υπεύθυνος για το σπίτι που έχασε ή "την ευκαιρία" που του προσφέρθηκε αλλά δεν ήταν "ικανός" να αδράξει.
Αλήθεια τα της μεταβίβασης ποιος θα τα πληρώνει;