Ο άνθρωπος μάχεται με το δαίμονά του και συχνά αυτοπαιδεύεται, είτε για να προσαρμοστεί είτε για να δραπετεύσει από τον εγκλωβισμό του, που οι συνθήκες του επιβάλλουν.
Η προσαρμογή αντιπροσωπεύει στη συνείδησή του τη δουλεία στο πλήθος, ενώ η απόδραση του τη γοητεία της δειλίας μπροστά στη συλλογική ευθύνη, για την οικοδομή του παρόντος. Φοβερό και αδυσώπητο το δίλημμα. Θα έπρεπε ωστόσο να είναι δίλημμα ή αγώνας, όπως ορίζει η ιστορική εμπειρία αλλά και η πίεση της ιστορίας που πλάθεται;
Είναι θέμα συνειδητοποίησης της ευθύνης. και η ευθύνη αυτή δεν αφορά μόνο το μέλλον του Ελληνα, ώστε να έχει πάντα ένα περιθώριο ραθυμίας, στο οποίο εμφιλοχωρούν καταστάσεις, που χωράνε στα διαστήματα της νωθρότητας. Η ευθύνη αφορά πρωτίστως το σήμερα. Σήμερα ολόκληρη η σκηνή την κατέχει το πρόβλημα της ελευθερίας, που αξιώνει την τόλμη της όρασης!
Ο επιθανάτιος ρόγχος της ελευθερίας είναι ο πλέον επίμονος ήχος που ακούει ο κάθε σκεπτόμενος Ελληνας. Δεν τον ακούει όμως η διανόηση της εξαγορασμένης επιβίωσης . Δεν τον ακούνε οι "τεχνίτες" των προσαρμογών, οι πολιτικοί των επικύψεων, οι δημοσιογράφοι της υποκρισίας και της απαιδευσίας. Ποιο άλλο δράμα θα μπορούσε να αιχμαλωτίσει όλους αυτούς, εξόν από τούτο το δράμα το ολοκληρωτικό για την κοινωνία, που είναι και δράμα εν πολλοίς προσωπικό;
Η "δουλειά" των διανοούμενων, όσων τελος πάντων εμφανίζονται ότι διανοούνται, των πολιτικών που ενδιαφέρονται να ανατέμνουν τις ευθύνες τους και των δημοσιγράφων, που δεν είναι προσδεμένοι σε αναπηρίες του συστήματος, είναι να "ζωγραφίζουν" την πραγματικότητα της εποχής τους. Να ζωγραφίζουν ολόκληρη την παραγματικότητα, χωρίς να αφήνουν καμία ουσίωδη πλευρά της στη σκιά. Τούτο δε δεν σημαίνει να γνωρίζουν τα πάντα, θα ήταν απαίτηση πολύ βαρειά, σημαίνει απλώς : Να έχουν καθαρή όραση.
Η καθαρή, η αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης θα βοηθήσει στην αναζήτηση του "ελλείποντα δεσμού",που συνδέει την ατομική συνείδηση με την κοινωνική συνείδηση και τη συνείδηση του πλήθους. Και την ανάγκη της ατομικής ελευθερίας με την ελευθερία την ομαδική. Στην ίδια περιοχή θα αναζητηθούν και τα θεμελιωτικά στοιχεία, που στηρίζουν τη θέληση για τη δημοκρατία και τη συνεννόηση των πολιτών.
Πόσοι διανοούμενοι και πολιτικοί, πόσοι δημοσιογράφοι και πόσοι πολίτες είναι διατεθειμένοι να μη ...διαπραγματεύονται την αξία της ίδιας της ελευθερίας τους;
Ελλάδα και Ελληνα ζητώ! Αντί "Ανθρωπον ζητώ", με αναμμένο "λαδοφάναρον", καταμεσήμερον, ακούεται, από τα βάθη 2400 χρόνων περίπου, η "κραυγή" του κυνικού Διογένους, σήμερα, στους ολίγιστους έστω, των οποίων η ακοή δεν έχει αχρηστευθεί ακόμη...Αυτό είναι το επιτακτικό αίτημα του καιρού μας και του τόπου μας. Που είναι η Ελλάδα η ανθρωπογεννήτρα; Η μητέρα της Φιλοσοφίας, της Επσιτήμης και της Τέχνης, του Ηρακλέους και του Προμηθέως, του Πολιτισμού, των "Παρθενώνων" και των "Μαραθώνων"; Η Ελλάδα της εθνικης αξιοπρέπειας και της ιστορικής συνείδησης;
Είναι ιδέα η Ελλάς και ως τέτοια βρίσκεται έξω από τον κόσμο της φθοράς; Που είναι η Ελλάδα του αιώνιου, του πραγματικά άφθαρτου και ακατάλυτου πνεύματος; Αυτό το πνεύμα που ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε αποθνήσκει!
Που είναι λοιπόν; Κανείς δεν απαντά...Κωφάλαλοι αίφνης έγιναν όλοι! Πολιτικοί, δημοσιογραφοι, ακαδημαικοί, έμποροι, νοικοκυραίοι, όλοι σιωπούν. Οι περισσσότεροι ωστόσο συμφωνούν και με νεύμα...ερωταποκρίνονται: Η Ελλάς γονάτισε, λύγισε, πεθαίνει. Ελληνες μητροκτόνοι! Και τα αρπακτικά ολόγυρα "μυρίζονται" το πτώμα...
Και, προ των στιγμών της επιθανάτιας κρίσης, εκτός από τα ξένα και εγχώρια "αρπακτικά", η επάρατη νεοελληνική βλακεία, ο ωχαδερφισμός και ο πολιτικός αμοραλισμός, η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, η κατάλυση του αστικού καθεστώτος και η συχνή παραβίαση του Συντάγματος, η αντιπαιδεία και αγλωσσία, η "θολοκουλτουρα" των ημιμαθών της πολτικής και της ανάπηρης διανόησης με τις αριστερόστροφες αγκυλώσεις τους, η παραγραφή και πλαστογράφηση της ιστορίας.
Ισχύει, άραγε, εδώ ο μύθος του Χάινε, που οι "θλιμμένοι" καλόγεροι αναφέρουν ότι είναι: " Κακός ο κόσμος...Και πια η χαρά μας είναι ξένη...Νικούν οι μπάσταρδοι, οι φονιάδες, κλέφτες τη χώρα τη ρημάζουνε, σκύβουν οι ελεύθεροι, ραγιάδες...".