Με οργισμένες δηλώσεις της στον κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό "SIGMA" η Κυπρία ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους καταλογίζει ευθύνες στον πρωθυπουργό και τον καλεί να...αποπέμψει τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών Βαγγέλη Βενιζέλο, γιατί την χαρακτήρισε ανεύθυνη και έκανε λόγο για πατριωτικούς κύκλους που εκμεταλλεύονται εθνικές ευαισθησίες.
Τι δεν καταλαβαίνει η εν λόγω Κυπρία ευρωβουλευτής; Είναι δυνατόν ο Αντώνης Σαμαράς να διακυβεύσει τη "σωτηρία" και την επερχόμενη με ...καλπάζουσα ταχύτητα "ανάπτυξη" της χώρας, εξοβελίζοντας το "στήριγμά" του στην εξουσία, τον έστω αθυρόγλωσσο και με λιπόσαρκη λογική Βαγγέλη Βενιζέλο, αυτό το απολίθωμα του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ;
Προφανώς η Ελένη Θεοφάνους, εκεί στη "μακρινή Κύπρο", με όσα τεκταίνονται σε βάρος της εθνικής μας αξιοπρέπειας, δεν μπορεί να αντιληφθεί τις διαστροφικές αποφύσεις του εκτρωματικού κυβερνητικού σχήματος εν Ελλάδι...Η εξουσία άλλωστε από μόνη της είναι ήδη διαστροφή. Ενας συντηρητικός ή και πουριτανός, ένας μειονεκτικός και συμπλεγματικός, ένας ψυχονευρωτικός και ψευδομανής στην εξουσία, ανεξάρτητα αν νομίζει ότι είναι της λαικής δεξιάς ή φιλελεύθερος, σοσιαλιστής, αριστερός ή ακόμη και επαναστάτης, αν είναι θεοφοβούμενος, άθεος, αμνός του Θεού ή δαίμονας της ασφάλτου, είναι η διαστροφή της διαστροφής!
Οπως μπορεί να έχει κανείς τη γνώμη ότι η εθνοπροδοσία (η συνεργασία δηλαδή με ξένες δυνάμεις ή με τον κατακτητή παλαιότερα) και η προδοσία της δημοκρατίας (η συνεργασία με φρενοβλαβείς εγχώριους τυράννους με γύψινη νοοτροπία), είναι τα μόνο εγκλήματα. Ομως, η εμπειρία των ιστορικών συντάσσεται με την άποψη του Δάντη, σύμφωνα με την οποία όλων των ειδών οι προδοσίες βρίσκονται στον ένατο, στον έσχατο, κύκλο της κολάσεως,στην κατάψυξη!..
Η πολιτική παχυδερμία και αναλγησία απέναντι στον κοινωνικό πόνο, η πρόσδεση των εξουσιολάγνων σε πολιτικές πρακτικές που καθηλώνουν την κοινωνία, έχοντας προηγουμένως ταριχεύσει, υποθηκεύσει ή και πουλήσει τη συνείδησή τους, συνιστούν "καραμπινάτη" προδοσία. Με όλα μάλιστα τα δομικά στοιχεία της ηθικής χωρίς Ηθική. Πολύ περισσότερο όταν "λαοκτόνες" πολιτικές παρουσιάζονται με την επικάλυψη της κοινοβουλευτικής νομιμότητας και ενδυναμώνονται με τη διασπορά του φόβου στις κοινωνικές ομάδες, ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη εφαρμογή τους.
Και να σκεφτεί κανείς ότι σε τούτη την έρμη χώρα πλεονάζουν οι "δημοκράτες" και οι "προοδευτικοί" της πολιτικής κι όχι μόνο. Και ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση, πολλοί "αγόρασαν" αντιστασιακούς τίτλους από τοπαζάρι στο Μοναστηράκι. Κι άλλοι τόσοι εντρύφησαν στην αντισταιολογία της δεκάρας, στην αντιστασιοποίηση και στην αντιστασιομανία, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη υπεραξία, ώστε να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σκηνικό και μέχρι τις μέρες του κοινωνικού ζόφου που διατρέχουμε. Χρυσοκάνθαροι, "βεντέτες" της αντίστασης και της προδευτικότητας, ακόρεστοι θεσιθήρες, υπόδουλοι πολιτικών παθών και της εξουσιαστικής πλεονεξίας. Με την ανοχή πάντα του λαού. Με την νοοτροπία που έντεχνα καλλιέργησαν, για να καθυποτάξουν τους πολίτες στις ανάγκες τους, ώστε να γίνουν ψηφοφόροι υποχείρια. Και μέχρι σήμερα καλά τα καταφέρνουν...
Κι όσο οι Ελληνες διατηρούμε στενή σχέση με τη λέξη "λήθη", αν δεν τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιό μας, όχι απλώς θα ανεχόμαστε τον παθολογικά ψεύτη Αντώνη Σαμαρά να δίνει "μαθήματα ειλικρίνειας", τον μεγαλομανή Βαγγέλη Βενιζέλο να "εξανίσταται" για το σκάνδαλο των υποβρυχίων και τον αδαήμονα Αλέξη Τσίπρα να καλεί σε "μονομαχία στο Ελ Πάσο", όπως και διάφορες καρικατούρες της πολιτικής να προκαλούν την νοημοσύνη μας και την αισθητική μας, αλλά θα καταλήξουμε να μη ζούμε σ' ένα έθνος ελεύθερο.
Θα πρέπει να θυμόμαστε...Να θυμόμαστε την πορεία των αυτόκλητων "σωτήρων" μας, για την άγρυπνη διαφύλαξη των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας, για τα οποία οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν. Και χρειάστηκε να περπατήσουν ανάμεσα από τόσες συμφορές. Ο λαός πλήρωσε ακριβά το τίμημα της ελεύθερης και αξιοπρεπούς ζωής του. Θα ήταν από μέρους μας το λιγότερο προδοσία απέναντι τους, αν λησμονούσαμε το τίμημα αυτό. Και δυστυχώς το κάνουμε. Και το κάνουμε με τρόπο προκλητικό, με την επίδειξη ωχαδερφισμού ως απότοκο της δειλίας και της μόνιμης λογικής του "βολέματος", να μη διαταράξουμε τη "ζαχαρένια μας..." και του "ό,τι μας καθήσει...", για να μην χρησιμοποιήσω μια άλλη πιο εύηχη, αλλά και δυσώδη έκφραση...