Τους τελευταίους μήνες τα γεγονότα στη γειτονιά μας τόσο υπό τη στενή όσο και την ευρύτερη έννοια τρέχουν με ταχύτατους ρυθμούς. Οι δυσάρεστες ειδήσεις δεν είναι απλά η πλειοψηφία, αλλά κυριαρχούν.
του Στρατή Μαζίδη
Αυτό που μου προξενεί μεγάλη εντύπωση είναι η απάθεια μεγάλου μέρους του αναγνωστικού κοινού. Ή το να επιμένουν να ζουν σε ένα γυάλινο κόσμο πως όλα είναι καλά, τίποτε ανησυχητικό δε συμβαίνει και δε χρειάζεται να χαλάμε τη ζαχαρένια μας.
Πολλοί εκτιμούν πως η προβολή σκληρών εικόνων και βίντεο ότι αποσκοπεί στην προσέλκυση του κόσμου. Δε συμφωνώ. Αν θες να προσελκύσεις τον κόσμο ή όλο τον κόσμο, βρίσκεις την άτυχη στιγμή μιας κυρίας ή μερικά ωμά κομμάτια γυμνού κρέατος και τα σερβίρεις στο κοινό.
Δυστυχώς κόβονται κεφάλια και σταυρώνονται άνθρωποι στη Συρία κι αν σας φαντάζει πολύ μακριά, τότε σκεφθείτε ότι κάποτε ανήκαμε στην ίδια αυτοκρατορία.
Ναι στην Ουκρανία βομβαρδίζονται άμαχοι και γίνονται πολύ χειρότερα πρόσωπο με πρόσωπο από νεοναζιστικά στοιχεία όπως ο πριονισμός ανθρώπων ή η υπόσχεσή τους πως όχι απλά θα σκοτώσουν αλλά θα το κάνουν όσο πιο βασανιστικά γίνεται.
Ναι στη Γάζα σκάνε πύραυλοι και παιδιά χάνουν τη ζωή τους.
Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε. Βίαιος, ωμός, σκληρός και απάνθρωπος.
Κάποιοι επιλέγουμε να ασχολούμαστε με αυτά και να τα προβάλλουμε όπως είναι γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να ενεργοποιηθεί η ελληνική κοινωνία ώστε να μην τα ζήσει. Κάτι που θεωρούμε αδιανόητο σήμερα, γίνεται πραγματικότητα αύριο. Ποιος πχ φανταζόταν αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα αλλά και τριγύρω;
Η ευχή μας φυσικά είναι να πέσουμε έξω σε αυτό που φοβόμαστε. Προτιμούμε να γελάσουμε με ότι μας τρομάζει παρά λίγα χρόνια αργότερα να καθόμαστε πάνω σε μια πέτρα όπως ο Ιερεμίας και να θρηνούμε τη δική μας Ιερουσαλήμ.
Κάποιοι λοιπόν αντιδρούν στη θέα ενός παιδιού ή ενός ανθρώπου που κομματιάστηκε. "Μα τι είναι αυτά που βάζετε; Βλέπουν και παιδιά". Πολύ απλό. Αν δε συμφωνεί κανείς ας μη τα διαβάζει. Ας μη βλέπουν τα παιδιά του. Ας βλέπουν μόνο τη Μύκονο, τη Μπαλατσινού και το πόσο κοστίζει η ξαπλώστρα στη Βάρκιζα. Ας βλέπουν κwλομέρια και ξεβράκωτους.
Κάποτε δημοσιεύθηκε ένα βίντεο από ιταλική ιστοσελίδα με τη μαζική εκτέλεση στρατιωτών από ισλαμιστές. Μου γράφει ένας φίλος δημόσια "μα μη τα βάζετε αυτά τα πράγματα"."Μη τα διαβάζεις αν δε σου αρέσουν" του απήντησα καθώς κανείς δεν τον υποχρέωνε να το κάνει. Ευτυχώς στο ίντερνετ υπάρχει ακόμη ελευθερία ως προς τις επιλογές του αναγνώστη.
Το ανησυχητικό είναι πως μέσα από όλα αυτά, από αυτή τη νοοτροπία του "ότι δε βλέπουμε άρα δεν υπάρχει" υποκρύπτεται η απροθυμία του νεοέλληνα να ξεκουνήσει, να χάλασει τη ρημάδα τη ζαχαρένια του και να αρχίσει να ανησυχεί και να σκέπτεται για το μέλλον το δικό του και των παιδιών. Αποκαλύπτεται ο διαφορετικός σε σχέση με την πραγματικότητα μικρόκοσμος ορισμένων.
Επίσης, ας αναλογιστούμε κλείνοντας, πως θα αισθανόμασταν εμείς αν βιώναμε μια εμπόλεμη κόλαση, αν σφύριζαν οι σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας, αν είχαμε μόλις χάσει κάποιο δικό μας πρόσωπο. Θα επιθυμούσαμε ο κόσμος να μάθει, να δει, να συμπαθήσει (από το συμπάσχω) μέσω των αναρτήσεων των ξένων ΜΜΕ ή να κάνουν πως δεν υπάρχουμε;
Δυστυχώς η ζαχαρένια έλιωσε προ πολλού. Έπεσε μια μπόρα και εξαφανίστηκε.