Στο σημερινό ιστορικό πλαίσιο,που το διαμορφώνουν πολλοί παράγοντες, γενικοί και επί μέρους, πολύς λόγος γίνεται περί "κρίσης της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του αστικού καθεστώτος".
Της κρίσης αυτής κύριο χαρακτηριστικό είναι η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, όπου ανενεργούν οι θεσμοί ως φορείς αξιών. Επακόλουθον; Η αλόγιστη διαπερατότητα μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων, χωρίς όρια και μέτρα, που εμφανίζεται ως "δημοκρατία", ενώ δεν είναι παρά μια επικίνδυνη "μεταξίωση", που τείνει ραγδαίως σε "απαξίωση" και μεταροπή των πάντων σε "ανταλλάξιμες αξίες".
Δύο είναι οι βασικοί παράγοντες και όψεις της μεταξίωσης αυτής: Η ολιγαρχική αντίληψη των κρατούντων και η διάβρωση των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης. Η ολιγαρχική αντίληψη, που επισκιάζει το πλείστον μέρος της πολιτικής και που δεν είναι παρά προσφορά στο βωμό του Μολώχ του ιδίου του πνεύματός μας, της ελευθερίας μας, υποστρίζεται ότι είναι γέννημα της "α-φιλόσοφης" εποχής μας, η οποία προσπαθεί να κλείσει τα πάντα μέσα σ' ένα πειθαρχημένο όλον, με θυσία της ελευθερίας υπέρ της "σταθερότητας" και της "κοινωνικής ειρήνης" υποτίθεται.
Εξάλλου τα ΜΜΕ είναι το ισχυρότερο παραισθησιογόνο της εποχής μας. Αυτά τροφοδοτούν το κοινωνικό σύνομο με τις πλέον επικίνδυνες αυταπάτες και υποκαθιστούν τοιν πνευματικό βίο με το πνευματικόμορφο επεισόδιο, συρρικνώνοντας το χρόνο χάριν της "επικαιρότητας", υψώνοντας Σινικό τείχος μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Και συντρίβοντας κάθε αναγωγή στο ιστορικό και στο μεταφυσικό, μετατρέπουν τον πολίτη, τον άνθρωπο, σε Homunculus, δηλαδή σε ανθρωπάκι!
Στην απουσία της κοινωνικής συνοχής η κυρίαρχη μάζα δημιουργεί πολιτισμό ποσότητας, χωρίς ανθρωπιά, αφού επικρατεί μεταξίωση, τα άνω έρχονται κάτω και τα κάτω άνω. Εκκωφαντικός θόρυβος της κατάστασης αυτής είναι η κατάρρευση των εκπαιδευτικών θεσμών προ του χειμάρου της μαζοποιημένης λογικής και της πολιτικής αβουλίας, ανικανότητας και αυθαιρεσίας.
Κατάρρευση όμως της Εκπαίδευσης σημαίνει και "κρίση", χρωκοπία της Φιλοσοφίας, αφού ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος κατάντησε τον δημιουργό του ανεγκέφαλον. Ιδιαίτερα, όσον αφορά στα ελληνικά πράγματα, κατλεστη απολύτως ξένη, επί των ημερών μας, η παρατήρηση του Περικλέους : "Φιλοκαλούμεν γαρ μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας".
Ετσι ο όρος "φιλοσοφία", οοποίος χρησιμοποιείται παραδόξως κατά κόρον, όπως και ο άλλος "ψυχολογία" κατέστη "ασήμαντος" σε νόημα και κενός σε περιεχόμενο. Εκτός της "αμπελοφιλοσοφίας", είμαστε φιλοσοφόπληκτοι από τον βομβαρδισμό με τη λέξη "φιλοσοφία", που γίνεται καθημερινά από το Βήμα της Βουλής των Ελλήνων ως την λαική αγορά, από την έδρα του πανεπιστημίου ως το ποιμενοστάσιο, απο το΄Τεχνικό Επιμελητήριο ως το εργοστάσιο, από τον απλό μισθωτό και εργάτη ως τον διαπρεπή επιχειρηματία και επιστήμονα, από το γυμναστήριο ως την αίθουσα διδασκαλίας, απο το καφενείο και τις καφετεριες του ελληνικού ωχαδερφισμού ως τον Αμβωνα, απο τον νομοθέτη ως το Δικαστήριο.
Και βέβαια στο "προσωποβιβλίο", κοινώς facebook, που γέμει με αμπελοφιλοσοφίες και αμπελοφιλόσοφους της ελαφρότητας, από φιλοσοφικούς νεολογισμούς των νεοελλήνων, με τη φράση συνήθως "η φιλοσοφία μου είναι,,,". Κοινώς παρανομαστής σ' όλες αυτές τις φράσεις είναι η ένδεια φιλοσοφικής απόπνοιας, της α-φιλόσοφης εποχής μας, ως επακόλουθον της έλλειψης ιδανικών, με συνέπεια τον αποπροσανατολισμό του λαού, του έθνους και της ζωής γενικά, με προέχον χαρακτηριστικό την ημιμάθεια και την αμάθεια.
Στην πραγματικότητα ο όρος "Φιλοσοφία" κακοποιείται και η σύγχυση κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις, επειδή τις επισκιάζει η άμάθεια. Γνωστή δε η ρήσης του Θουκιδίδη: " Η αμάθεια φέρει θράσος, η σκέψη δειλία, δισταγμό, απροθυμία". Η αμάθεια είναι πρόξενοςμεγάλων ανθρωπίνων δεινών, Χειρότερη όμως είναι η ημι-μάθεια, η οποία δεν είναι μόνον εμπόδιο στην πρόοδο και τη θεραπεία των υπό της αμάθειας προξενουμένων δεινών, αλλά προκαλεί επιπλέον και την άρνηση. Η τελευταία οδηγεί στις κακουργίες και τις συμφορές.
Η αληθινή Φιλοσοφία είναι ο λύτης των μεγάλων προβλημάτων της ζωής. Ο λυτρωτής του ανθρώπου από τα δεινά. Η δύναμη που περιορίζει τον περιορισμό, τη διαφθορά και την αστάθεια, που ισχυροποιεί το αμετακίντο θεμέλιο της Πολιτείας. Αυτή προάγει την επιστήμη και τον βίον, διότι είναι το "μέγιστον μάθημα", κατά τον Πλάτωνα, το οποίον εδωρήθη υπό τον Θεόν στο ανθρώπινο γένος και ο μέγιστος ιατρός των ανθρωπίνων δεινών.