Σημαντική είναι η νομισματική πολιτική και η διαχείριση των δημοσιονομικών συνδιαστικά.
Χώρες χωρίς φυσικούς πόρους, και εκτός νομισματικών συμμαχιών (όπως η Ελβετία, η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, το Λουξεμβούργο) έχουν αποδείξει ότι η ευημερία είναι δυνατή με αυτά τα μόνα δυο εργαλεία διαχείρισης.
Εφόσον η χώρα μας έχει αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αδυνατεί να διαχειριστεί τα παραπάνω με τρόπους όπου να προκαλεί την ευημερία των πολλών και των άξιων προστατεύοντας ταυτόχρονα και τους αδύναμους από την εξαθλίωση, αυτή η διαχείριση έχει μερικώς περάσει στην ΕΚΤ μέσω του ευρώ στο σκέλος της νομισματικής πολιτικής, ώστε να έχει το ελληνικό κράτος μόνο την δημοσιονομική πολιτική και να μη μπορεί να "τυπώνει" από μόνο του fiat money πλουτίζοντας τους Έλληνες, αλλά πληθωρίζοντας και απαξιώνοντας τις περιουσίες και τα εισοδήματα των υπολοίπων "χρηστών" του Ευρώ. Ο σκοπός της Συνθήκης του Μάαστριχτ ήταν να προστατεύσει τους Λαούς της Ευρώπης ακριβώς από αυτή τη διαχειριστική ανηθικότητα των κυβερνώντων τους.
Οι Έλληνες θέλουμε Ευρώ διότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην διαχειριστική ικανότητα ή ηθική των εκάστοτε κυβερνώντων μας.
Το εθνικό νόμισμα προϋποθέτει πολιτικό σύστημα που δεν θα μας κάνει Σομαλία, και δυστυχώς δεν διαθέτουμε τέτοιο στην παρούσα χρονική συγκυρία. Άρα και ο Λαός επιλέγει το Ευρώ για να προστατευτεί από την αυθαιρεσία των κυβερνώντων του.
Με τη Δραχμή θα μας σκίσουν, και το ξέρουμε, και το ξέρουν ότι το ξέρουμε. Γι'αυτό δεν δηλώνουν όλοι οι πολιτικοί υπέρ της επιστροφής στη Δραχμή που θα τους έδινε τεράστια ισχύ εναντίον της κοινωνίας.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι συμφωνήσαμε με την Τρόικα, για να κάνουμε εσωτερική υποτίμηση, όμως μέσω των δημοσιονομικών την εστιάσαμε ΜΟΝΟΝ στον ιδιωτικό τομέα, προστατεύοντας με πάθος τη διαφθορά που θρέφει τους κομματικούς στρατούς.
Αυτές οι πολιτικές που "ξεφούσκωσαν" μόνο την παραγωγική οικονομία και άφησαν ανέπαφο το δημόσιο τομέα, πρέπει να αντιστραφούν. Να συρρικνωθεί δηλαδή ο δημόσιος τομέας, και να δωθεί αέρας στην παραγωγική οικονομία για να αναπνεύσει και να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να παράγει πλούτο
Αυτό απαιτεί απεμπλοκή του κράτους και απορρύθμιση των πλουτοπαραγωγικών δραστηριοτήτων, και κυρίως απεμπλοκή του κράτους από τον τραπεζικό τομέα που έχει υπερσυγκεντρωθεί για καλύτερο κρατικό έλεγχο, ο οποίος στην Ελλάδα ξέρουμε ακριβώς που οδηγεί: στη συσσώρευση πλούτου μέσω της διαφθοράς στα χέρια λίγων πολιτικά ισχυρών.
Με τη δραχμή αυτό θα γίνει ακόμη πιο εύκολο για την κάστα των αφισσοκολητών και των πολιτικών νταβατζήδων. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε..