Αν αργεντίνοι πολίτες βγήκαν να διαδηλώσουν βροντοφωνάζοντας «είμαστε πατρίδα και όχι αποικία» για μια χώρα που κάποτε πριν από αρκετούς αιώνες αποτέλεσε αποικία, τι μπορούμε να πούμε για την Ελλαδα;
Η κυβέρνηση της Αργεντινής επέλεξε να μην πληρώσει, αφού πρώτα δε συμφώνησε, με ένα συγκεκριμένο κερδοσκοπιμό fund.
Για θυμηθείτε πόσα ακούρευτα κερδοσκοπικά ομόλογα πλήρωσε η ελληνική κυβέρνηση διάφορων κερδοσκοπικών funds; Πχ εκείνο της άνοιξης του 2012 των € 400 εκ σε κάποιο νησί στην άλλη άκρη της γης;
Για αυτό η Κριστίνα Κίρτσνερ επανεκλέγεται με υψηλά ποσοστά την ώρα που οι δικοί μας καταποντίζονται ακόμη και από το φοβικό, δειλό, άτολμο, σημερινό ελληνικό λαό.
Αντίθετα, η ελληνική κυβέρνηση κούρεψε τις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων όπως κούρεψε και όσους θεώρησε κορόιδα τα οποία είχαν εμπιστευθεί στην πατρίδα τους τα χρήματά τους.
Ο ΥΠΟΙΚ της Αργεντινής Κισίλοφ δήλωσε πως δεν μπορεί να καταδικαστεί το αύριο της χώρας του.
Κι όλα αυτά σε μια οικονομία με μεγαλύτερα μεγέθη από τα δικά μας αλλά πολύ χαμηλότερο χρέος.
Στην Ελλάδα οι κυβερνήτες επιλέγουν να τα αρπάζουν από το λαό και να τα δίνουν στους κερδοσκόπους.
Επιλέγουν να πληρώνουν στο 100% της αξίας κάτι παλιόχαρτα που στη δευτερογενή αγορά όλοι αυτοί τα έχουν πάρει στο 10% της αξίας τους.
Αλήθεια, αν κάποιος εκαλείτο να αγοράσει πάλι κάτι δικό του που το είχε πουλήσει πχ 100 ευρώ, αυτό από χέρι σε χέρι έφτανε να κοστίζει 10 ευρώ και προθυμοποιείτο να το αγοράσει πάλι 100 ευρώ, πώς θα τον χαρακτηρίζατε; Ναι, κι εγώ αυτό τον όρο θα μεταχειριζόμουν.
Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις:
- διογκώνουν ελλείμματα και περιφέρονται διεθνώς δυσφημώντας τον ελληνικό λαό ώστε να τον σύρουν σιδηροδέσμιο σε μνημόνια
- δημεύουν τα σπίτια του λαού για να μαζέψουν χρήματα
- πετσόκοψαν τις αποδοχές του ενώ τον ξεσκίζουν φορολογικά
- δεν του παρέχουν καμία υπηρεσία
- του κατήργησαν σε μια βραδιά δικαιώματα που κατακτήθηκαν σε δεκαετίες
- εφηύραν απίθανους και απίστευτους φόρους
- και τέλος συνεχίζουν να τον φορτώνουν με επιπρόσθετα βάρη δίχως να λένε ποτέ ένα ΟΧΙ σε όλους αυτούς των οποίων οι υπάλληλοι έρχονται στην Ελλάδα και με τα χέρια στην τσέπη κοιτούν με σαρδόνιο χαμόγελο ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο.
Και καταλαβαίνω πως,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΤΡΙΔΑ!
Τουλάχιστον ο αργεντίνικος λαός έχει υπερηφάνεια. Εμείς δε διαθέτουμε ούτε αυτό...