Αυτή τη φορά θα γυρίσω πολλά χρόνια πίσω, στο 1992. Καλοκαίρι στην όμορφη Κάρυστο. Στα μέσα του γυμνασίου τότε, έπρεπε να μείνω μερικές ημέρες μόνος μου.
Ο πατέρας μου έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα κάποιες ημέρες για τη δουλειά του. Με εμπιστευόταν όμως ότι μπορούσα να καθίσω μόνος μου. Άλλωστε ήταν και η παρέα μας εκεί, τα μεσημέρια θα έτρωγα μαζί τους εκεί που μέναμε οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα.
Πριν φύγει, με φωνάζει και μου λέει: "Πόσα λεφτά να σου αφήσω μέχρι το Σάββατο;" Του λέω "άσε μου ένα πεντοχίλιαρο". "Μα θα σου φτάσει ένα πεντοχίλιαρο ως το Σάββατο;". "Αμεεεέ!" του απήντησα.
Με ένα πεντοχίλιαρο, δηλαδή € 14,67 τότε που δεν ήμασταν ακόμη "πολίτες της ισχυρής Ελλάδας" και τι δεν έκανα.
Και τρία σινεμά πήγα, και τα σουβλάκια μου έφαγα και τα παγωτά μου κι έμειναν κάποια ρέστα πάνω στο τραπέζι.
Αυτά με την ταπεινή δραχμή, που δεν κοκορευόταν, που μπορεί τότε να ήθελες 450 δραχμές για να αγοράσεις 1 στερλίνα, αλλά μέσα στο σπίτι σου η δραχμή σε είχε κύριο κι αφέντη.
Με κάτι τέτοια, δε σταμάτησα ουδέποτε να σκέπτομαι και να μετατρέπω τα πάντα σε δραχμές.
Έστω κι έτσι, ακόμη κι αν δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η άνεση αλλά και η ψυχολογική ξεγνοιασιά του τότε, η ταπεινή, ευτελής για κάποιους δραχμή, με προφύλαξε από πολλές κακοτοπιές του ευρωμονόδρομου που ποτέ μου δε συμπάθησα και κανείς δε με ρώτησα ως έλληνα πολίτη αν ήθελα να τον ακολουθήσω.
Τι λέτε κι εσείς αγαπούλες, μας έλειψε;