Μια κατεύθυνση θέλει ως σκοπό της Ιστορίας την κατανόηση του πολιτιστικού, πολιτικού και λοιπού βίου του λαού. Εδώ με το "διατί" και το "διότι", η ιστορία καθίσταται μάθημα αιτίων, απευθυνόμενη στη νόηση.
Μια άλλη κατεύθυνση θέλει ως σκοπό της ιστορίας τη διάπλαση του ανθρώπου σε καλό πολίτη και χρήσιμο στην κοινωνία, με την καλλιέργεια πολιτειακών και κοινωνικών αρετών, απευθυνόμενη στη βούληση. Μια τρίτη, της μέσης οδού, κατεύθυνση θέλει ως σκοπό της ιστορίας, τόσο την επίδραση επί της νόησης, όσο και επί του συναισθήματος και της βούλησης.
Συνέπεια δε της παραποίησης της ιστορικής αλήθειας είναι και η παραποίηση του ιστορικού νοήματος. Ποιο είναι το ιστορικό νόημα; Η κατανόηση του παρελθόντος, η βίωση του μέλλοντος και η ερμηνεία του παρόντος. Η φιλοσοφία της ιστορίας ως πρώτη και βασική απάντηση θεωρεί τη διάθεση προς κατανόηση του παρελθόντος.
Τίθεται όμως το ερώτημα: Είναι απαλλαγμένη η διάθεση αυτή από την επιρροή του παρόντος; Διότι, εφόσον το εκάστοτε παρόν είναι προιόν του Γίγνεσθαι, αναμφισβήτητα προέρχεται από το παΡΕλθόν. Και εφόσον το παρόν έχει ίδιον τρόπον σκέψης, αντίληψης και κρίσης, έπεται ότι και αντιλαμβάνεται και κρίνει και κατανοεί το παρελθόν εκάστοτε διαφοροτρόπως.
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, για παράδειγμα, που υπερτονίζει την "Μεγάλη Ιδέα", δέχθηκε την επιρροή της εποχής του, ενώ ο Σπ.Λάμπρου, που έζησε σε άλλη , μετέπειτα εποχή, είναι ηπιότερος στον τονισμό της "Μεγάλης Ιδέας". Αυτό σημαίνει, ότι η συγγραφή της Ιστορίας φέρει, κατ' ανάγκην, τη σφραγίδα του παρόντος. Γι' αυτό η φιλοσοφία της Ιστορίας θεωρεί , περαιτέρω, ως βασικό στοιχείο του ιστορικού νοήματος την αυτοπροβολή του παρόντος στο παρελθόν.
Αλλά και πάλι τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει παρελθόν και παρόν χωρίς μέλλον; Διότι είναι εξακριβωμένο ότι ο άνθρωπος,ψυχολογικά, ενώ ζει στο παρόν, αναμιμνήσκεται το παρελθόν, αλλά οραματίζεται το μέλλον. Αυτό δε συμβαίνει, επειδή μεταξύ ανάμνησης, που αποτελεί το περιεχόμενο του παρελθόντος και της ελπίδας, που είναι το περιεχόμενο του μέλλοντος, υπάρχει αμοιβαιότητα, η οποία αποτελεί την ουσία του παρόντος. Υπάρχει μια "μύχια βούληση", που επιδρά και καθοδηγεί στο μέλλον, από το παρόν δια του παρελθόντος και η οποία πραγματώνεται σε μια άλλη κατάσταση, εκτός του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος, στην πραγματικότητα!
Οπως η ανάμνηση χωρίς την ελπίδα είναι τυφλή και η ελπίδα χωρίς ανάμνηση είναι κενή,έτσι και η πραγματικότητα χωρίς την αμοιβαιότητα μεταξύ ανάμνησης και ελπίδας, που αποτελούν την ουσία του παρόντος, είναι νεκρή. Αυτό σημαίνει ότι το πλέον βασικό στοιχείο της φιλοσοφίας της Ιστορίας, αναφορικά με το ιστορικό νόημα, είναι η προβολή του παρόντος δια του παρελθόντος και του μέλλοντος στην πραγματικότητα, που είναι το σημείο διασταύρωσης τους με την αιωνιότητα...
Τι γίνεται όμως σήμερα με τη διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας; Και της Ελληνικής Ιστορίας σκοπός είναι η μόρφωση Ελληνα πολίτη. Αυτό επιτυγχάνεται με το δέος και το σεβασμό στην ιστορική παράδοση, την πίστη στο μέλλον της φυλής, την καλλι'εργεια του συναισθήματος της φιλοπατρίας, περιεχόμενο του οποίου είναι το πνεύμα της θυσίας για την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, τη δημιουργία συνείδησης ευθύνης.
Για δεκαετίες τώρα η φιλοσοφία της Ιστορίας στη χώρα μας διέρχεται βαθύτατη κρίση. Ο λίβας του "ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού" παλαιότερα και ο παγερός βορράς του "σοσιαλιστικού μετασχηματισμού" αργότερα, έκαψαν όχι μόνο α άνθη, αλλά και τις ρίζες του δένδρου της Ιστορίας. Ο άνεμος της παραφροσύνης σάρωσε και σαρώνει το ελληνικό πολιτιστικό οικοδόμημα. Το εγκληματικό χέρι της "Αλλαγής" στη δεκαετία του ' 80 δια της μαρξιστικής παιδείας και τις αγκυλώσεις της ευρύτερης Αριστεράς, με την ανοχή και την ημιμάθεια της αποκαλούμενης Δεξιάς, με όλα τα μετεμφυλιακά σύνδρομα, παραποίησαν το νόημα της Ιστορίας.
Διέρρηξαν και καταλήστευσαν το "θησαυροφυλάκιο" της εθνικής μας Ιστορίας. Με αντικλείδι την αγλωσσία, επετεύχθη η αποκοπή μας από το παρελθόν. Κατάργηση των Αρχαίων και της καθαρευούσης, κακές μεταφράσεις και μεταγλωττίσεις, απομάκρυνση τόνων και των πνευμάτων, κατάργηση των φωνηέντων ω, η, υ και των διφθόγγων, που χάριν της "Αλλαγής" λέγονται τώρα "δίψηφα φωνήεντα", οδήγησαν και στη "μεταγραφή", όταν παντού σχεδόν χρησιμοποιέιται η λατινική γραφή.
Σε μια τριακονταετία από τώρα, όποιος θα είναι σε θέση να διαβάσει τα σημερινά μας γραπτά, θα θεωρείται γνώστης της... αρχαίας ελληνικής γλώσσας! Οι εκδόσεις του 2014 δεν θα διαβάζονται, όπως δεν διαβάζεται σήμερα ο Κ.Παπαρρηγόπουλος, ο Παπαδιαμάντης, ο Κάλβος, αλλά και ο Κα;ζαντζάκης ακόμη και ο Σεφέρης. Θα "μετα-γραφούν". Οι Ελληνες θα γράφονται 'Ελινες" ή "Hellene".
Το πλήγμα, βαρύτατο προήλθε από την Ευρώπη, με τη δημοσιευθείσα την 21.10.1987 απόφαση της Ευρωπαικής Επιτροπής, με την οποία καταργήθηκε η ελληνική γλώσσα από τα νέα συστήματα πληροφορικής, ενώ η...τουρκική εντάχθηκε στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της τότε ΕΟΚ. Καμία αντίδραση εκ μέρους μας; Οχι βέβαια! Τι και αν οι Ρώσσοι διατηρούν την ίδια γραφή, την με κεφαλαία γράμματα ελληνική; Τι και αν οι Ιάπωνες διατηρούν τη γραφή με τα ιδεογράμματα; Τι και αν οι Αραβες γράφουν με την παλαιά γραφή τους; Και, τι και αν οι Εβραίοι σεμνύνονται, που συνεχίζουν τη γραφή του Μωσαικού Νόμου;
Εμείς με το σύνθημα την ευκολία και την απλούστευση, την ταχύτητα και την "ήσσονα προσπάθεια", την εξομοίωσή μας με τους άλλους, ενώ διακηρύσσομε συνεχώς την "επιστροφή στις ρίζες" μας, καταστρέφουμε κάθε τι, που έχει σχέση με το παρελθόν., την παράδοση, την Ορθοδοξία και την Εθνικής μας Ιστορία. Με πρόσχημα να μη κατηγορηθούμε ως Ανατολίτες, παρουσσιαζόμαστε ως Ευρωπαίοι, αλλά μόλις μας ταυτίζουν με τους Ευρωπαίους, σπεύδομε να αποχαρακτηριστούμε.
Να μην είμαστε τίποτε, ούτε απόγονοι ενδόξων προγόνων, ούτε σύγχρονοι Ευρωπαίοι. Να είμαστε ένας λαός, που πιθηκίζει, άλλοτε προς τους Αρχαίους, άλλοτε προς τους Δυτικούς, άλλοτε προς τους Ανατολικούς και άλλοτε προς τον Τρίτο Κόσμο, όπως έγινε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Δηλαδή, φτάσαμε ήδη στο σημείο να μην έχουμε ταυτότητα. Και το πιο οδυνηρό αποτέλεσμα: Η αποκοπή μα, κυρίως δε των νέων από την Εθνική μας Ιστορία δια της λωτοφαγίας!