Για πολλούς Ελληνες ο παραλογισμός και η λογική έπαψαν να είναι δύο αντιθετικές έννοιες.
Και μέσα από το πλέγμα των αντιφατικών εξελίξεων και αντιδράσεων των περασμένων τεσσάρων δεκαετιών, για να μην περιοριστώ στα τελευταία χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, όπου τα άγρυπνα μερόνυχτα της αγωνίας των κοινωνικών ομάδων μετρούν τις στιγμές με το ρυθμό των αιώνων, ο παραλογισμός καλά κρατεί.
Και αντί να ενδυναμώσει το αίτημα των άφωνων συνόλων προς τα κραυγαλέα άτομα του παραλογισμού, ώστε να υψωθούν στη συνείδηση της κοινωνικής τους ευθύνης, ερμηνεύοντας την εθνική τους αξιοπρέπεια σαν ανεξαρτησία που έχει ως μόνο κίνητρο την αθόλωτη κρίση και την ανιδιοτελή εποπτεία του ιστορικού δρόμου, σε συνδυασμό με το κύριο χαρακτηριστικό της ενδημούσης "μεταπολιτευτικώς" κρίσεως, που είναι η απάθεια εκ μέρους του λαού για τα διαδραματιζόμενα στο χώρο της πολιτικής , της οικονομίας και της κοινωνίας, ζούμε μια τραγελαφική πραγματικότητα: Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού!..
Γιατί; Πως καταντήσαμε έτσι;
Αυτό το αδυσώπητο "Γιατί", που δεν έχει "γατί" και "πως", φαίνεται να είναι κάτι άλλο από την χαρακτηριστική διαπίστωση του Αιγυπτίου Αρχιερέα στον διάλογο με τον Σόλωνα, ότι "Ελληνες αεί παίδες". Η κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων άγγιξε, οσημέραι, το "μη περαιτέρω", διότι εκφεύγουν των ορίων της λογικής , και της φαντασίας ακόμη, "πολιτικές επιλογές και αποφάσεις", ενέργειες και γεγονότα υψίστης εθνικής σημασίας και ζωτικού ενδιαφέροντος.
Το ζούμε δεκαετίας τώρα. Παλαιότερα γα παράδειγμα υψωνόταν η σημαία του "αντιμερικανισμού" με σύνθημα "Εξω οι βάσεις από την Ελλάδα", για να υπογραφεί η παραμονή τους από τον σοσιαλιστή χωρίς σοσιαλισμό Ανδρέα Παπανδρέου. Διεκτραγωδείτο σ' όλους τους τόνους ότι "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", για να επανέλθουμε στο ΝΑΤΟ και να απλώσουμε χείρα επαιτείας στην τότε ΕΟΚ. Διακηρύσσετο η "συμπαράστασις" και "συμπαράταξις" στην Κύπρο, για να διαπιστωθεί κατά την προέλαση του Αττίλα, ότι η "Κύπρος είναι μακριά" και να αναγνωρισθεί, σιωπηρώς, το "ψευδοκράτος" του Ντεκτάς.
Εξαίρεται η ιδέα της εθνικής υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας, κυριαρχίας, ακεραιότητας και ανεξαρτησίας, για να "εξευτελιστεί" το περιεχόμενο των παραπάνω λέξεων με την αδιαπραγμάτευτη υπογραφή των μνημονίων και την επιχειρούμενη "καταλήστευση" όχι μόνο της νοημοσύνης του Ελληνα , αλλά και της εθνικής του περιουσίας, γιατί για την προσωπική του ήδη πληρώνει τίμημα βαρύ.
Δολοφονείται και "κηδεύεται" η ελληνικη γλώσσα και πλαστογραφείται η ιστορία, για να αποξενωθούν οι νέοι από τον πολιτισμό μας. Προσφέρεται "δωρεάν παιδεία", για να αναπτύσσεται η παραπαιδεία και να γίνεται η αμάθεια κατάσταση. Διακηρύσσονταν παλαιότερα "καλύτερες μέρες" και τώρα "σκίσιμο των μνημονίων", για να υποτιμηθεί τότε η δραχμή και να πνεύσει σήμερα κατοχικός άνεμος, ακρίβεια και πνιγερή ατμόσφαιρα από τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, που όμως παραγράφονται με ένα απλό πρόωρο "κλείσιμο" της Βουλής.
Εκθιάζεται η δημοκρατία, για να κυριαρχούν οι αυταρχικές κυβερνητικές αποφάσεις, οι επιστρατεύσεις των εργαζομένων και οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η βάναυση καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, που ούτε στη μακρινή Νικαράγουα συνέβαιναν σε καιρούς στυγνού καθεστώτος. Εξυμνείται η
ισότης, για να επέρχεται η εξίσωση προς τα κάτω δια της εξαθλίωσης.
Εναντιωνόμαστε στις μνημονιακές πολιτικές, αλλά εν ώρα κάλπης ψηφίζουμε τις κυβερνητικές πομφόλυγες περί ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση. Και πολλοί, αν και αντιφρονούντες με την πολιτική αθλιότητα και με ηχηρές εκφράσεις εναντιώμενοι, βρίσκονται προεκλογικά να συμπαρατάσσονται και να υποστηρίζουν αυτά που μετά βδελυγμίας απέρριπταν.
Ο Ιονέσκο μέσα μας!
Η αυτογνωσία εξάλλου δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Προυποθέτει γνώσεις εκτεταμένες, κατάλληλα ερμηνευμένες. Αλλά είναι και κάτι άλλο επιπλέον. Είναι η πικρή αλήθεια, που ειδικότερα ο νεοέλληνας την αποφεύγει, βυθιζόμενος σε αναπαυτικούς μύθους, σε πρόσκαιρες ψευδαισθήσεις και στο ευκαιριακό του "βόλεμα", έστω κι αν οι ψευδείς μύθοι φέρνουν την καταστροφή. Και είναι φορές που καταλήγει στην καταστροφή του, γιατί νιώθει άβολα με την ορθολογική αλήθεια της υπάρξεως. Και στον τόπο της καταστροφής της υπάρξεως του στήνει πρόχειρα μικρά "τρόπαια ερτασμού", προσδοκώντας επί ματαίω κάποια ανάσταση.
Στη χώρα που ανακαλύφθηκε το "μέτρο" έχει ενθρονιστεί και ηγεμονεύει η υπερβολή και ο παραλογισμός. Αναζητείται η "μέση οδός". Ούτε ο στεγνός ορθός λόγος να κυριαρχεί, ούτε το απειθάρχητο συναίσθημα. Ο ορθός λόγος ας χαλιναγωγεί το συναίσθημα. Το συναίσθημα ας βρίσκει θαλπωρή στον ορθό λόγο.
Στην πραγματικότητα ωστόσο η κοινότερη εμπειρία δείχνει οτι τα μεν ανθρώπινα σύνολα της ελληνικής κοινωνίας έχουν βασικά τους κίνητρα το ένστικτο και το συναίσθημα, τα άτομα όμως που διαχειρίζονται τις τύχες τους, τον ψυχρό λογισμό, χωρίς να απομακρύνονται απο τον παραλογισμό εντούτοις. Μια "μοναδικότητα" και αναμφίβολα ελληνικό φαινόμενο. Και ο ψυχρός λογισμός των εγχώριων πολιτικων πορεύεται με την ακαμψία του ρομπότ, ποδοπατάει και ισοπεδώνει. Πορεύεται με το πάθος της πλεονεξίας, της απληστίας και του εξουσιασμού. Πορεύεται με τον άκαρδο υπολογισμό, την αναλγησία, την υποκρισία και την επιτήδευση. Πορεύεται με τη λογοκοπία και τη μυθοπλασία, με απωθημένα και απόκρυφες μνησικακίες, με τα παρασιωπημένα πάθη και με το ήθος τους να δεν εχει σταθερές συντεταγμένες.
Ο παραλογισμός κοινωνίας και πολιτικής σε πλήρη ανάπτυξη. Αυτή ειναι προς το παρόν η πραγματική ανάπτυξη. Η δε πολιτική σχιζοφρένεια ενσαρκωμένη σε ψυχονευρωτικούς ηγετίσκους ( κάποιοι εξ αυτών με αντικαθλιπτική αγωγή στον παρόντα χρόνο και σε κάποιο ελβετικό ψυχιατρικό ίδρυμα, σε χρόνο παρελθόντα), που επιμένουν με βερμπαλιστικές ακροβασίες, με αλλοπρόσαλλα πολιτικά επινοήματα και τεχνάσματα να μας σώσουν!..