Η δημιουργική επινόηση του φωτογράφου να συνδυάσει την διερχόμενη χρυσοποίκιλτη άμαξα μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, με το ήθος χωρίς Ηθική των πολλών πολιτικών της ματαιοσπουδίας και της κενοδοξίας, αποτυπώνει ταυτόχρονα και τη βουρβονική νοοτροπία των εγχώριων εξουσιολάγνων της πολιτικής ντεκαντέντσιας του τόπου...
Τη στάση του βασιλιά Δημήτριου, όπως την παρουσιάζει ο Καβάφης, βασισμένος στον Πλούταρχο, την οποία χαρακτηρίζουμε σαν αξιοπρέπεια της έντιμης φυγής, σπάνια θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς στην εποχή μας. Δεν λείπουν και αυτοί που καταδείχνουν με τη ρωμαλέα στάση τους ότι υπάρχει αξιοπρέπεια, όπως δεν λείπουν οι συμπεριφορές που πιστοποιούν την ανθρωπιά του ανθρώπου. Και όλα αυτά λέγονται, όχι σαν ηθικολογικοί ολοφυρμοί.
Οι βουρβόνοι των Αθηνών βέβαια ούτε ρωμαλέα στάση μπορούν να επιδείξουν, εξαιτίας των μόνιμων επικύψεών τους στα συμφέροντα που απαρέγκλιτα υπηρετούν, ούτε και ήθος διαθέτουν για να προσεγγίσουν με "ανθρωπιά" τους δεινοπαθούντες της κοινωνίας και να μεριμνήσουν για την επίλυση των προβλημάτων τους, τα οποία οι ίδιοι επισσώρευσαν στην κοινωνία. Εμφανίζονται απλώς "μετέωροι" ανάμεσα των συγκυριών και αναποφάσιστοι στην αντιμετώπιση των κρίσιμων καταστάσεων και των διαρθρωτικών προβλημάτων, που άπτονται της καθημερινότητας των πολιτών.
Οι "κυρίαρχοι" της πολιτικής στον ελλαδικό χώρο και επιφορτισμένοι με την πορεία των εθνικών μας θεμάτων, παρουσιάζονται αμήχανοι μπροστά στην εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, δειλοί και ριψάσπιδες εν πολλοίς, επιζητούντες ωστόσο την λαική συναίνεση και την ομοψυχία. Και συνήθως απεκδύονται της ευθύνης για ό,τι με τις ενέργειές τους προκάλεσαν.
Χωρίς ντροπή. Και δεν αναφέρομαι στην αιδημοσύνη της παλιάς αρσακιάδας, αλλά για τον έσχατο βαθμό ντροπής, που τον ζητάμε από τους έσχατους,την έσχατη ώρα, για να περισωθούν τα έσχατα της έσχατης χώρας, στην έσχατη γωνιά της Ευρώπης.
Από τη μια ο Αντώνης Σαμαράς. Αλαζόνας και εν εκστάσει ψευδομανής, απολαμβάνει ως αναστενάρης το οργουελικό όνειρο "ενός ανδρός αρχή". Υποτελής και οσφυοκάμπτης με νευρασθενικές διακυμάνσεις και αποκλίσεις, που αποτυπώνονται στην όλη του συμπεριφορά, ακόμη και στην κινησιολογία του. Από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας, παγιδευμένος ή αυτοπαγιδευμένος από κακή εκτίμηση των πολιτικών πραγμάτων, από αναπροσάρμοστες εκτιμήσεις νεόκοπων συμβούλων. Από αβλεπτήματα στελεχών του Κόμματος, των οποίων το αιτιατό βρίσκεται ή σε κάποια στιγμίαια αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων, χωρίς να αγνοηθεί το πλέγμα των απωθημένων της Αριστεράς.
Υπάρχει και ο άλλος "βουρβόνος", ο Βαγγέλης βενιζέλος, ο οποίος περιφέρει τη λιπόσαρκη λογική του μέσα σε θωρακισμένο πολυτελές όχημα από κομματική ανοησία σε πολιτική βλακεία, επιδεικνύοντας παντελή αδιαφορία για τα εξωτερικά θέματα της χώρας, γιατί υπάρχουν κι αυτά για όσους τα ξέχασαν έχοντας υποστεί την πλύση εγκεφάλου με τα μνημόνια και τα οικονομικά μέτρα.
Ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμυνας και αντιπρόεδρος της ΝΔ, "αποδέχθηκε" τη θέση του επιτρόπου στις Βρυξέλλες και αναλαμβάνει σ' ενα περίπου μήνα τα νέα του "υψηλά" καθήκοντα, με ό,τι αυτά συνεπάγονται για έναν πολιτικό της εμβέλειας και των συνηθειών Αβραμόπουλου, με την διοχέτευση από το άμεσο περιβάλλον του , ότι αποτελεί την καλύτερη επιλογή για την εκπροσώπηση της Ελλάδας ως κορυφαίο πολιτικό στέλεχος και έμπειρος διπλωμάτης...
Θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αν απλώς "την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια...", απολαμβάνοντας την...αστακομακαρονάδα του σε πολυτελή εστιατόρια των Βρυξελλών και το ουίσκι των 40 χρόνων ωρίμανσης στα λόμπυ των πολυτελών ξενοδοχείων των ευρωπαικών πρωτευουσών, κατά τα ταξίδια του ως επίτροπος και ανεξάρτητα του χαρτοφυλακίου που θα αναλάβει. Και οπωσδήποτε θα καταδειχθεί στην πράξη, εν όψει των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων, αν το ενδιαφέρον του για τη χειμαζόμενη Ελλάδα είναι ειλικρινές και δεν "εγκλωβίζεται" απλώς στη βουρβονική νοοτροπία που χαρακτηρίζει συνήθως και τους πολιτικούς της φυγής.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι...τάσεις που προβάλλουν κατά καιρούς στο πολιτικό προσκήνιο. Αλλες ευτράπελες και πικάντικες και άλλες επικόνδυνα ανόητες. Χωρίς αυτές ωστόσο η τελμάτωση σε μια χώρα συντηρητική και καταφρονημένη, όπως η Ελλάδα, θα ήταν ανυπόφορη. Σε μια χώρα, όπου ρηξικέλευθες, κάθετες και δομικές αλλαγές, γίνονται στα χωρίς όρια λόγια, ενώ τίποτα στην πράξη δεν ταράζει τη μακάρια ακινησία της κοινωνίας...