Εμείς που υπηρετήσαμε στη μαρτυρική Μεγαλόνησο και μας πληγώνουν τα
εχθρικά συρματοπλέγματα και η προκλητική σημαία του εισβολέα,
Εμείς που κάτσαμε και φάγαμε δίπλα στη δύστυχη μάνα, που 40 χρόνια τώρα στρώνει το τραπέζι βάζοντας μια καρέκλα και ένα σερβίτσιο παραπάνω, για τον αγνοούμενο γιο της,
Εμείς που -κατά παραγγελία του πατέρα μας- ψάχναμε με αγωνία και δακρυσμένοι το απέραντο νεκροταφείο στην Λευκωσία, για να βρούμε την ταφόπλακα για το σκοτωμένο Κρητικόπουλο το χωριανάκι του,
Εμάς που πάγωσε το αίμα μας, νοιώθοντας το χρόνο να σταματά, όταν αντικρίσαμε την εφιαλτική ουδέτερη αποστρατικοποιημένη ζώνη,
Εμείς που ορκιστήκαμε να ξαναγυρίσουμε σ' αυτό τον τόπο, ΜΟΝΟ όταν θα μπορέσουμε να πάμε ελεύθερα στα ματωμένα χώματα,
Εμείς που πάντα δακρύζουμε όταν θυμούμαστε και γράφουμε για την μεγαλύτερη πληγή του Ελληνισμού,
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όχι μόνο να μη ξεχνούμε, αλλά και να μεταδίδουμε τη μνήμη και τα αισθήματα μας .... στους νεότερους!
Εμείς που κάτσαμε και φάγαμε δίπλα στη δύστυχη μάνα, που 40 χρόνια τώρα στρώνει το τραπέζι βάζοντας μια καρέκλα και ένα σερβίτσιο παραπάνω, για τον αγνοούμενο γιο της,
Εμείς που -κατά παραγγελία του πατέρα μας- ψάχναμε με αγωνία και δακρυσμένοι το απέραντο νεκροταφείο στην Λευκωσία, για να βρούμε την ταφόπλακα για το σκοτωμένο Κρητικόπουλο το χωριανάκι του,
Εμάς που πάγωσε το αίμα μας, νοιώθοντας το χρόνο να σταματά, όταν αντικρίσαμε την εφιαλτική ουδέτερη αποστρατικοποιημένη ζώνη,
Εμείς που ορκιστήκαμε να ξαναγυρίσουμε σ' αυτό τον τόπο, ΜΟΝΟ όταν θα μπορέσουμε να πάμε ελεύθερα στα ματωμένα χώματα,
Εμείς που πάντα δακρύζουμε όταν θυμούμαστε και γράφουμε για την μεγαλύτερη πληγή του Ελληνισμού,
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όχι μόνο να μη ξεχνούμε, αλλά και να μεταδίδουμε τη μνήμη και τα αισθήματα μας .... στους νεότερους!