Στο βάθος, η θέληση για δύναμη είναι μια χρεωκοπημένη ιδέα, που καθυστερημένη επί αιώνες ήρθε πιο έντονα στο προσκήνιο στους αιώνες που διατρέχουμε.
Τι θα επιτύχει ο άνθρωπος με τη δύναμη αυτή; Ποια οικονομία θα προκύψει από την επιδίωξη αυτή; Η δημιουργία δύναμης προυποθέτει τη διάθεση άφθονης ενέργειας, αλλά μπορεί μια δράση που έχει σαν βάση τη σπατάλη ενέργειας να οδηγήσει σε αίσιο τέρμα;
Αν και έχουμε λίγη πίστη στις συνταγές της λογικής, θα μπορούσε να είχε οδηγήσει τον άνθρωπο σε ευγενέστερες επιδιώξεις. Ζητούμε την αλήθεια, τον αληθινό άνθρωπο κι όχι τον υπεράνθρωπο. Τον άνθρωπο της αιωνιότητας κι όχι τον άνθρωπο της στιγμής. Η Δύση με τον πρωτογονισμό της ξανάρχισε τον κύκλο που είχε εγκαταλείψει η Ελληνική διανόηση, που γρήγορα έρριξε το βάρος στην καλλιέργεια του ανθρώπου και απομακρύνθηκε από τους σκοπούς της δύναμης και της κυριαρχίας. Με τη συνείδηση άδεια το Δυτικό πνεύμα αύξησε τη δύναμή του.
Πολλοί λυπήθηκαν για τη στροφή του ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος από την έρευνα του εξωτερικού κύκλου στην έρευνα της ανθρώπινης συνείδησης. Αποτελεί τούτο μια από τις μεγαλύτερες πλάνες όλων των κατ' εξοχήν οπαδών του ιστορικού υλισμού, που δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από τις προκαταλήψειςμιας εκ των προτέρων παρμένης και υποστηριζόμενης θέσης. Η έννοια του καλού, σαν έννοια που εξοικονομεί δυνάμεις, είναι αντίθετη προς την έννοια της θέλησης για δύναμη που εμπνέεται από την σπατάλη ενέργειας.
Η κοσμική λειτουργία, όπως και η πνευματική λειτουργία, ακολουθούν γραμμές που εξοικονομούν ενέργεια. Το πνεύμα ειδικότερα έχει πραγματοποιήσει βαθειές μεταβολές, που εκφράζουν το κοσμικό πνεύμα της οικονομίας.
Κατάργησε τον φόνο.
Κατάργησε τη δουλεία.
Κατάργησε τον ατομικισμό.
Η σύγκρουση και η εχθρότητα είναι αντιλογικές ενέργειες και απορρίπτονται, ενώ γίνεται αποδεκτή η συμβίωση όλων των κοινωνιών χωρίς συγκρούσεις. Αυτό είναι μολοταύτα ιδανικό, που δεν έχει πραγματοποιηθεί, γιατί προσκρούει σε αμέτρητες αντιθέσεις, που ο παραμερισμός τους συναντά πολλές δυσκολίες. Η σκέψη αυτή μας οδηγεί να καταλάβουμε την έννοια της τελειότητας, που δεν μπορούμε μέσα στο κύκλωμα του Εγελειανού σχήματος να εννοήσουμε μια τέτοια πορεία.
Η ατέλεια της νοητικής λειτουργίας οδηγεί στη χρησιμοποίηση της δύναμης και στη φθορά των δυνάμεων, ενώ η πληρότητα της νοητικής λειτουργίας οδηγεί σε αντίθετα πεδία, όπου εξοικονομούνται δυνάμεις. Ιδού το νόημα του περιεχομένου μιας καινούργιας κοινωνίας!... Μιας καινούργιας συνεννόησης των ανθρώπων, που θα είναι απαλλαγμένη από τα κρυφά ή τα φανερά στοιχεία που γεμίζουν τις συνειδήσεις των θέσει ή δυνάμει εγκληματιών και απατεώνων της κοινωνίας.
Ολες οι τάσεις αφορούν τον άνθρωπο στις ποικίλες μορφές του. Ο άνθρωπος προσαρμόζεται σ' όλες τις μεταβολές. Η μιά αφοσίωση διαδέχεται την άλλη. Η εκτίμησή του στρέφεται προς τον άμεσο βίο, που σαν κύματα επεκτείνονται σ' λοα τα πεδία της κοινωνίας, όπου βρίσκουμε το περιεχόμενο των επιδιώξεων. Στην ψυχή του ο άνθρωπος εκτιμά την αλήθεια από το αποτέλεσμα των πράξεών του. Το αποτέλεσμα είναι σύμφωνο με τις προθέσεις του και ή ικανοποιείται απ' αυτό ή αναγνωρίζει ότι πλανήθηκε.
Στη συσχέτιση αυτή ενδιαφερόμαστε για τα υποκείμενα. Τα υποκείμενα που έχει δημιουργήσει η φιλοσοφία του ανθρώπου. Η τελευταία δημιουργία οφείλεται στην ποικιλία των σχέσεων των εσωτερικών δεσμών ανθρώπου προς άνθρωπο. Στα αισθληματα και στις ηθικλες βλέψεις. Οι άλλες σχέσεις με τον εξωτερικό κόσμο μας ενδιαφέρουν πολύ λίγο,γιατί έχει απομακρυνθεί ο άνθρωπος απ' αυτές και μόνο από ιστορική περιέργεια μας απασχολούν.
Το αρχικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασης σ' αυτό το στάδιο είναι η ουσία που είναι διάχυτη σ' όλους τους ανθρώπους ειναι το πεδίο, που απωθούνται όλες οι ατομικότητες και δεν έλκονται. Η κυριαρχική ύλη της ψυχής είναιη άρνηση όλων καιη θέση του εαυτού της. Οι λοιπές παρορμήσεις είναι παράγοντες αυτής της αρχικής, οι δε μεταβολές είναι οι συνδυασμοί που σχηματίζονται στο πέρασμα των αιώνων στο βωμό της υπάρξεως.
Από την αρχική απώθηση γεννιέται η έλξη βαδίζοντας προς τον ίδιο σκοπό με άλλους δρόμους αντίθετους προς τους αρχικούς. Στη ίδια ψυχή δύο φαινόμενα που λογίζονται και τα δύο σαν φυσικά φαινόμενα. Ο δρόμος της έλξης ελιναι μακρύτερος και δύσκολος, αλλά οδηγεί με λιγότερες απώλειες στο τέρμα κι αυτό ζυγίζει ευνοικά στην ψυχή του ανθρώπου, το λιγόστεμα των απωλειών, η εξοικονόμηση δυνάμεων.
Ετσι, αρχίζει η κοινωνία, ο ανθρώπινος πολιτισμός, με τη νέα θέση της έλξης που κρατεί σε ατελείωτο και αυξανόμενο ενδιαφέρον την ανθρώπινη συνείδηση, για τη διατήρηση και την αντίδραση στις παρεκκλίσεις προς τις αταβιστικές διαθέσεις, που από καιρό σε καιρό κάνουν την εμφάνισή τους...