Άλλο να τα βάζεις με άμαχο και άοπλο φιλήσυχο πληθυσμό και άλλο να συλλαμβάνεσαι από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Ιράκ την ώρα της μάχης.
Κάπως έτσι, ορισμένοι παλληκαράδες που βιάζουν, σταυρώνουν, πλιατσικολογούν και κόβουν κεφάλια, χάνουν τη μαγκιά και το νταηλίκι τους σα βρεθούν αυτή τη φορά οι ίδιοι γονατιστοί με σκεπασμένα πρόσωπα και ένα όπλο να τους σημαδεύει.
Ειδικά ο ένας τρέμει σαν το ψάρι και βάζει τα κλάματα. Προφανώς ζητά να τον λυπηθούν. Να του δείξουν έλεος.
Άραγε σαν αυτό που έδειχνε ο ίδιος;