Ανά την ιστορία οι διαφορές ανάμεσα στους λαούς, δυστυχώς, λύνονταν ως επί το πλείστον με πόλεμο οπότε ο νικητής επέβαλε τους όρους του στον ηττημένο. Εξαίρεση οι φορές όπου ο φαινομενικά από πριν ηττημένος διολίσθαινε με διπλωματία σε διάφορα θέματα ώστε να αποφύγει τα χειρότερα.
Δεν έζησα εκείνη την περίοδο και μεγάλωσα με τα γνωστά αφιερώματα, το "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ", τις συναυλίες, τον Κυπριανού να βρίσκεται διαρκώς σε ένα αεροπλάνο κ.ο.κ.
Δυστυχώς ο άτιμος ο χρόνος κυλά και αλλάζει τις συμπεριφορές. Από το "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ" φτάσαμε στην εκλογή ενός προέδρου που έσυρε την Κύπρο στα μνημόνια και συζητά ξανά μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν.
Ενός σχεδίου που οφελεί μόνο την Τουρκία και είναι απολύτως φυσικό διότι στον πόλεμο του 1974 νικήτρια ήταν η Τουρκία. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση πως θεωρητικά συζητούν τέτοια σχέδια οι γείτονες, όπου αναγκαστικά δίνουν 1-2 δωράκια όταν έχουν πετύχει ντε φάκτο την επί 40 πια χρόνια διχοτόμηση του νησιού με τα κατεχόμενα να παρουσιάζουν σημαντική τουριστική κίνηση.
Γνωρίζω πως αυτά που σημειώνω δεν είναι ευχάριστα, αποτελούν όμως σκληρή πραγματικότητα. Αν για παράδειγμα το 1974 τα υποβρύχια βύθιζαν τον τουρκικό στόλο και η Ελλάδα πχ καταλάμβανε την Ανατολική Θράκη κατέχοντάς τη μέχρι σήμερα, θα θέλαμε να την επιστρέψουμε όταν θα την είχαμε κερδίσει και απελευθερώσει στο πεδίο της μάχης; Όχι βέβαια.
Το κυπριακό δε συνεχίζει μετά το 1974, μάλλον τελειώνει εκεί. Όλο το προηγούμενο διάστημα προηγήθηκαν συμφωνίες παγίδες για τον Ελληνισμό όπως της Ζυρίχης. Η μόνη δε τελευταία ευκαιρίας της ένωσης δόθηκε με το σχέδιο Ατσεσον το οποίο φυσικά είχε μέσα όρους και προϋποθέσεις ώστε την επομένη της εφαρμογής του να ξεκινούσαν οι προστριβές και οι νέες περιπέτειες, εκτός εάν η Ελλάδα διέθετε μια τολμηρή και ικανή ηγεσία να αδράξει το δώρο (τυράκι) της ένωσης και να ξεγλυστρίσει τις παγίδες (φάκα) της συμφωνίας. Δεν έγινε.
Κι η καταστροφή ήρθε. Πρώτα με τη χούντα που απέσυρε μετά τα γνωστά γεγονότα τη μεραρχία και που πίστεψε αργότερα τους αμερικάνους με το πραξικόπημα ώστε οι τούρκοι να πατήσουν ανεμπόδιστα το πόδι τους στο νησί και σε δεύτερο αλλά σημαντικότερο χρόνο με τον «εθνάρχη» Καραμανλή ο οποίος είπε το αλήστου μνήμης πως "η Κύπρος κείται μακράν" μολονότι απόγονος μιας αυτοκρατορίας που ήλεγχε όλη τη Μεσόγειο και επί των ημερών του οποίου έγινε η ανακωχή χάρη στην οποία οι τούρκοι προήλασαν ανενόχλητοι.
Και έτσι έκλεισε το κυπριακό. Με ένα στημένο πόλεμο από το εξωτερικό κι ανάξιους ηγέτες στο εσωτερικό οι οποίοι αντί να οδηγηθούν όλοι στο σκαμνί (και όχι μόνο) τη γλύτωσαν άλλοι με γρατζουνιές και άλλοι με παραμονή στην εξουσία.
Η Κύπρος όμως χάθηκε από αυτούς. Οι 1619 αγνοούμενοι και τα όσα δραματικά έχουμε διαβάσει για το τι απέγιναν, πλήρωσαν και κάποιοι ίσως ακόμη, πολύ ακριβά τα σφάλματα (;) των πρώτων.
Οι νικητές εδραιώθηκαν στο νησί και ενίσχυσαν με τον εποικισμό την παρουσία τους.
Οι χαμένοι παρακαλούν 40 χρόνια μπας και μετριάσουν τις ζημιές.
Οι κατακτητές όμως ποτέ δεν έφευγαν με συνομιλίες ή παρακάλια. Έφευγαν πάντα με ένα τρόπο. Η νεώτερη ιστορία του νησιού το έχει διδάξει αυτό.