Είτε σε συζητήσεις ζωντανές είτε σε σχολιασμούς διαδικτυακούς παρατηρεί κανείς μια απόδοση ευθυνών για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία στον πολιτικό κόσμο της χώρας.
Αναμφίβολα κόμματα και πολιτική φέρουν την ευθύνη της διαχείρισης και των αποφάσεων, όμως ο ελληνικός λαός φέρει την ευθύνη της διατήρησης στη θέση τους.
Ο ελληνικός λαός είναι ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ της τραγωδίας. Η επισήμανση αυτή δεν έχει κανένα σκοπό να δημιουργήσει ενοχικά σύνδρομα σε τυχόν αναγνώστες και να αθωώσει τους "ογκόλιθους" της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Οι ...ογκόλιθοι πρέπει να πάνε για σπάσιμο. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα ο λαός να έρθει σε συναίσθηση, να αναλογιστεί το μέγεθος της ευθύνης του.
Τι λαός είναι αυτός που το 1974 υποδέχεται ως μεσσία έναν άνθρωπο που την κοπάνησε στο Παρίσι χρόνια πριν; Τι λαός είναι αυτός που του δίνει 54% και τον χαρακτηρίζει "εθνάρχη" όταν επί των ημερών του στο ΥΕΘΑ είχαμε τα Σεπτεμβριανά το 1955 και όταν, για να επανέλθουμε στο 1974, τοποθετεί την Κύπρο μακράν και επί των δικών του ημερών γίνεται η ουσιαστική προέλαση των τουρκικών δυνάμεων ώστε το μόλις 5% κατεχομένων να ακουμπήσει το 38%;
Κι ενώ η καταστροφή δε διορθώθηκε κι επιπλέον ο εθνάρχης άρχισε τις κρατικοποιήσεις, ο λαός τον ξαναβγάζει πρωθυπουργό. Ίσως γιατί κρατικοποιώντας ξεκίνησαν οι διορισμοί.
Το 1981 γίνεται η αλλαγή. Μουστακαλήδες και άγνωστοι έρχονται στην εξουσία με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Ο Ανδρέας μοιράζει λεφτά δίχως να ελέγχει ποιοι και πως τα παίρνουν (πχ αγροτικές επιδοτήσεις), τα πρώτα καμπανάκια με την αποβιομηχάνιση και τη χώρα πρώτη φορά να καταναλώνει πιο πολλά από όσα παράγει, δεν ακούγονται.
Το μόνο που ακούγεται είναι το σύρσιμο από το στυλό στην υπογραφή του διορισμού στο ελληνικό δημόσιο. Η εξασφάλιση και το άραγμα.
Αυτά οδήγησαν στις ακόμη καλύτερες ημέρες του 1985.
Ο Μητσοτάκης κατάφερε τελικά να γίνει πρωθυπουργός. Μολονότι "πολύ μπροστά από την εποχή του" όπως ο ίδιος σε μια δόση μετριοφροσύνης ομολογεί, τα δημοσιονομικά νούμερα όπως το χρέος, έγιναν χειρότερα. Προτίμησε να κυβερνήσει δέσμιος παρά ελεύθερος και έπεσε.
Μετά ήρθε ο Σημίτης. Κατέβασε τα βρακιά του στα Ιμια, καθάρισαν δυο παλληκάρια στην Κύπρο το ίδιο καλοκαίρι, δήλωνε - και μπράβο του για την ειλικρίνεια - ότι θα ξαναέκανε τα ίδια σε μια κρίση και ο λαός τον εξέλεξε.
Το 1999 ήρθε η κρίση στο Χρηματιστήριο όπου ο Σημίτης παρότρυνε το λαό να επενδύσει. Ωστόσο το 2000 οι Ελληνες τον εξέλεξαν εκ νέου πρωθυπουργό. Τότε ήταν που μας κατέστρεψε εντελώς με την είσοδο στο ευρώ, τα swaps, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 2004 ήρθε ο Καραμανλής. Ένας άνθρωπος με δύο καθαρές εκλογικές νίκες που όμως κυβέρνησε μόνο 5 1/2 χρόνια, δεν έκανε απολύτως τίποτε, κρίθηκε πατριώτης περισσότερο σε επίπεδο προθέσεων (πχ προτίμησε τα F16 από τα Sukhoi), μας εγκατέλειψε μια νύχτα με φεγγάρι και όμως αυτός ο πολιτικός τεμπέλης θεωρείται μεσσίας όπως ο θείος του.
Το 2009 ο "πανέξυπνος" ελληνικός λαός πίστευε έναν άνθρωπο κατά 25% έλληνα ότι υπάρχουν χρήματα όταν όλος ο πλανήτης βυθιζόταν στην κρίση κι αυτός μετά γυρνούσε την υφήλιο υβρίζοντας το λαό που τον εξέλεξε.
Το 2012 ο λαός αυτός επέλεγε έναν κωλοτούμπα, έναν υποστηρικτή μιας άλλης Ελλάδας ο οποίος από όσα έλεγε, πράττει τα ακριβώς αντίθετα.
Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας τόπος όταν κατοικείται από έναν τέτοιο λαό; Μάλλον κανένα...
Αντίθετα, άδοξο τέλος τον περιμένει...