Η Ελλάδα ως χώρα, τοποθετημένη στο σημείο συνάντησης Ανατολής και Δύσης, είναι απελευθερωμένη της τραχύτητας των βορείων γειτόνων της και της νωχελούς μαλθακότητας της γειτνιάζουσας Ανατολής και των μεσημβρινών χωρών.
Είναι μια σύνθεση των "αγαθών" των πέριξ αυτής χωρών σε μια αρμονική ενότητα, έτσι ώστε τα πολλά να μεταμορφώνονται σε α-πολλά, σε ένα! Είναι δηλαδή "απολλώνιος". Οπως ο Απόλλων εναρμονίζει τις ιδιαιτερότητες όλων των άλλων θεών σε μια μοναδικότητα, έτσι και η Ελλάδα φύσει είναι μια "ποικιλία στην ενότητα".
Στη χώρα λοιπόν αυτή , όπου η ξανθή Αρμονία γέννησε τις εννέα Μούσες, όπου ανατέλλει και δύει, παρερχόμενος τους γαλάζιους θόλους του ουρανού, λαμπρός και ακτινοβόλος ήλιος, ενώ απειροπληθείς αστέρες ημερώνουν και διώχνουν το σκοτάδι της νύχτας, γεννήθηκε ο Ελληνας, στον οποίον ενσαρκώθηκε το ανθρώπινο πνεύμα που αναπτύχθηκε στην υπέρτατη βαθμίδα. Και ανεκάλυψε τις αιώνιες και αναλλοίωτες αξίες: του Ωραίου, του Αληθούς και του Αγαθού και σηματοδότησε την πορεία της ανθρωπότητας.
Αυτός ο άνθρωπος μίλησε τη γλώσσα των θεών, τραγούδησε με ουράνιους μουσικούς φθόγγους,απεκάλυψε το ιδεώδες μεγαλείο της τέχνης και περιηβλήθηκε προπαντός με την ηγεμονική πορφύρα της φιλοσοφίας...Ωστόσο, κάποιες διαπιστώσεις για τους νεοέλληνες είναι αναπόφευκτες.
Διαπίστωση πρώτη: Για τη συγγραφή της ιστορίας υπάρχουν δύο πηγές: τα δικά μας σφάλματα και τα σφάλματα των άλλων. Επειδή δε η πρώτη είναι περισσότερο οδυνηρή, προτιμάται η δεύτερη πηγή , κατά τον Πολύβιο. Ενώ, όπως έλεγε ο Περικλής, πρέπει "να μας τρομάζουν περισσότερο τα σφαλματά μας από τα κτυπήματα των αντιπάλων μας", που επί του προκειμένου είναι η πολιτική Λερναία Υδρα της αφροσύνης και της απάτης, η οποία δια χειρός της πολιτείας και υπό καθεστώς κοινοβουλευτικής ελαφρότητας, οδηγεί τη χώρα στον όλεθρο.
Διαπίστωση δεύτερη: Η ελληνική νεολαία είναι μέλλον χωρίς παρελθόν, αφού έχει υποβαθμιστεί το έργον του σχολείου, έχει "δολοφονηθεί" η ελληνική γλώσσαα, απεκόπη από την παράδοση, κομματικοποιήθηκε για δεκαετίες και στερείται πλέον οραματισμών, περιτυληγμένη από την ομίχλη της απαιδευσίας και της αγλωσσίας.
Διαπίστωση τρίτη: Παριστάμεθα συχνά μάρτυρες της διαστρέβλωσης της εθνικής μας Ιστορίας, της κατάλυσης κάθε ιστορικής αλήθειας, κατά τρόπο εξοργιστικό, αν όχι και φαιδρό και παιδαριώδη, ρηχό και ασυλλόγιστο.
Διαπίστωση τετάρτη: Η ελληνική πολιτεία κόπτεται για την περιβόητη "ομοψυχία", όταν, ενω η επιπολαιότητα και η αυθαιρεσία είναι ενθρονισμένες πρακτικές στη Βουλή.
Διαπίστωση Πέμπτη: Υπονομνεύεται και νοθεύεταιη ιστορική συνείδηση, αυτό τούτο το έθνος. Και έτσι το έθνος χάνει την ιστορική του μνήμη, την επίγνωση της προσωπικότητάς του, την ταυτότητά του. Απώλεια δε της εθνικής ταυτότητας ισοδυναμεί με εθνική αποσύνθεση, απώλεια της εθνικής ψυχής και της ελευθερίας. Αυτό σημαίνει ότι το σημερινό κράτος διακυβεύει την ουσία του Ελληνισμού εν ονόματι της....σωτηρίας του από την οικονομική κρίση!
Διαπίστωση έκτη: Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο κίνδυνος της εκ ένδον αποδυνάμωσης και κατάρρευσης οδηγεί σε κάποια εθνική συμφορά, που η σημερινή οικονομική διάλυση της χώρας θα ωχριά μπροστά της. Με την παραποίηση της ιστορίας και την πολιτική αδιαφορία, δεν κερδίζει απλώς έδαφος ο αφελληνισμός, αλλά απειλείται αυτή η ακεραιότητα της χώρας. Είναι δε τραγική πλάνη να πιστεύεται ότι ευσρισκόμενοι στο ευρωπαικό πλαίσιο τέτοιος κίνδυνος είναι ανόητη υπόθεση σκέψης.
Διαπίστωση εβδόμη: Η διοικητική και οικονομική παράλυση του κράτους συνοδεύεται από την παραίτηση επί της ουσίας από τα εθνικά δίκαια, την ανατροπή του αστικού καθεστώτος,την παραβίαση του Συντάγματος δια της "κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας". Η δε κρίση που διέρχεται η χώρα δεν είναι αμιγώς οικονομική. Δεν είναι φιλοσοφική,ούτε ψυχολογική, αλλά ηθική, δηλαδή ιστορική. Αρκεί να επαναλαμβάνεται η διαπίστωση του Ροίδη: "...Αλυτον δι' ημάς αίνιγμα είναι, πως ο ελληνικόςλαός είναι...πρόθυμος εις την κατάστασιν παντός δολώματος, ανεπίδεκτος σωφρονισμού υπό της πείρας, επιλήσμων πάσης συμφοράς και προς ουδέν άλλο ικανός παρά μόνον να παρασύρεται κα ιέπειτα να μετανοή...".
Μπροστά στις παραπάνω διαπιστώσεις ,που αφορούν στην πολιτική κοινότητα, το κράτος, την κοινωνία και το αστικό ιδεώδς, όπου στην πλάστιγγα της σημερινής κοινωνίας "υψώνονται οι άδειοι δίσκοι και χαμηλώνουν οι γεμάτοι", προβάλλει το ερώτημα, πανταχόθεν: Θα ανανήψει, άραγε, εκ της πολιτικής νάρκης ο ταλαίπωρος λαός και θα θελήσει να ακούσει τη φωνή του Θουκυδίδη, όταν αναφερόμενος στον Νικία,έλεγε προς τους Αθηναίους: "Επειδή γνωρίζω ότι θέλετε να ακούετε από τους δημαγωγούς τα πλέον ευχάριστα, να παραπονείσθε δε κατόπιν, όταν αυτά δεν πραγματοποιούνται, εγώ νομίζω, ότι είναι καλλίτερον να σας είπω την αλήθειαν".