Στη συνείδηση του πολιτισμένου ανθρώπου παρουσιάζει η εποχή μας δύο μεγάλα προβλήματα, που το μυαλό αναζητεί τη λύση τους, συμβιβάζοντάς τα με την πνευματική απόσταση του μέχρι τώρα γνωστού κύκλου των κοινωνικών αξιών.
Και τα δύο αυτά προβλήματα αναφέρονται στον καιρό μας. Με το ένα, το τι χαρακτηρίζει την εποχή και συνεπώς τι την ομοιάζει και τι την ξεχωρίζει από τις άλλες εποχές. Και, ακόμη περισσότερο, από εκείνους που η πνευματική εμπειρία του σύγχρονου ανθρώπου έχει εξοικειώσει με τη σημερινή πραγματικότητα.
Αυτό λοιπόν το πρόβλημα είναι στατικό και εξωτερικό. Είναι μάλλον άχρωμο και ψυχρό. Το δεύτερο πρόβλημα είναι αντίθετα δυναμικό και εσωτερικό. Είναι χρωματισμένο με την πορφύρα της αξιολογικής σύγκρισης. Πλεονεκτεί ή μειονεκτεί η εποχή μας; Ανεβαίνει ή κατεβαίνει ο πολιτισμός μας μας σ' αυτήν; Πηγαίνουμε σε πληρέστερες μορφές ζωής ή οπισθοδρομούμε σε ατελέστερες κοινωνικές συνθέσεις;
Είναι φανερό πως τα δύο αυτά προβλήματα έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Η διαφορά φαίνεται μερικές φορές από τη δεδομένη αξιολογική κρίση. Ο συντηρητικός, που με την κοντόφθαλμη λογική του κλαίει πάντοτε την παρακμή της εποχής του, δημιουργεί για τον εαυτό του πρόβλημα διαφοράς, που ο άλλος άνθρωπος δεν τη βλέπει και που δεν υπάρχει. Ο ατομισμός, η υπέρτατη αξιοποίηση του ατόμου, πήρε θέση κοινωνικού συμβόλου σαν αντίδραση στις προηγούμενες κοινωνικές καταστάσεις, ύστερα από τη Γαλλική Επανάσταση, έστω και αν οι Γάλλοι σήμερα, από λίγο-πολύ ανομολόγητο ψυχολογικό κλονισμό και από κάποια ακόμη καθαρή ατομικιστική, δηλαδή και εδώ επαναστατική δοκισησοφία, λένε πως η επανάσταση θάφτηκε από τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Η σκέψη αυτή θέλει κάποιο ξεδιάλυμα. Βέβαια, όποιος γυρεύει τις απλές γραμμές και ικανοποιείται με τα εύκολα συνθήματα, τόσο χρήσιμα στην κάθε κυβέρνηση των κοινωνικών σχηματισμών, μα τόσο βλαβερά στην κατανόησή τους, νομίζει πως οι δύο αντιλήψεις που συγκρούονται σήμερα, η πολιτιοκοινωνική μορφή που βγαίνει από τη Γαλλική Επανάσταση και εκείνη που διαγράφεται να ανεβαίνει τον κατήφορο της εποχής μας, είναι χωρισμένες μεταξύ τους σαν τη μέρα με τη νύχτα.
Ετσι εξηγείται η μεγάλη επιτυχία και η μεγάλη χρησιμοποίηση, η εκμετάλλευση που έγινε από όλες τις κινήσεις και τις ιδεολογίες, δεξιές και αριστερές. Συντηρητικές και προοδευτικές ή και επαναστατικές. Οι μύθοι είναι καλοί για όλους, του αιτήματος της κοινωνικοποίησης, της ατομικής μορφής του πολιτισμού μας. Μιας κοινωνικοποίησης που παρουσιαζόταν σαν κάτι το καινούργιο, σαν μια απότομη άρνηση των κρατούντων ως το χθές. Κι αυτή η αρνηση του χθές, είναι ο μύθος που θέλγει περισσότερο.
Αυτό είναι το διαρκές και έντονο κίνητρο κάθε δημιουργίας, καλής ή κακής, η ανάγκη της φυγής από τοπαρελθόν, το θάμβος της αλλαγής, το καλύτερο μέλλον, φαινόεμνα μαζικής υποβολής, που πολλαπλασιάζονται με το πλήθος σε ένταση ασύγκριτα μεγαλύτερη από το άθροισμα των ατόμων που απαρτίζουν τις μάζες. Το κίνημα αυτό, γιατί ακριβώς υπάρχει, καταδικάζει τις στατικές μορφές των ιδανικών και αναγκάζει στη συνεχή δυναμική ανανέωση των συνθημάτων.
Αυτός είναι και ο λόγος που η πολιτική εκμετάλλευση της αντίθεσης μεταξύ ατομικισμού και κοινωνισμού προσέλαβε αυτήν την έντονη εικόνα. Ο πολιτικός ωφελιμισμός, που φαίνεται δυνατότερος πό τη ραστώνη των απολαύσεων, που παρέχει μια δεδομένη κατάσταση, τους απομακρύνει από τη σαφή αντίληψη της κοινωνικής ροής, που είναι το διαρκές γίγνεσθαι.
Η φαντασία του, αντί να δουλεύει για να χαλκεύει καινούργιες μορφές προσαρμογής των συμφερόντων των πολιτών, εξαντλείται στην επινόηση χάρτινων πύργων και μύθων,που συκοφαντούν κάθε υποτιθέμενο ατίθασο. Και κάνει έτσι να δημιουργείται σιγά σιγά και αθόρυβα το αντίθετο ρεύμα. Η αντίδρασή του και το δυνάμωμά του είναι, το συνηθέστερον, αποτέλεσμα της μωρίας και της έλλειψης φαντασίας των κρατούντων. Τα προηγούμενα και τα παραλειπόμενα όλων των μεγάλων κρίσεων και των κοινωνικών αντιδράσεων, το δείχνουν αυτό αδιάσειστα.