Ήταν το 2003 όταν βρέθηκα σε κάποια παραλία της Χίου και μαζί με μια φίλη κάναμε τη βόλτα με τις σαμπρέλες.
Δεν είχα ανέβει ξανά και θεώρησα ότι απλώς θα πηγαίναμε μια γρήγορα βόλτα. Η σαμπρέλα αποδείχθηκε σχετικά ζόρικη, τσουγκρίσαμε αρκετές φορές με την κοπέλα, ήθελε δύναμη για να μην πέσεις στο νερό, για να μη σας πω ότι σε κάποια φάση το σκέφτηκα ως επιλογή διότι σε κάποια φάση με κούρασε.
Τώρα λοιπόν στη Μύκονο ένα μικρό παιδί, σκοτώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες αλλά και εγκληματικές συνθήκες.
Καταρχήν πριν ρίξουμε το ανάθεμα στον επιχειρηματία, να αναρωτηθούμε πόσο ανεύθυνη ήταν η στάση των γονέων επιτρέποντας στο παιδί τους ένα παιχνίδι που απαιτεί μυική δύναμη και μάλιστα κάτω από συνθήκες εντάσεως ανέμου 5 μποφόρ.
Κατά συνέπεια δε θα έπρεπε να υπάρχουν όρια ηλικίας για τα "παιχνίδια" αυτά;
Κατά δεύτερον, γνωρίζουν οι αρχές αυτής της χώρας τι σημαίνει άνεμος στη θάλασσα; Έχουν κολυμπήσει στα ανοικτά με 5 μποφόρ; Να είσαι με πέδιλα και μάσκα σε ένα σημείο και να βρίσκεσαι λίγο μετά σε εντελώς διαφορετική θέση καθώς ο άνεμος πολλές φορές αλλάζει κατεύθυνση; Γιατί να διεξάγεται το σπορ με 5 μποφόρ; Θα μου πείτε, τότε πότε θα δούλευε η επιχείρηση, Κυκλάδες είναι. Πρόβλημά της.
Φώναζαν λέει τα υπόλοιπα παιδιά αμέσως μόλις έπεσε ο άτυχος 10χρονος. Αν αμέσως είχε σταματήσει το σκάφος, η τραγωδία θα είχε αποφευχθεί. Αλλά ο "καπετάνιος" κοίταζε μόνο πλώρα.
Κι αυτό με οδηγεί στο επόμενο ερώτημα. Διαβάζουμε για τον 22χρονο οδηγό του ταχυπλόου. Δε θα έπρεπε να υπάρχουν περγαμηνές, προϋποθέσεις, πιστοποιητικά για να κάνει κανείς αυτή τη δουλειά; Δεν είναι συγκρουόμενα στο λούνα παρκ, είναι θάλασσα, εγκυμονεί κινδύνους, φέρει την ευθύνη της ζωής των άλλων όπως αποδείχθηκε.
Επίσης ποιος νομοθέτης επιτρέπει όταν υπάρχουν παιδιά να μην είναι δύο τα άτομα του πληρώματος ώστε ο μεν οδηγός να χειρίζεται το σκάφος απερίσκεπτα και ο δε συνοδηγός να επιβλέπει πως οι συμμετέχοντες είναι μια χαρά.
Δυστυχώς στην Ελλάδα της εύκολης κονόμας, όλα πάνε περίπατο. Ξεκινάμε κι άγιος ο Θεός. Τα μπικικίνια να πέφτουν.
Δεν ξέρω ποιος φταίει και ποιος δε φταίει εν προκειμένω. Όλοι φαντάζουν ένοχοι κι αθώοι ταυτόχρονα.
Ένα είναι σίγουρο. Πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί όλοι εκείνοι που διαμόρφωσαν το συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο και τους όρους λειτουργίας του κάθε ένα που φουσκώνει μια μπανάνα και του καθενός που πολλές φορές απερίσκεπτα την καβαλάει ή επιτρέπει να την καβαλήσουν.