Ακούστε το εξής.
Αν έβγαλες ως το 2000, επειδή δούλεψες σκληρά, 30 εκατομμύρια δραχμές και τα επένδυσες:
α) σε μπετά, πληρώνεις φόρους και ΦΑΠ και ΦΜΑΠ και ΕΝΦΙΑ και δημοτικά τέλη, και αν το νοικιάσεις πληρώνεις 43,6% φόρο στα ενοίκια είτε τα εισπράξεις είτε όχι, χωρίς να αναγνωρίζεται ως έξοδο η επισκευή.
β) σε μετρητά, έβγαλες περίπου άλλα τόσα σε τόκους και πλήρωσες 10%.
γ) στο στρώμα σου (αλλά τα μετέτρεψες σε ευρώ όταν αλλάξαμε νόμισμα) έχεις όσα είχες.
δ) σε μετοχές (σοβαρού χρηματιστηρίου εξωτερικού), όσα έβγαλες ήταν αφορολόγητα σχεδόν, αν τα επένδυσες εδώ σε αεριτζίδικες μετοχές, καλά να πάθεις.
ε) σε χρυσό, καλά δε σου λέω τίποτα, έχεις ΚΑΙ κότερο.
στ) σε αναμνήσεις, ταξίδια, σπα, κ.λπ. κ.λπ., ΟΚ δικά σου ήτανε.
ζ) σε Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου, ακόμα κλαίς...
η) σε επιχείρηση παροχής υπηρεσιών στην Ελλάδα, τα έχασες όλα και χρωστάς και αυτά που σου άφησε ως και ο παππούς σου.
θ) σε βιοτεχνία στη Βουλγαρία, δε ξέρω πόσα έβγαλες, αλλά μάλλον είσαι ο πιο κερδισμένος από τους παραπάνω.
ι) σε ακίνητο στη Ρουμανία που έχει πάρει 10 φορές πάνω την αξία του από τότε και πούλησες εγκαίρως.
Φορολογική παράνοια στο μεγαλείο της...
Πείτε μου τώρα γιατί αυτός που ο παππούς του τού άφησε ένα σπίτι ή διαμέρισμα στη Φιλοθέη είναι πιο "κακός καπιταλιστής" από κάποιον που τα πήγε στην Βουλγαρία και τα έκανε 100πλάσια με 0,00 ευρώ φόρους πληρωμένους στην Ελλάδα;
Απλώς αυτόν που έχει το διαμέρισμα μπορούν να τον πιάσουν και να τον στύψουνε γιατί δεν μπορεί να πάρει το μπετό να το πάει αλλού, οπότε τον βαράνε αλύπητα, ενώ εκείνον με την βιοτεχνική επιχείρηση παιδικών ρούχων στη Βουλγαρία, που εξάγει Ελλάδα και βόρεια Ευρώπη, του κάνουν τεμενάδες και παρακάλια να φτιάξει πρατήριο στην Ελλάδα παρότι τον έδιωξαν πριν λίγα χρόνια με τη φορολογική παράνοια.
Το κράτος φορολογεί ό,τι δεν μπορεί να του ξεφύγει, και επιστρέφει σε υπηρεσίες όσα λιγότερα μπορεί, που να μην του επιφέρουν στάση πληρωμών.
Ένα κράτος που κλέβει από τον Πέτρο και πληρώνει τον Παύλο, μπορεί άλλωστε πάντοτε να λογαριάζει στην υποστήριξη του Παύλου...
Ο μύθος ότι οι φόροι πληρώνουν το χρέος πρέπει να τελειώνει!
Οι φόροι πηγαίνουν στη διατήρηση ενός τερατώδους κρατικού μηχανισμού, και όχι στα δάνεια. Τα υπάρχοντα κρατικά χρέη δεν αποπληρώνονται ποτέ! Τα κρατικά χρέη απλά αναχρηματοδοτούνται, ενώ τα νέα χρέη συν τους τόκους ενός κράτους πρέπει να ξεπερνώνται μέσα από την Ανάπτυξη.
Πληρώνει κάποιο κράτος τους τόκους, μόνο όταν η Ανάπτυξή του είναι μικρότερη από αυτούς, και άρα δεν μπορεί να δανειστεί για να τους κεφαλαιοποιήσει. Βλέπε την Ελλάδα του 2009.
Τα κρατικά οικονομικά δεν είναι σαν το φαρμακείο της γειτονιάς μου. Η τρόικα αντιμετωπίζοντάς τα έτσι και απαιτώντας πρωτογενές πλεόνασμα, βλάπτει ουσιαστικά τον Ελληνικό Λαό, διότι όσα περισσεύουν στο κράτος λείπουν από τον Λαό. Αν ο Λαός δεν παίρνει υπηρεσίες για αυτά, και καταλήγουν να γίνονται μπόνους ενστόλων και δικαστικών, το πλεόνασμα είναι φενάκη.
Ούτε είναι λογικό να υποστηρίζουμε διατήρηση των τρελών φόρων για να μας περισσέψουν λεφτά δήθεν για να πληρώσουμε τους τόκους για το χρέος μας!
Η μείωση φόρων είναι καύσιμο στη μηχανή της Ανάπτυξης που θα μειώσει τα χρέη αυξάνοντας τον παρονομαστή (Κρατικό Χρέος / ΑΕΠ), και όχι μικραίνοντας τον αριθμητή, κάτι το οποίο ήδη μας βάζει σε υφεσιακό θανάσιμο σπιράλ από το 2010.
Το σπιράλ θανάτου είναι όρος για να περιγράψει κανείς την αυτοκτονική φορολογική πολιτική μας με μηδενική Ανάπτυξη, ή μάλλον με αρνητική Ανάπτυξη (Ύφεση).
Το δάνεια ενός κράτους δεν αποπληρώνονται ποτέ και σε καμία περίπτωση, όπως και δεν αποπληρώθηκαν στα 7 χρόνια της κρίσης ως τώρα.
Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι μόνο αυτός ο μύθος. Η διάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας είναι το κυρίως θέμα.
Με μηδενική Ανάπτυξη, παλαβούς φόρους, ιδιωτικό τομέα μικρό και μπλεγμένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, τεράστιο κόστος δημοσίου τομέα, απίστευτα πολλούς συνταξιούχους σε νεαρή ηλικία και εκατομμύρια ανέργους, είναι κάτι παραπάνω από λογικό πως δεν βγαίνει με τίποτε ο λογαριασμός.
Οι δε μηδενικές ξένες επενδύσεις είναι αποτέλεσμα όλων των παραπάνω: κανείς δεν τρελάθηκε να χάσει τα λεφτά του επενδύοντας στην Ελλάδα για να καταλήξει να χρωστά στο Ελληνικό Δημόσιο ότι έχει και δεν έχει.
Επί πραγματικού όμως, δεν υπάρχει γρίφος για να λυθεί: είναι ξεκάθαρο ότι χρειαζόμαστε Ανάπτυξη.
Πιο ξεκάθαρο ακόμη είναι ότι η Ανάπτυξη απαιτεί χαμηλή φορολόγηση.
Ο γρίφος λοιπόν λύεται ως ο γόρδιος δεσμός, δια της κοπής:
- κόβεις φόρους,
- κόβεις αργομισθίες,
- κόβεις άχρηστες υπηρεσίες του κράτους (όπως της αποξήρανσης της Κωπαϊδας που αποξηράνθηκε από το 1932, ή της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που τελείωσαν πριν 10 χρόνια),
- κόβεις αναδιανομή εισοδημάτων σε δήθεν συνταξιούχους 45 και 50 ετών όταν οι υπόλοοιποι θα δουλεύουμε ως τα 65,
- κόβεις τη γραφειοκρατία περιορίζοντας τις κρατικές αδειοδοτήσεις ακόμα και στον αριθμό των τουαλεττών των αρτοποιείων, και
- κόβεις τη διαφθορά με δρακόντειες ποινές.
Μετά θα τρίβουμε τα μάτια μας από την Ανάπτυξη που θα έρθει από μόνη της, χωρίς κρατικές επιδοτήσεις τύπου "κλέβω από τον Πέτρο για να τα δώσω στον Παύλο".
Όχι βέβαια ότι υπάρχει πολιτικός που θα τον ψήφιζε το ελληνικό εκλογικό σώμα, που θα υλοποιούσε τα παραπάνω...
Μην αυταπατώμεθα κιόλας!
emea.gr