Τελευταία επεκράτησε το δόγμα, όπως στο χώρο της Τέχνης, η "Τέχνη για την Τέχνη" και της επιστήμης η "Επιστήμη για την Επιστήμη" και στο χώρο της Φιλοσοφίας, η "Φιλοσοφία για την Φιλοσοφία".
Στην πραγματικότητα, βέβαια, από το η "Φιλοσοφία για την Φιλοσοφία" γεννήθηκε και το η "Τέχνη για την Τέχνη" και η "Επιστήμη για την Επιστήμη" Επακόλουθον; Η πραγματοκεντρική και όχι, όπως πρέπει, η ανθρωποκεντρική φορά της Φιλοσοφίας και κατά συνέπεια της Τέχνης και της Επιστήμης, με κατάληξη την Ηθική.
Ετσι βρεθήκαμε στον 21ο αιώνα, που, ως γνωστόν, φαίνεται να γίνεται πολύς λόγος περί μιας "ανήθικης' ηθικής, αντιεπιστημονικής επιστήμης, άτεχνης τέχνης, με πρωτοπόρο την α-φιλόσοφη φιλοσοφία. Αυτή είναι η γνωστή ως "φιλοσοφία των καθηγητών", η οποία χαρακτηρίζεται ως μάθηση "άνευ ψυχικής συμμετοχής'".
Είναι η φιλοσοφία που οδήγησε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, στις συνεχείς συγκρούσεις και με καλπασμό οδηγεί στον τρίτον, και κατά πάσαν πιθανότητα, τον τελευταίο, με την ασυγκράτητη δύναμη της Τεχνικής και της Επιστήμης, τους κεραυνούς αυτούς του Διός, που κρατά στη "χούφτα" του ο σημερινός άνθρωπος. Καιοι οποίοι κεραυνοί είναι δυνατόν να του "ξεφύγουν" και να...αυτοκεραυνοβοληθεί.
Είναι η φιλοσοφία του "υπερανθρώπου", αλλά δεν είναι του ανθρώπου. Αυτή έφερε πλούτο, αλλά έδιωξε την Αθηνά! Εδωσε πολλά: Χρήματα, μετοχές, αυτοκίνητα, κότερα, χρυσάφι, αλλά αφήρεσε την παιδεία, την ανθρωπιά. Κατέκτησε τον βυθό και το διάστημα, αλλά αποξένωσε τον άνθρωπο από τον εαυτό του, δηλαδή από τον συνάνθρωπό του και κατά συνέπεια από τη Συμπαντική δύναμη, από το θεό του καθενός. Τον έκανε απάνθρωπο.
Απόδειξη; Οι θεωρητικοί παραπαίουν, αιχμαλωτισμένοι στο δίκτυ του υλισμού. Οι πολιτικοί, προσβεβλημένοι από το μικρόβιο της εξουσίας και της απληστίας, της "ανανεωμένης δημοκρατίας" υπό την έννοια άλλοτε του σοσιαλισμού κι άλλοτε του καπισταλισμού, έγιναν μακιαβελλιστικότεροι του Μακιαβέλλι. Οι επιστήμονες, έχοντες συγκεντωμένο όλο το ενδιαφέρον τους στην προσπάθεια να γνωρίζουν και την "οπίσθια" πλευρά της σελήνης, λησμόνησαν όχι απλώς τον "σύγχρονο άνθρωπο", αλλά έγιναν και επίορκοι από την στιγμή που "δουλεύουν" εναντίον του ανθρώπου.
Οι ψυχολόγοι απεργάζονται μια "ψυχολογία χωρίς ψυχή", με αποτέλεσμα να ανοίγεται ο δρόμος προς την φυλακή και το φρενοκομείο. Οι γονείς και οι δάσκαλοι, ακόμη και οι κληρικοί, χάνουν από τα μάτια της καρδιάς τους την νεολαία. Και οι νέοι, αντί να εξεγείρονται και να επαναστατούν για όσα συμβαίνουν γύρω τους και μάλιστα ερήμην τους, με απλωμενα τα πόδια στα καφέ της αποχαύνωσης, αυτοκαταστρέφονται για την καταστροφή τους.
Ολοι τους χάνουν κάτω από το "νέφος" της φιλοσοφίας χωρίς φιλοσοφία, δηλαδή ζωή, το φως της πίστης, με οδυνηρή συνέπεια να λησμονούν, ότι: "Οσον λιγότερη ζωή, τόσον περισσότερη ύλη".Ενώ: "Οσον περισσότερη ζωή, τόσον περισσότερο πνεύμα". Χρειάζεται λοιπόν η α-φιλόσοφη εποχή μας την φιλοσοφία, που θα την εκφράζει. Είναι ανάγκη ουσιαστική, για να της προσφέρει τα ιδανικά, που έχει τόση ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. Και να του δώσει την ορθή απάντηση στο ερώτημα το ανθρωποφάγο: "Που πάμε;"