Στη ζωή δεν αγαπάς μόνο ανθρώπους. Και άλλοι μπορεί να κερδίσουν την αγάπη σου. Όπως τα πλοία. Άσπρα καράβια τα όνειρά μας λέει το τραγούδι.
Ένα από αυτά τα καράβια ήταν και το αγαπημένο, λατρεμένο "Κάρυστος" που το γνωρίσαμε αρχικά σε γαλαζο-άσπρο φόντο ως "Πόρτο Λάφια" μέχρι που το αγόρασε ο Γιώργος Γούτος όταν κυριαρχούσε στο νότιο Ευβοϊκό.
Άλλες εποχές τότε. Πιο αγνές, πιο αθώες και με μπόλικες δραχμές στην τσέπη για διακοπές τουλάχιστον 30 ημερών.
Το Κάρυστος σε όλη του τη ζωή, από την καθέλκυση μέχρι την απόσυρση υπηρέτησε πιστά το νότιο Ευβοϊκό. Στύρα, Μάρμαρι και πάνω από όλα Κάρυστος.
Η γνώριμη σιλουέτα του όταν έστριβε μετά την παξιμάδα για μέσα, κέρδιζε τα βλέμματα και όσο πλησίαζε τα μονοπωλούσε. Αυτό το πλοίο διέφερε από τα άλλα. Είχε τον καταπέλτη μπροστά αφού πρώτα σήκωνε το visor.
Ειδικά τα βράδια, τα ουζερί, τα εστιατόρια και τα ζαχαροπλαστεία όταν ερχόταν το πλοίο για να δέσει και να διανυκτερεύσει, συγκεντρώνονταν στη μανούβρα.
Τα παιδιά πάλι μαζευόμασταν στο πλάι της προβλήτας, παίζαμε μαζί με το πλοίο.
Τα χρόνια πέρασαν, το πλοίο άλλαξε χέρια αλλά όχι τόπο.
Δυστυχώς όμως η φιλοτιμία δεν αμοίβεται σε αυτή τη ζωή. Θύμα των υπερβολών των μέσων λόγω του ναυαγίου στην Πάρο, το Κάρυστος σε ηλικία 33 ετών το 2001 θα δέσει στο μώλο της Καρύστου, δύο χρόνια αργότερα θα οδηγηθεί στη Δραπετσώνα.
Η υστερία με την ηλικία των πλοίων πέρασε και το βαποράκι αυτό ακόμη θα μπορούσε να ταξιδεύει στη γραμμή, άλλωστε όσοι ξέρουν από βαπόρια, γνωρίζουν ότι η συντήρηση είναι το παν.
Ένα βράδυ πριν 3-4 χρόνια παρατημένο καθώς ήταν αφού κάτι αφρικανοί που το αγόρασαν, εξαφανίστηκαν, μπατάρισε και βυθίστηκε εκεί σχεδόν δίπλα από το Πέραμα, εκεί από όπου ξεκίνησε. Μαζί του βυθίστηκαν και οι ελπίδες όσων το αγαπήσαμε, όσων το ερωτευτήκαμε ότι ίσως κάπου, κάπως, κάποτε να το ξαναδούμε σε δράση.
Οι ντόπιοι δυστυχώς δεν το αγάπησαν, δεν το τίμησαν. Θα μπορούσαν.
Εμάς όμως δε μας πειράζει. Με το νου μας θα οδηγήσουμε ένα δειλινό μέχρι την ανεμοδαρμένη αυγουστιάτικη Ραφήνα. Θα τρέξουμε σαν τρελοί γιατί κολλήσαμε πιο πριν στην κίνηση. Θα κόψουμε τα εισιτήρια και θα επιβαστούμε στο αγαπημένο μας πλοίο που εν μέρει ήταν κι αυτό προορισμός μας. Θα χαλάει ο Θεός τον κόσμο.
Σε λίγο θα ακουστεί ο γνώριμος ξερόβηχας και η πρύμνη θα ντουμανιάσει. Θα ακολουθήσει το τράνταγμα, οι κάβοι θα λασκάρουν και το visor, το στόμα που λέγαμε τότε εμείς, θα κλείσει.
Θα ξανοιχθούμε στο πέλαγος. Τα 7-8 μποφόρ δε μας φοβίζουν. Ούτε το μπότζι.
Γερό σκαρί μας ταξιδεύει στα όνειρά μας!
Πίσω στο χρόνο σε μια άλλη εποχή. Σε μια καλύτερη κοινωνία... Στο 1994!
* αφιερωμένο σε όλη την παλιοπαρέα του nautilia που ακόμη το νοσταλγεί!
* άραγε να το θυμούνται και να το αγαπούν κι άλλοι σαν εμένα;