Μεταξύ Χριστιανορθόδοξων Αξιών και Ματεριαλιστικής Βαρβαρότητας
Το Σημειωματάριο Ρώσου «Μπλόγκερ»
Του Μιχαήλ Στυλιανού
Με την επιλογή της Ρωσίας για την παραδοσιακή της στρατηγική –του χώρου, του χρόνου και της φθοράς του επιδρομέα- απέναντι στην νέα λυσσώδη επίθεση που υφίσταται από τη Δύση, η μοίρα των δυνάμεων της αντίστασης στην ανατολική Ουκρανία φαίνεται προδιαγεγραμμένη.
Την απειλούμενη εξόντωσή τους, υπό το βάρος υπερδεκαπλάσιων
αριθμών -και μιας συντριπτικής στρατιωτικής μηχανής, υπό την εποπτεία και φροντίδα του ΝΑΤΟ- θα ακολουθήσει η αιματηρή εθνοκάθαρση των υπολειμμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού στις ήδη κατεστραμμένες επαρχίες του Ντονμπάς. Τον λόγο θα έχουν τα ναζιστικά τάγματα θανάτου, που πλαισιώνουν τον τακτικό ουκρανικό στρατό, τα οποία διακρίθηκαν στις σφαγές της Οδησσού και της Μαριούπολης.
Θα έχει έτσι ολοκληρωθεί η εικόνα της ιστορικής αντιστοίχησης με τον Ισπανικό Εμφύλιο του 1936, δοκιμαστικό εργαστήριο της εξόρμησης του Ναζισμού για την επιβολή της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», που τ ό τ ε επαγγελλόταν ο Χίτλερ.
Υπό την βαρειά σκιά των αναμνήσεων εκείνων των γεγονότων και των εμπειριών σε όσα ακολούθησαν, ο γράφων πιστεύει ότι, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εστία της δράσης των πυρομανών, στο πεδίο της Ουκρανίας θα κριθεί η επιβίωση του ανθρωπισμού…
Την επιβεβαίωση αυτής της εκτίμησης νομίζω πως εισάγει ένα κείμενο που κυριολεκτικά «ρουφιέται», επιβάλλεται στην προσοχή και οδηγεί σε στοχασμό, κείμενο Ρώσου «μπλόγκερ» με το ψευδώνυμο Σέϊκερ, που φαίνεται να ζει στην Αμερική αλλά να βρίσκεται σε πολύ στενή -και χρονικά- επαφή με γεγονότα και πρόσωπα στις πολιορκημένες και ανηλεώς βομβαρδιζόμενες ρωσόφωνες επαρχίες της Ουκρανίας. Από το εύρος των γνώσεών του για τα οπλικά συστήματα φαίνεται να είναι πρώην στρατιωτικός, αλλά σημαντικής γενικής καλλιέργειας.
Στο συγκεκριμένο άρθρο του, περιγράφει γεγονότα, απαντά σε απορίες αλλά προχωρεί σε βάθος στην ανάλυση των στοιχείων και χαρακτηριστικών της σύγκρουσης, των δυνάμεων που αναμετρούνται, με τις αρχές, τις αξίες και την κοσμοαντίληψη της κάθε μιας.
Στο πρώτο μέρος του δημοσιεύματος ο «Σέϊκερ» περιγράφει τη στρατιωτική κατάσταση στη «Νέα Ρωσία» -όπου οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου αναφέρονται συντομογραφικά ως «Ούκις»- επισημαίνει το φαινόμενο των μαζικών αυτομολήσεών τους στο ρωσικό έδαφος και συνεχίζει:
Απορίες και Απαντήσεις
« Πρέπει να σας πω πως με έχει σοκάρει ο αριθμός των μηνυμάτων που χαρακτηρίζουν τη στάση της Ρωσίας βλακώδη, αφελή ή λανθασμένη.
Αλλά κατάλαβα ότι εξαρτάται από το πώς το βλέπει κανείς. Αν λες «η Ρωσία προσφέρει ανακούφιση, βοήθεια και υποστήριξη σε ναζιστές εγκληματίες που μακέλεψαν τον αθώο πληθυσμό του Ντονμπάς», τότε δεν ακούγεται τρελό. Αλλά αυτό είναι χονδροειδής παρανόηση του τι έγινε.
Πρώτα οι δυνάμεις στην περιοχή είναι ελαφρύ πεζικό, αερομεταφερόμενες και ειδικές δυνάμεις. Δεν είναι ναζιστικά τάγματα θανάτου. Δεύτερο, διατάχθηκαν να πάνε εκεί, συχνά με απειλές για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Τρίτο, έδειξαν μεγάλο προσωπικό θάρρος, καθηλωμένοι εκεί επί εβδομάδες χωρίς τροφή, πολεμοφόδια και υποστήριξη, υπό συνεχή πυρά πυροβολικού από όλες τις πλευρές και με μικρή η καμία ελπίδα διαφυγής. Αλλά το σημαντικότερο και κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει, χωρίς να φταίει ο ίδιος: αυτοί οι άνθρωποι είναι Ρώσοι, όσο είναι Ρώσοι οι Ρώσοι από τη Ρωσία ή τη Νοβορωσία.
Παρακαλώ καταλάβετε το, ότι μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού απαρτίζεται πραγματικά από βλαμένους ψυχοπαθείς τύπου Λιάσκο ή διεφθαρμένα αποβράσματα τύπου Ποροσένκο. Η μέγιστη πλειοψηφία των Ουκρανών είναι πολιτιστικά Ρώσοι. Ασφαλώς μερικοί μιλούν ουκρανικά και οι περισσότεροι αισθάνονται Ουκρανοί, αλλά κατά την ίδιαν έννοια που ένα Βαυαρός αισθάνεται Βαυαρός: όχι αντι-Γερμανός.
΄Ετσι, όταν τους βλέπουν οι Ρώσοι στρατιώτες βλέπουν ανθρώπους δικούς τους. Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψει ή να το εξηγήσει κανείς, αλλά έτσι είναι. Βέβαια αυτοί οι Ρώσοι στρατιώτες μπορεί να σκέφτονται « τώρα τι καταφέρατε;» και « πως σας αρέσει τώρα η «Ουκρανία ανεξάρτητη» ;» αλλά βασικά τους λυπούνται, έχουν γι’ αυτούς συμπόνια και ανθρώπινο πρόσωπο.
Χθες είδα ένα βίντεο με μια ομάδα Ούκις να περνούν τα σύνορα και να παραδίδονται στους Ρώσους συνοριοφύλακες. Κάποιος κατέγραφε την σκηνή στο κινητό και ρώτησε τον επικεφαλής τους, ένα επαγγελματία στρατιωτικό με δέκα χρόνια υπηρεσίας, γιατί αποφάσισε να παραδοθεί. Ακούγοντας αυτόν τον Ούκι αξιωματικό να μιλάει, ακόμη και εγώ αισθάνθηκα πως είναι ένας δικός μας άνθρωπος, ένα Ρώσος σαν εμένα, που βρέθηκε σε μια τρομερή θέση, όχι κάποιος που θάθελα να του κάνω κακό. Δεν είδα κανένα Λιάσκο ή Ποροσένκο. Είδα έναν αδελφό που τα είχε χαμένα.
Σημειώστε ότι οι ίδιοι στρατιώτες που υποδέχονται τους λιποτάκτες δεν θα δίσταζαν να τους σκοτώσουν, στο μέτωπο του πολέμου.Και όλοι οι πραγματικοί Ναζί έχουν μηδενική ελπίδα οίκτου από τους Ρώσους. Αλλά οι Ναζί είναι μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι (στρατιώτες) είναι απληροφόρητοι, «εγκεφαλοπλυμένοι», ή ζομπιοποιημένοι έστω άνθρωποι, αλλά άνθρωποι που αξίζουν συμπόνιας, μόλις καταθέσουν τα όπλα τους. Κοιτάξτε μόνο την πιο κάτω φωτογραφία:
Χίλιες φορές προτιμώ αυτό, από την ταπείνωση και φυλάκιση ή την συνοπτική εκτέλεση.
Αγώνας Υπεράσπισης Πολιτισμού
Ένα πράγμα μόνο, ακόμη: η Ουκρανία, ειδικά η κάτω από την ναζιστική χούντα Ουκρανία, την οποία εγώ λέω «Μπαντεραστάν», ήτανε πάντα μια ιστορία μίσους. Μίσους πρώτα και κύρια για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, αλλά επίσης μίσους για τους Πολωνούς, για τους Εβραίους και τους Γερμανούς. ΄Ηταν μίσος για την Σοβιετική ΄Ενωση και έπειτα για οτιδήποτε ρωσικό. Και σήμερα, όταν ακούω τις εξωφρενικές φράσεις που εκτοξεύουν οι αντιπροσωπευτικοί πολιτικοί των Ούκι, μου προκαλεί δέος το πόσο ηλίθια και γεμάτη μίσος είναι αυτή η αντιρωσική νοοτροπία.