Με συγκρατημένη αισιοδοξία προσέχονται οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στις διήμερες διαπραγματεύσεις με την τρόικα στο Παρίσι, στην πόλη του φωτός και της απόληξης κάθε ρομαντικής διάθεσης, που επιλέγη για λόγους "συμβολισμού', όπως επεδίωξε και μας απασχόλησε σχεδόν όλο το καλοκαίρι με το θέμα η κυβέρνηση της "ειδικεύουσας βλακείας".
Και μπορεί να ακούγεται υπερβολικά αιχμηρό, αλλά για τον γράφοντα η μόνη...διαπράγματευση περιορίστηκε στο πλούσιο "μενού" των εδεσμάτων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και στο διήμερο πρόγραμμα των επαφών δημοσίων σχέσεων, προς τέρψιν των εμπλεκομένων στη διαπραγμάτευση, αλλά και για τη δημιουργία κατάλληλων εντυπώσεων. Τέτοιων μάλιστα εντυπώσεων, που αποδεδειγμένα συμβάλλουν στην αυταπάτη και στην απάτη των Ελλήνων. Γιατί, όλα παίζονται στον...Ολυμπο των πολιτικών και των συγκεκριμένων επιχειρηματικών οικογενειών στον ελλαδικό χώρο, για το Νέκταρ και την Αμβροσία.
Στον λαό προσφέρονται συνήθως αστραπές και ό,τι από το τραπέζι των δήθεν διαπραγματεύσεων πέφτει. Μια απάτη απογυμνωμένη. Είναι δυστυχώς αβούλευτος ο ελληνικός λαός. Κι ας έχει 300 βουλευτές και πολυπληθές υπουργικό συμβούλιο.
Η κυβέρνηση "χορεύει" γύρω από τα "Οχι" της τρόικας, που τα κάνει δικά της 'Ναι", ενώ ο λαός συνεχίζει με την υποτελή και "ταπεινωτική' κυβερνητική πολιτική, με το πρόσχημα πάντα των οικονομικών αδιεξόδων και των ανυπέρβλητων θεμάτων, να χορεύει το χορό της απελπισίας, γύρω από την ανοικτή καταπακτή των κοινωνικών προβλημάτων.
Και πολλοί Ελληνες, ακόμη τουλάχιστον, δεν προβληματίζονται για την κυβερνητική κοροιδία και τα "κόλπα" περί "σκληρής" διαπραγμάτευσης και άλλα παράγωγα της ειδικεύουσας πολιτικής βλακείας. Και είτε περιχαρακωμένοι στη φοβία τους δέχονται την κάθε κυβερνητική αυθαιρεσία και πολιτική απάτη και "κομπίνα", είτε προβληματίζονται που δεν είναι στα κόλπα και στις κομπίνες...
Στη χώρα όπου θάλλει η μηλέα και η πορτοκαλέα, η αλαζονεία και η αμετροέπεια είναι αυτοφυή οπωρικά. Και αν προστεθεί και η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, αλλά και ατομικής συνείδησης σ' ό,τι αφορά τους κυβερνώντες σε συνδυασμό με τον εθισμό του λαού να μην ξεχωρίζει την θεωρία από την πράξη και την αλήθεια από την ψευδολογία, τότε μιλάμε για εθνική παραίσθηση, με αποτέλεσμα να μας ελκύει η αυταπάτη, να μας παραπλανούν τα μελλούμενα που δεν θα έρθουν και να μας παρασύρουν τα παρόντα.
Κοιτάζουμε σαν λαός μακριά τη "γραμμή των οριζόντων" και χάνουμε αυτό που μπορούν να βλέπουν τα μάτια μας και ό,τι είναι απτό, τόσο απαραίτητο για την ανάπτυξη μιας κοινωνίας. Και οι ορίζοντες χάνονται με την πρώτη ομίχλη ή και τη συννεφιά. Πάντα συννεφιά στη χώρα του ήλιου!..
Και η Ελλάδα με αυτά και με άλλα έχει καταντήσει κράτος "όζον πτωμαίνης". Και τα κοράκια ολόγυρα "μυρίζονται το πτώμα" και ως αρπακτικά επιχειρούν τις επιδρομές τους. Και με τους πολιτικούς, ιδίως τους εκάστοτε κυβερνώντες, να διατηρούν φιλικότατες σχέσεις με την ελαστική συνείδησή τους και να είναι πάντα πρόθυμοι να συγχωρήσουν τις ακίνδυνες ανταρσίες της, να μιλάνε σχεδόν την ίδια γλώσσα της απάτης και της ασύστολης κοροιδίας, ως χρυσοθήρες θαμπωμένοι από το πλούσιο κοίτασμα της εξουσίας.
Ισχύει εδώ ο μύθος του Χάινε, που οι "θλιμμένοι" καλόγεροι αναφέρουν , ότι είναι: "Κακός ο κόσμος...Και πια η χαρά μας είναι ξένη. Νικούν οι μπάσταρδοι, οι φονιάδες, κλεφτες τη χώρα τη ρημάζουνε, σκύβουν οι ελεύθεροι, ραγιάδες...".