Της Ηλέκτρας Αντωνοπούλου - Πανάγου
Έχοντας ασχοληθεί τόσο με τα δημοτικά πράγματα όσο και με τους αθλητικούς συλλόγους στην πόλη μας, είναι υποχρέωσή μου να εκφράσω τις ανησυχίες μου για το μέλλον του σωματειακού αθλητισμού στην πόλη μας, αλλά και γενικότερα, σε μια χώρα που βρίσκεται σε οικονομική διάλυση, με τους Δήμους να θέλουν αλλά να μην μπορούν να βοηθήσου, πνιγμένοι από έναν ισοπεδωτικό «Καλλικράτη» και από ασφυκτικούς περιορισμούς μιας υποτελούς, στην τρόϊκα, Κεντρικής Εξουσίας.
Κοινή διαπίστωση είναι ότι οι αθλητικοί χώροι στην Αγία Παρασκευή δεν είναι αρκετοί. Δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των δημοτών. Η ζήτηση αθλητικών χώρων είναι μεγάλη αλλά η προσφορά ανεπαρκής και σταθερή εδώ και πολλά χρόνια, αδυνατώντας να εξυπηρετήσει την αύξηση του πληθυσμού την τελευταία – κυρίως – δεκαετία.Το ζήτημα αυτό έχει αναδειχθεί πολλές φορές, σε κάθε ευκαιρία, τόσο από θεσμικούς παράγοντες της πόλης, δημοτικές παρατάξεις, ενώσεις πολιτών, αθλητικά σωματεία.
Είναι γνωστό, λοιπόν, έχει συζητηθεί, αναλυθεί εκτενώς και αποτελεί πρωταρχικό ζήτημα καθώς η πίεση για χώρους γενικά και αθλητικούς ειδικότερα γίνεται όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο έντονη.
Η νέα δημοτική αρχή, έχει θέση προεκλογικά, το ζήτημα αυτό ως ένα σοβαρό ζήτημα πού πρέπει να βρει τη λύση του.
Πρόσφατα ένα από τα αθλητικά σωματεία που δραστηριοποιούνται στην πόλη μας επιχείρησε να βρεί λύση στο δικό του ζήτημα κάνοντας παράσταση στον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο.
Έχει βέβαια δικαίωμα κάθε πολίτης και κάθε ομάδα πολιτών να συναντάται με τον Δήμαρχο και να θέτει τα αιτήματά του. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα του καθενός. Όμως στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο ζήτημα που αφορούσε μόνο το συγκεκριμένο σωματείο, αλλά ένα γενικότερο ζήτημα που αφορά σχεδόν όλα τα σωματεία της πόλης μας και ως εκ τούτου η κίνηση αυτή, εξυπηρετούσε στενά σωματειακά συμφέροντα.
Μια κίνηση η οποία χαρακτηρίζεται από στοιχεία καθαρά ιδιοτελή, λειτουργεί διχαστικά μεταξύ των αθλητικών σωματείων και δεν έχει καμμία προοπτική.
Οι κινήσεις αυτές δεν είναι προνόμιο μόνο αυτών πού πιέζουν τη Δημοτική Αρχή με τρόπους οι οποίοι περισσότερο θυμίζουν «μαγκιά» και λιγότερο διάθεση για να βρεθεί μια λύση για όλα τα σωματεία. Το έκαναν και επί Δημαρχίας Ζορμπά το επαναλαμβάνουν και επί Δημαρχίας Σταθόπουλου. Πριμοδοτούν όμως έτσι ένα γαϊτανάκι πιέσεων και από τα άλλα σωματεία προς τη Δημοτική Αρχή. Είναι όμως αυτό λύση; Το ίδιο μπορούν να κάνουν και τα άλλα Σωματεία και να κατεβάσουν περισσότερο κόσμο. Βγαίνει όπως αποτέλεσμα; Το ζητούμενο είναι να κατευθύνουμε την πίεσή μας προς την Πολιτεία, της οποίας χρέος είναι να μεριμνά ώστε να υπάρχουν οι απαραίτητοι χώροι και οι υποδομές για την σωστή άθληση των πολιτών της χώρας μας.
Τα Σωματεία κινούνται κυρίως σε εθελοντική βάση και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οικονομικά στηρίζονται στις συνδρομές των μελών τους, αλλά και στην οικονομική ενίσχυση την οποία υποχρεούται να συνεισφέρει η Πολιτεία, αξιοποιώντας ανταποδοτικά τους φόρους, που καταβάλλουν οι Έλληνες πολίτες. Τα δε τελευταία χρόνια, η οικονομική ενίσχυση της Πολιτείας βαίνει ταχέως μειούμενη, με αποτέλεσμα το βάρος της προσπάθειας για έναν υγιή ερασιτεχνικό αθλητισμό, να πέφτει στις πλάτες των αθλουμένων και των οικογενειών τους, αλλά αναγκάζει και όσους συμμετέχουν στην διοίκηση να «βάζουν το χέρι στην τσέπη» καλύπτοντας έτσι υποχρεώσεις της Πολιτείας. Έτσι, οι εθελοντικά συμμετέχοντες, εκτός από το χρόνο, πού προσφέρουν στον Σωματειακό αθλητισμό, επιβαρύνονται και οικονομικά, καθώς η επιβίωση των Σωματείων έχει γίνει πλέον εξαιρετικά δυσχερής.
Μην ξεχνάμε, ότι και οι ίδιοι αυτοί ελλιπείς αθλητικοί χώροι, είναι ανταποδοτικά έργα προς τους φορολογούμενους Έλληνες πολίτες, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες άθλησης αυτών και των παιδιών τους. Δεν πρόκειται για χάρη ή δωρεά. Είναι συνταγματική υποχρέωση της Πολιτείας, η οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια δεν τηρείται, με αποτέλεσμα τα βάρη να πέφτουν στην κοινωνία.
Έτσι λοιπόν αντί να δούμε πως μπορούμε να αντιπαλέψουμε αυτήν την κατάσταση διάλυσης και απαιτήσουμε από εκεί που πρέπει, υποδομές και οικονομική ενίσχυση, διαπιστώνουμε με θλίψη ότι κινήσεις, όπως αυτές του συγκεκριμένου σωματείου, λειτουργούν σε μια τελείως αποπροσανατολιστική κατεύθυνση, υιοθετώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό ως τρόπο αντίδρασης, κάτι που φυσικά λειτουργεί εναντίον της κοινωνίας, εν τέλει.
Αντί να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας και να διεκδικήσουμε από τον Δήμο και με τη σειρά του ο Δήμος από την Περιφέρεια και τελικώς από την Πολιτεία, περισσότερους αθλητικούς χώρους, περισσότερα χρήματα για τον λαϊκό αθλητισμό, στην ουσία η συγκεκριμένη πίεση προς το Δήμαρχο αποσκοπεί στην ικανοποίηση των αιτημάτων του συγκεκριμένου σωματείου. Όσο δε για τα άλλα σωματεία ή γενικά για τις ανάγκες των δημοτών της Αγίας Παρασκευής, ισχύει η λογική του «ας πρόσεχαν» ή «ας πιέσουν κι αυτοί».
Τα προβλήματα όμως της πόλης μας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, δεν λύνονται με τον τρόπο αυτό.
Αντιθέτως. Δίνεται μια λανθασμένη εικόνα ότι το πρόβλημα είναι μεταξύ των σωματείων και τη δυνατότητα πού έχει το καθένα να πιέσει, ενώ η ουσία του προβλήματος είναι ότι οι χώροι δεν είναι αρκετοί κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την Δημοτική Αρχή και τους –περιορισμένους – πόρους που διαχειρίζεται, αλλά με την γενικότερη πολιτική που ασκεί η κεντρική εξουσία κι έχει διαλύσει τη χώρα και τους Δήμους.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λύση στα προβλήματα πού αντιμετωπίζει σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι πολίτες της χώρας μας, άλλη εκτός από την συλλογική και οργανωμένη δράση, εναντίον εκείνων, οι οποίοι έχουν καταδικάσει σε διαρκή μαρασμό και φθίνουσα πορεία τον ελληνικό λαό. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού, έχει συντελεστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε αποτελεί, σχεδόν έκπληξη το γεγονός ότι κάποια πράγματα εξακολουθούν να υφίστανται. Φαίνεται πώς μόνο το μεράκι και η εθελοντική προσφορά έχουν μείνει να κρατάνε στη ζωή κάποιες, άλλοτε αυτονόητες, κοινωνικές δραστηριότητες, όπως ο σωματειακός αθλητισμός.
Αντιλήψεις, συμπεριφορές και δράσεις πού συντηρούν, ενισχύουν και προκρίνουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης απλώς παίζουν το παιχνίδι εκείνων πού μας έφεραν στην κατάσταση αυτή.
Ο ατομικισμός και η ιδιοτέλεια, είναι σίγουρη λύση, για να διαιωνίζεται και να εντείνεται η ζοφερή κατάσταση των Δήμων αλλά και της χώρας μας. Όποιοι κινούνται σε αυτούς τους άξονες προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στον τόπο.
Πάντως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Πολιτεία έχει την συνταγματική υποχρέωση να παίρνει εκείνα τα μέτρα πού χρειάζεται έτσι ώστε να προάγεται και να ενισχύεται ο αθλητισμός και τα αθλητικά σωματεία, όπως ρητά ορίζεται με το Άρθρο 16 παράγραφος 9 του Συντάγματος της 27ης Μαίου 2008.
«Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους. Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων πού παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.»