Η λέξη κασίδα αναφέρεται σε δερματοπάθεια της κεφαλής, που προκαλεί τριχόπτωση, δηλαδή φαλάκρα. Κασίδης συνεπώς είναι ο φαλακρός.
Και γνωρίζουμε ότι στην καθημερινή ζωή, όταν κάποιος αποπειραθεί να μάθει ή να κάνει κάτι χωρίς να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα της πράξης του, χρησιμοποιείται η εν λόγω έκφραση του θυμόσοφου λαού...
Στου κασιδιάρη το κεφάλι λοιπόν, στο κεφάλι της επαιτούσας και ταλαίπωρης ελληνικής κοινωνίας, επιχειρούν οι πολιτικοί "μπαρμπέρηδες", ξένοι και εγχώριοι, να μάθουν την τέχνη της "σωτηρίας "μιας χώρας ήδη σε αποσύνθεση. Το σοβαρό δεν είναι βέβαια ότι προσπαθούν να μάθουν στου...κασιδιάρη το κεφάλι. Το σοβαρό είναι ότι πέντε χρόνια τώρα αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως!..
Και οπωσδήποτε, αν επιχειρήσουμε πραγματική πολιτική ανάλυση των δεδομένων των τελευταίων μνημονιακών χρόνων, αν ερευνήσουμε βαθύτερα και δεν περιοριστούμε στν αναμασημένη τροφή που "γενναιόδωρα" μας προσφέρεται από τα "στρατευμένα" στην παραπληροφόρηση ΜΜΕ, θα διαπιστώσουμε το βασικό αίτιο της έκδηλης αντίφασης που δημιουργεί την αναμφισβήτητη ανισορροπία και που οδήγησε στην εξαθλίωση της κοινωνίας.
Ενα από τα βασικά γνωρίσματα της θεωρίας της πολιτικής ανικανότητας είναι η αέναη εξελικτικότητά της. Είναι η πιο "κινητική ιδεολογία" απ' όλα τα κατά καιρούς συστήματα που έκαναν την εμφάνισή τους στην ελληνική πραγματικότητα. Ενα μόνο στοιχείο στατικό, αλλά με αφάνταστο δυναμισμό στον πυρήνα του, έχει η "θεωρία" της ανικανότητας: Τον ιδεατό της στόχο, την εμμονή στην προχειρότητα και στα πρόσκαιρα κέρδη σε συνδυασμό με τις απατηλές εντυπώσεις...
Την ώρα που γράφονται τούτες οι αράδες, ο εκπρόσωπος του "κασιδιάρη" λαού, ο ίδιος παιδιόθεν πρόθυμος να είναι κασιδιάρης, ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζεται να παρακαθήσει σε γεύμα εργασίας με την Αγκελα Μέρκελ, η οποία ως σύγχρονος "μπαρμπέρης", επιχειρεί για χρόνια τώρα στου κασιδιάρη το κεφάλι, εν προκειμένω του ελληνικού λαού, με γνώμονα πάντα τα ανομολόγητα συμφέροντά της.
Η όλη εικόνα του ενός (κανονικού) ηγέτη και του άλλου του μίσθερνου και εξαρτημένου από την παθογένεια ενός πολιτικού συστήματος που όζει "μούχλα" και σαπίλα, προκαλεί θλίψη, ιδιαίτερα όταν επιχειρείται από τον πρωθυπουργό να αυτοσχεδιάσει κατά τις υπαγορεύσεις της αναγκαιότητας της πολιτικής συγκυρίας και να ενταλάξει βάλσαμο ελπίδας στους δυσπραγούντες Ελληνες.
Τα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα που θα καθορίσουν την πορεία της χώρας μέχρι το ορόσημο της προεδρικής εκλογής, υποτίθεται θα θέσει ο Αντώνης Σαμαράς κατά το σημερινό προγραμματισμένο γεύμα εργασίας με την Αγκελα Μέρκελ. Πριν αφιχθεί, ωστόσο, στο Βερολίνο, μέσω του εκπροσώπου Στέφεν Ζάιμπερτ, η Καγκελαρία διεμήνυσε με σαφήνεια ότι η απόφαση για το μέλλον του ελληνικού προγράμματος δεν είναι διμερής, αλλά μεταξύ της Ελλάδας και του συνόλου των εταίρων της στην Ευρωπαική Ενωση.
Και για να συμπληρωθεί το σκηνικό, ο επικεφαλής της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, έστελνε το δικό του ηχηρό μήνυμα. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν θα χρειαστεί άλλο δάνειο και αφήνει να εννοηθεί ότι δεν θα κάνει χρήση ούτε καν των κεφαλαίων του ΔΝΤ για την προσεχή διετία, ο Μάριο Ντράγκι, από το Ευρωκοινοβούλιο, επεσήμανε ότι όπως και στις υπόλοιπες χώρες " δεν υπάρχει παζάρι...".
Τι αναμένεται λοιπόν μετά το γεύμα εργασίας του πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο; Μόνο δηλώσεις παραμυθίας, αβουλίας και κονιορτοποίησης προσδοκιών, για όσους ονειροβάμονες ανέμεναν συγκεκριμένες θέσεις. Και ταυτόχρονα η εμφανής εθελόδουλη στάση του Αντώνη Σαμαρά σε συνδυασμό με την έκδηλη χαρά του για την παρουσία του στο πλευρό της ισχυρής Μέρκελ, αλλά και "μεθυστικά" συνεπαρμένος από τις "μαγικές" στιγμές της εξουσίας, που ως συναρπάζουσα δύναμη διεγείρει τις αισθήσεις...
Δηλώσεις κενές σε περιεχόμενο αναμένονται, ανεξάρτητα από τα...παπαγαλάκια συγκεκριμένων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συχνοτήτων, που εναγωνίως θα σπεύσουν πριν ακόμα η τηλεοπτική κάμερα καταγράψει το πέρας των δηλώσεων, να υπερτονίσουν την "επιτυχημένη" προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά.
Κάποια χρονική στιγμή, τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και όσοι συμπορεύονται μαζί του, θα αντιληφθούν ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από ηγετίσκους που πρακτορεύουν τα συμφέροντα εκείνων που τον στηρίζουν στην εξουσία. Ο λαός βέβαια, όπως απεδείχθη και στο παρελθόν, κάποιες φορές τιμά, όλους εκείνους που εξαρτημένοι δουλικά από ξένα κέντρα αποφάσεων, ξέρουν μόνο να υλοποιούν τη γραμμή τους και να υπηρετούν το "πνεύμα" τους.
Αυτό όμως μοιάζει με τους δίχως πείρα κληρονόμους μεγάλων περιουσιών που τις κατασπαταλούν ασωτεύοντας. Ετσι ο σύγχρονος υποκριτής πολιτικός, που είναι καμωμένος από αντιφιλελεύθερο υλικό, καταλήγει να γίνεται συλλέκτης των χειρίστων και ως ολιγόνους από το φόβο φτάνει στον πανικό, γιατί ειναι προσκολλημένος στην εξουσία, όπως το όστρακο στη πέτρα.
Και προς την κατεύθυνση αυτή οδεύει σταθερά ο Αντώνης Σαμαράς και ο συνοδοιπόρος του στην εξουσία Βαγγέλης Βενιζέλος, ανεξάρτητα των όποιων γευμάτων εργασίας εξασφαλίσουν με την Αγκελα Μέρκελ, αν και η γραφίδα τούτη εκτιμά ότι το σημερινό, θα είναι και το τελευταίο για τον πρωθυπουργό...