Η γραφίδα τούτη παραμερίζει συχνά την επικαιρότητα για χάρη της ώριμης εποπτείας των γεγονότων ή θεμάτων, που διεκδικούν μια άμεση απόκριση της ψυχής με όλη την ταλάντευσή της στην άρνηση ή την κατάφαση, καθώς διέρχεται από την πυρίκαυστη περιοχή του σήμερα.
Και όταν νιώθεις στο πρόσωπό σου την πύρινη φλόγα της "ουσίας" των πραγμάτων και όχι των "στημένων" εντυπώσεων, για την εξυπηρέτηση πρόσκαιρων επιδιώξεων, δεν επιλέγεις την αργή περπατησιά. Αυτή είναι "προνόμιο" των ανθρώπων με πολύ φλέγμα και πολλή απάθεια, για να παρατηρούν παθητικά χωρίς να φλογίζονται.
Και όμως. Αυτοί φοβούνται ακόμη περισσότερο. Κι ας παριστάνουν τους "ψύχραιμους". Φοβούνται για τα παρόντα και φοβούνται για τα μέλλοντα. Ολοι μας κατά περιόδους έχουμε βρεθεί στις παρυφές του τρόμου. Γεννηθήκαμε άλλωστε από τη μήτρα του τρόμου. "Και σκότος επεφέρετο επί της αβύσσου". Η έξοδος των νεογνών σημαδεύεται από τον τρόμο της ύπαρξης. Και μπαίνουμε στη μήτρα του θανάτου εν τρόμω, διανύοντας με τρομαγμένη συνείδση τη διαδρομή των δύο άκρων της αβύσσου.
Βιαζόμενοι και καταπιεζόμενοι, βιάζοντες και καταπιέζοντες, επισείουμε τον τρόμο του πολέμου, για να έχουμε την ισορροπία του τρόμου, τη λαγνεία της ελευθερίας. Για να περάσουμε το θανατικό μας, την κοινωνική δικαιοσύνη, για να περάσουμε τη δική μας μοιρασιά, την καταπίεση, για να στήσουμε τις δικές μας θηλιές στο λαιμό των άλλων.
Τρομοκρατία λοιπόν. Μόνο τρομοκρατία. Νόμιμα, παράνομα, μεταφυσικά, πολιτικά, ιδεολογικά, εθνικά, κομματικά και όποιος αντέχει. Αλίμονο στους τρομαγμένους, φιλήσυχους, που δεν μπορούν να τρομοκρατούν κανέναν, με το βλέμμα τους έστω. Το κράτος είναι ο πρώτος , αλλά ήρεμος και αναγκαίος τρομοκράτης. Ο Κοραής λέει πως "Η δικαιοσύνη είναι μια αναγκαία αδικία". Και εννοεί φυσικά τη δικαιοσύνη των νόμων που η καθολική τους ισχύ εμπεριέχει την αδικία, έστω κι αν ο νομοθέτης έχει την καλύτερη πρόθεση.
Από το κράτος όμως του νόμου περνάμε στο καθεστώς. Οι αυξομειώσεις των ελευθεριών του λαού διακυμαίνουν τον τρόμο. Οταν δε γίνεται το καθεστώς σκληρό, ορεγόμενο την εξουσία, τότε στενεύουν τα περιθώρια του λαού και στη ζωή του περνάει ο φόβος., η ανασφάλεια, ο τρόμος της σκέψης και της έκφρασης ακόμη.
Πριν από τον τρόμο προηγείται η εντολή, η απαίτηση. Μετά την αμφισβήτηση της εντολής και την απόρριψη της απαίτησης, ακολουθεί η πράξη του τρόμου. Στην ενδιάμεση διαδρομή υπάρχει η καταπιεσμένη και άλλοτε εξεγερμένη βούληση. Ο μεταφυσικός τρόμος - άγνωστος στους πρωτόπλαστους - δεν τους απέτρεψε από την παρακμή. Μετά ο τρόμος ή της ενοχής τύψεις ή του νόμου τιμωρία έγινε καθεστώς.
Η άρση του μεταφυσικού τρόμου ξυπνάει τον κοινωνικό, τον πολιτικό τρόμο. Από τον Αννα στον Καιάφα, από το φονικό στην πληρωμή, είναι η καθιερωμένη ανθρώπινη διαδρομή. Και τη γαλήνη μας με τον τρόμο της κόλασης την κερδίζουμε. Αυτή η γαλήνη του τρόμου...Τίποτα δεν λειτουργεί χωρίς τη σύνθεση του τρόμου. Και ο τρόμος πυροδοτείται από τον τρόμο.
Υπάρχει και ο καταλυτικός πολιτικός τρόμος, που πηγάζει από την αυθαίρετη βούληση των ελαχίστων ενάντια και στο λαό και στο κράτος. Τρομοκρατώντας το λαό, νομιμοποιούν την πολιτική αυθαιρεσία και αδίστακτα εμπαίζουν τρομοκρατώντας , με κρατικά πια μέσα, οτιδήποτε ανθρώπινο αναπνέει... Κάποιοι κρύβουν μέσα τους , αλλά έτοιμο να εξέλθει, το φονιά και τον καταστροφέα, όταν χρειάζονται προσχήματα για να επενδύσουν το νόημα της ζωής τους στην καταστροφή.
Είναι οι Ηρόστρατοι, όχι μόνον του έργου του ανθρώπου, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Επικαλούμενοι την πολιτική αναγκαιότητα, οικονομική και κοινωνική, ανοίγουν τις μπουκόπορτες της βίας. Η επίκληση της "σωτηρίας" του λαού είναι η επικάλυψη. Ξέρουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, πέραν της καταστροφής και της θωράκισης των συμφερόντων τους. Είναι "μαστουρωμένοι" από τον κομματισμό και την εξουσία. Είναι οι αμειβόμενοι ή λοιδορητές της ούτω καλούμενης κοινωνίας.
Οποιοι και αν είναι, είναι τρομοκράτες για την τρομοκρατία. Αυτοσκοπός η τρομοκρατία, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν σκοπό, ούτε η τρομοκρατία τους για τους ίδιους έχει μέλλον. Είναι μια τρομοκρατία ακάλυπτη χωρίς προσχήματα. Το φονικό για το φονικό.
Η πείνα είναι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης. μεταβάλλει τον άνθρωπο σε ωμοφάγο σαρκοβόρο θηρίο. Ο,τι και αν αγκαλιάσει (θρησκεία, κόμμα, πολιτική, ιδεολογία) το κάνει μαχαίρι, τουφέκι, φονικό όργανο άμεσης χρήσης. Γι αυτό τα πάντα, οι επαναστάσεις,οι εμφύλιοι, οι βιαιότητες στην κοινωνία, ξεκινάνε από τα στομάχια των πεινασμένων και ξαναγυρίζουν εκεί...