Ενω σε διεθνές επίπεδο παρατηρούνται σημαντικές μεταλλαγές και οι συγκρούσεις διαμορφώνουν νέες καταστάσεις διεθνούς ισορροπίας και επικράτησης συμμαχιών και συμφερόντων, στην Ελλάδα του 2014 φαίνεται δεν μας φτάνει η κυβερνητική αυθαιρεσία, η κακοδιοίκηση, η δημαγωγία και η πολιτική απάτη, που αναπαράγεται σε ευρήματα για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων ή και να συγκαλύψει πολιτικά και επιχειρηματικά ανομήματα παρελθόντων χρόνων.
Ενώ επιστήμονες της Ελβετίας πέτυχαν ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ κβαντικής τηλεμεταφοράς, καταφέροντας να μεταφέρουν την κβαντική κατάσταση ενός φωτονίου (σωματιδίου του φωτός) σ' έναν κρύσταλλο ύλης, μέσω μιας οπτικής ίνας, σε απόσταση 25 χιλιομέτρων, στην Ελλάδα του 2014 δεν μας φτάνουν η διάλυση της παιδείας και της ερευνητικής επιστημονικής εργασίας, όπως δεν μας φτάνουν οι δόσεις νοθείας στις απόψεις από τους τεχνίτες των "στοχαστικών προσαρμογών", τους συγκροτούντες απόψεις με ποσοστά και από τη...σατραπεία της πληροφόρησης, ώστε να "συντηρούνται" ευάγωγοι και πειθήνιοι οι πολίτες.
Δεν μας φτάνει ο θεατρινισμός και η ηθική γυμνότης των κυβερνώντων σκιαγραφημένη στον καμβά της υποκρισίας, έχουμε και άλλα "σοβαρά" θέματα που άπτονται της ζέουσας επικαιρότητας, όπως την κόντρα του Κυριάκου Μητσοτάκη με την Ρένα Δούρου για την αξιολόγηση και τον επανέλεγχο μονιμοποιήσεων των συμβασιούχων, το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας για το "δεσμό" της ήδη σε διάσταση εκπρόσωπου Τύπου της ΝΔ Αννας-Μισέλ Ασημακοπούλου με τον επίσης βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Κεφαλογιάννη και επιπρόσθετα των παραπάνω, για να μην αναφερθώ σε άλλα ευτράπελα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ελαφρότητας, έχουμε και το επιστέγασμα της γελοιότητας με την αναμφίβολα διεθνούς αρχαιολογικής ανακάλυψης του ταφικού μνημείου στην Αμφίπολη...
Και η γελοιότητα έχει πρωτίστως να κάνει με την επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης σχετικά με τη ροή της πληροφόρησης και δευτερευόντως με τις ομιχλώδεις έως και ανόητες ή υπερβολικές απόψεις και εκτιμήσεις αρχαιολόγων και μη, για τα πιθανά ευρήματα στο συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο. Και βέβαια δεν μπορεί παρά να υπάρχει και το κατάλληλο "αμπαλάζ" τούτης της γελοιότητας, που οπωσδήποτε επινοήθηκε στα υπόγεια ττου Μαξίμου, αναθέτοντας σε γνωστή δημοσιογράφο την παρακολούθηση των εργασιών της αρχαιολογικής σκαπάνης και την ενημέρωση των κυβερνητικών αρμοδίων. Και η συμπαθέστατη κατά τα άλλα συνάδελφος φρόντισε με selfie ή μη να διοχετεύσει στο διαδίκτυο φωτογραφικό της στιγμιότυπο με μια από τις δύο καρυάτιδες, ως απότοκο μιας ματαιοδοξίας και σπουδαιολαγνείας, που ωστόσο αγγίζει τα όρια της...γνωστικής βλασφημίας!
Ω της βέβηλης γνωστικής βλασφημίας!...
Το "μακελειό" ωστόσο για το επίμαχο θέμα της Αμφίπολης γίνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα του αμείλικτου ρεαλισμού των εκφραστών της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίοι "ποδοπατούν" κάθε έννοια λογικής αιτιολογίας των πραγμάτων με τον ξεπερασμένο βερμπαλισμό τους. Αντιπαραθέσεις επαιόντων και μη που αποθεώνουν τη βλακεία και κονιορτοποιούν κάθε αισθητική, όπως άλλωστε και οι συγκεκριμένες φωτογραφίες της Αννας Παναγιωταρέα με την καρυάτιδα, που επίσης αποθεώνουν την έννοια του κιτς.
Στην Ελλάδα της κρίσης επικρατούν οι πλέον αλλοπρόσαλλες απόψεις και αντιδράσεις. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο γελοιότητας, που όμως σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων και των βλακών στην πολιτική και στην κοινωνία. Και η γνώση βέβηλη απλώνει τα λογικά της χέρια για να συλλάβει την πραγματικότητα. Και αντί να τη "γεύεται" ως "επιούσιον άρτο", την απωθεί. Και χωρίς γνώση της πραγματικότητας, ολισθαίνοντες στη γελοιότητα, νεκρώνει και απονεκρώνεται η ύπαρξή μας.
Ολοι αυτοί της συντεταγμένης "ξεφτίλας" με την αδηφαγία τους να έρπει στους διαδρόμους της εξουσίας, με "θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά", έχουν ευτελίσει κάθε αξία και έχουν συμβάλλει στη δημιουργία μιας κοινωνίας ευεπίδεκτης στη βλακεία και στο ψέμα, στο επιφανειακό και στο ανάλαφρο, στο "δεν βαριέσαι αδελφε...", εξαρτημένης από την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, που συνήθως "στήνει" παραστάσεις μελοδράματος, που καθώς κυλάει ο χρόνος μετατρέπονται σε ...μελοδραμάτιον και μιμόδραμα, με ένα ανόητο λιμπρέτο, που αδυνατούν και τα ίδια τα πρόσωπα του δράματος να το υπηρετήσουν.