Καθώς τα τελευταία χρόνια το πεδίο της τυχοδιωκτικής πολιτικής περιπέτειας διευρύνεται ανεπανόρθωτα, ο Ελληνας οικειώθηκε τη ιδέα της ανοχής, που σε συνδυασμό με το φόβο που του ενσπείρουν άλλοτε έντεχνα κι άλλοτε "άγαρμπα" οι επίμονοι προπαγανδιστές της πολιτικής ντεκατέντσιας και των ανομολόγητων συμφερόντων τούτου του τόπου, η ανοχή και ο φόβος έγιναν η προσωπική του μοίρα. Μια προσωπική μοίρα που δεν μπορεί να την ελέγξει.
Από τη στιγμή της ψυχολογικής επανεγκατάστασης του Ελληνα στη φοβία του για την απώλεια των όσων απέμειναν υπό τον έλεγχό του, αλλά και της αγωνίας του μη χάσει τις συνήθειές του, έγινε λίγο ή πολύ δούλος της ιστορικής σχετικότητας, αν και πολλοί έχουν συναισθανθεί τον παραλογισμό του θεωρήματος ότι ο άνθρωπος είναι μια αξία καθ' εαυτήν, δηλαδή χωρίς το κοινωνικό υπόβαθρο που στηρίζει την αξία τούτη και την αξιοποιεί.
Ωστόσο η συνείδηση της αλήθειας αυτής των πολλών ή των ολίγων, έμεινε στο θεωρητικό καθαρώς επίπεδο και είτε από αδράνεια σκέψης, είτε από αδιαφορία προς τη γόνιμη συνέχια του λογισμού, η αντίληψη που θα μπορούσε να γίνει αφετηρία μιας νέας προοπτικής για τον τόπο, δεν προχώρησε προς τις λογικές και τις γόνιμες συνέπειες. Οπότε έχουμε το "ξεζούμισμα" των αγροτοδίαιτων χελωνών, των πολιτών της ανοχής και της αρποκράτειας σιωπής, προς τέρψιν των πανταχού παρόντων τυχοδιωκτών της πολιτικής.
Και έτσι ζούμε την παθολογική κατάσταση του Πολιτεύματος. Και συμβαίνει αυτό που περιέχεται στον στίχο του Μολιέρου: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του", διορθωμένος με σκωπτικό ύφος από τον Ταλευράνδο: " Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύπτει τις σκέψεις του". Αυτό ακριβώς συνέβη και συμβαίνει στη χώρα μας δεκαετίες τώρα, και ιδίως τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με αποτέλεσμα να επικρατήσουν άλογες πολιτικές, "ξεζούμισμα" οικονομικό των πολιτών, αυταρχισμός κυβερνητικός, σχιζοφρενικός προπαγανδισμός και αριστερίζουσα δημοκρατικότητα, την οποία υιοθέτησε και το αστικό κατεστημένο εν πολλοίς.
Οι πάσης φύσεως ιθύνοντες συμπεριφέρονται ως εάν φέρουν ...φωτοστέφανον δημοκρατικότητας. Αυτή είναι η ασθένεια του πολιτικού "οπορτουνισμού", κόμπλεξ με επάλληλα συμπτώματα "αυτοκαταστροφής" της ατομικής ψυχής του Ελληνα και του πολιτεύματος, δια του κράτους και της παιδείας. Από εδώ και το πελώριο εθνικό και πολιτικό λάθος: Η εσκεμμένη συγκάλυψη της αλήθειας, η οποία οδήγησε με απροσδόκητη ταχύτητα στην "πολιτική απομώρανση". Και στην πραγματικότητα η μωρία αυτή πολιτικών και πολιτών, επαλήθευσε τους λόγους του Φάουστ , όταν ο Μεφιστοφελής χρησμοδοτεί με το αμίμητον; " Πιστεύεις ότι σπρώχνεις, αλλά σε σπρώχνουν".
Ακρως διδακτικό επί του προκειμένου. Ισταται μπροστά μας η κατεδάφιση των πάντων από τους κατεδαφιστές, που κάνουν μάλιστα και τον τιμητή και τον σωτήρα μας. Και αυτή η τρέλα εκδηλώνεται σ' ένα γενικό όργιο αυθαιρεσίας, ασυδοσίας, ασωτείας, σπατάλης των εθνικών δυνάμεων, κατασυκοφάντησης, μέθης για την εξουσία και αυτοκαταστροφής.Η Ελλαδα εμφανίζει σύνολο ανθρώπων νεμόμενων την εξουσία, φορολογείται ασυστόλως, καταδυναστεύεται, διαβουκολείται με ψευδείς υποσχέσεις και αφαιμάσσεται αγρίως, πτωχεύει, εκπίπτει διεθνώς.
Δορυάλωτος πόλις είναι σήμερον η Ελλάς!..