Έρχεται τελικά η ώρα της Αριστεράς για να αναλάβει να διαχειριστεί τις τύχες της Ελλάδας. Αν προσεγγίσουμε το θέμα καθαρά ιδεολογικο-πολιτικά, δικαιούται την ευκαιρία της.
Η εξαθλίωση του ελληνικού λαού, η καταλήστευση των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, η πρακτική δήμευση της περιουσίας, η άνευ προηγουμένου ανεργία και μια αδύναμη στο διεθνές σκηνικό ελληνική κυβέρνηση που θυμίζει καραβοφάναρο στο πέλαγος, έχουν φέρει την Αριστερά σε θέση βολής.
Το ερωτηματικό είναι πως αυτή τη στιγμή, οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε το πέναλτυ να εκτελεσθεί από τον Αλέξη Τσίπρα. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δε μας εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη. Τη μια θα σκίσει το μνημόνιο, την άλλη θα τηρήσει τις δεσμεύσεις. Σήμερα το ευρώ δεν είναι ταμπού, αύριο στο Τέξας μετατρέπεται στο εθνικό μας νόμισμα (ιεροσυλία μπροστά στην ιστορία της δραχμής). Στελέχη του ταξιδεύουν στο Βερολίνο και συναντούν αξιωματούχους. Επίσης τον Ιούνιο του 2012 απέφυγε να κυβερνήσει, διότι αν ήθελε, θα κέρδιζε άνετα.
Έχει άραγε πλάνο στο μυαλό του; Δε θέλει να ανοίξει τα χαρτιά του;
Η ιστορία δίνει στην Αριστερά την ευκαιρία έστω και μέσα από πολύ άσχημες και οδυνηρές για όλους μας συνθήκες, να αποδείξει ότι θέλει και μπορεί.
Προσωπικά θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα εάν η κεφαλή του αριστερού χώρου άκουγε σε ένα άλλο όνομα. Π.χ. του Παναγιώτη Λαφαζάνη ή του Κώστα Λαπαβίτσα που παραμένουν συνεπείς στις θέσεις τους. Που βάζουν πρώτα τον Ελληνα και μετά το νόμισμα. Ή ακόμη και του 91χρονου Γλέζου που το λέει η καρδιά του.
Ωστόσο ο Τσίπρας αναλαμβάνει την ευθύνη. Καλά θα κάνει να μη ρίξει τη μπάλα άουτ και χάσουμε όλοι την όποια τελευταία ευκαιρία μας να γυρίσουμε το παιχνίδι.