Μπορεί ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να αναφωνήσαμε ορισμένοι "Μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα" ωστόσο αυτή η συλλήβδην δαιμονοποίηση του «θα» δεν είναι και τόσο ρεαλιστική.
Τα «θα» είτε όταν διατυπώνονται ξεκάθαρα είτε όταν υπονοούνται, είναι ψυχολογικά απαραίτητα όταν κανείς είναι απελπισμένος.
Για παράδειγμα η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και το αφορολόγητο της πρώτης κατοικίας, ακούγεται ανακουφιστικό για πολλές τσέπες ή το όριο των € 12.000,00 για το εισόδημα.
Για σκεφθείτε. Η κατάσταση είναι όσο πιο χάλια γίνεται και έρχονται δύο τύποι. Ο ένας σου επιστρέφει μόλις € 0,12 όντας σε μια πορεία όπου δεν υπάρχει ελπίδα και ο άλλος μια σειρά δεδομένων που απολάμβανες για χρόνια λέγοντας ότι διαθέτει συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο.
Εσυ ποιον...θα πιστέψεις;
Δυστυχώς ή ευτυχώς τα «θα» είναι μια ψυχολογική ανάγκη. Το βλέπουμε και στη ζωή αυτό. Άνθρωπο ετοιμοθάνατο έχεις στο νοσοκομείο κι όμως αναζητάς την ελπίδα. Έχεις τα μαύρα σου τα χάλια και έρχεται ένας άνθρωπος να συνεπάρει με τα «θα» του και όσα σου πουλάει.
Κι ο Σαμαράς λοιπόν με 18 «Θα» του Ζαππείου εξελέγη. Άσχετα αν τα ξέχασε στην πορεία.
Τα «θα» που δεν τήρησε, επισφραγίζουν το πολιτικό του τέλος.
Το αυτό θα ισχύσει και για τα «θα» του Τσίπρα ανάλογα την εκπλήρωσή τους ή μη.
Το ζητούμενο σε αυτή τη χώρα είναι πότε ΘΑ βάλουμε μυαλό.