Ο Αντώνης Σαμαράς κατά δήλωσή του πριν ένα και πλέον χρόνο "μιλάει" με το Θεό, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας κατά δήλωσή του είναι άθεος, αναζητεί όμως επίμονα "γραβατωμένους αγίους" και ρασοφόρους ισχυρούς, διατρέχοντας την απόσταση από το Αγιο Ορός μέχρι το Βατικανό, για να "μιλήσει" με το Θεό...
Η παράνοια και η ευλαβική υποκρισία εναγκαλισμένες στις παρυφές της γελοιότητας, από τους επιρεπείς στη λαγνεία της εξουσίας πολιτικούς της συμφοράς του τόπου τούτου της ελαφρότητας και της υποδειγματικής ανοχής. Με τους πολιτικούς να έχουν κλειστεί στο δικό τους βολικό μικρόκοσμο, χωρίς να χαρακτηριζονται για το μέτρο και να προσπαθούν να εκφράσουν τις μεγάλες σε κλίμακα ανάγκες της κοινωνίας με κενόλογες απόψεις και πομφολυγώδεις εκτιμήσεις.
Ευτελίστηκαν έτσι δοκιμασμένες αξίες. Φυλλορροεί συνεχώς η έννοια της σοβαρότητας. Αδυνατίζει η κρηπίδα της αλήθειας. Επέρχεται η καθίζηση. Και ο μέσος πολίτης με όλα τα δομικά στοιχεία της μικροαστικής νοοτροπίας, ανασφαλής, φοβισμένος, αλλά και προσδεμένος στις συνήθειές του, αποφλοιωμένος από κάθε αισθητική στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας και του αμιγώς προσωπικού του περιβάλλοντος, έχοντας αποδεχθεί ως δεδομένα ό,τι του προσφέρουν και όπως του τα προσφέρουν, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σιωπή των τετελεσμένων.
Οι κυβερνήσεις των θαυμάτων και των θαυματοποιών, ιδίως τα τελευταία χρόνια της πολύπλευρης κρίσης, φωνασκούντες και αδρανούντες, κατάφεραν να διαμορφώσουν ένα ψυχικό και κοινωνικό μοντέλο του ανεκτικού και παθητικού πολίτη. Του Ελληνα, που είναι μεν πολιτικοποιημένος και κοινωνικοποιημένος ή έτσι νομίζει, αλλά επί της ουσίας είναι μαζοποιημένος, άβουλος και αδρανής.
Οι εξελίξεις στο διεθνές πεδίο "τρέχουν" και προσδιορίζουν τις επερχόμενες δεκαετίες, με την Ελλάδα δεινοπαθούσα και μονίμως απούσα. Και τους Ελληνες να ασχολούνται με ό,τι χαλκευμένο τους προσφέρεται από τα κυβερνητικά και κομματικά γραφεία. Αν εχει "σημασία" η συνάντηση του Πάππα με τον Τσίπρα για την αναρρίχησή του στην εξουσία, αν ο Σαμαράς θα "εξασφαλίσει" τη συναίνεση της Μέρκελ κατά τη συνάντησή του μαζί της, για τα ψιχία των φορολογικών ελαφρύνσεων ενόψει των εκλογών, με ιδιαίτερη έμφαση πάντα στην ελαφρότητα της καθημερινότητας τους, που καλλιεργείται από ό,τι πιο αντιαισθητικό αφείδωλα προσφέρεται από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Οι θεσμικοί παράγοντες "μιλούν" ή προσπαθούν να "μιλήσουν" με το Θεό, σ' ένα πλέγμα γελοιότητας και πρόσκαιρών εντυπώσεων. Και οι Ελληνες συνωστιζόμαστε να εξασφαλίσουμε το "εισιτήριο" για το ...ονειροδρόμιο της ελληνικής ανάλαφρης πραγματικότητας, θυμίζοντας το φάσμα των μυθιστορημάτων του Σάρτρ. Και κάποιοι, πιο "προχωρημένοι", διαπρέπουν ως σοφιστές και συμπλέουν με τα ρεύματα του συρμού, συνδιαλεγόμενοι με το παράλογο. Με τη σοφιστεία τους να εκφράζει ισχυρή διαλλεκτική διάθεση, προσκρούοντας ωστόσο στους δογματισμούς της κακής πίστης και του a priori ματεριαλισμού.
Υπάρχουν και οι άλλοι Ελληνες, επίσης παθητικοί θεατές των "συνομιλούντων" πολιτικών με το Θεό, οι οποίοι είναι οπτασιαστές και αποφαίνονται συνήθως expontium. Αυτοί που ενυπνιάζονται μεσούσης της ημέρας. Αυτοί που εθελουσίως πουλάνε τις παρωπίδες που αγόρασαν μεταχειρισμένς στο Γιουσουρούμ. Αυτοί που είναι ετσιθελιστές, που εκφράζουν τη δική τους υποτίθεται βούληση, αλλά παρουσιάζονται ως εθελοτυφλούντες Μανιχαίοι...
Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ πίστευε ότι το κράτος θα διαρκούσε όσο θα ζούσε. Το ερώτημα που τίθεται στην ελληνική κοινωνία των φοβισμένων, ανασφαλών, παθητικών και...εξυπνάκηδων Ελλήνων και των ασπόνδυλων πολιτικών, είναι αν θα διαρκέσουν όσο θα ζει το κράτος.